บทที่ 034 โคมเดียวดายเเละเเสงจันทร์

บทที่ 34 โคมเดียวดายเเละเเสงจันทร์

นี่เป็นครั้งเเรกนับเเต่สถาปนาเเคว้น ที่รอบด้านของวังเหมันต์ไม่มีบรรยากาศเย็นเยียบอย่างที่ควรเป็น โคมที่อยู่นอกประตูสว่างไสว ทหารยามกว่าสองร้อยคนที่ล้อมรอบตำหนักนี้เอาไว้ กระทั่งแมลงวันตัวหนึ่งยังไม่อาจบินเข้ามาได้

ชิงเซี่ยนั่งอยู่ข้างโต๊ะ หลังจากสังเกตอยู่หลายวัน ในใจนางก็รู้ดีว่าปัญหาอยู่ที่อาหาร

เเต่เมื่อหันไปมองกำเเพงสูง แล้วคิดถึงโลกที่อยู่ด้านนนอก นางก็ยังไม่มีแผนการดีๆ ที่พอจะทำให้หนีออกไปโดยไม่ถูกจับได้ เช่นนั้นนางจึงไม่ทำร้ายท้องไส้ตัวเองนัก นางคีบหน่อไม้ชิ้นหนึ่งใส่ปาก มันเค็มนิดหน่อย ดูเหมือนว่าฉู่หลีจะยังไม่ได้ละทิ้งราชทินนามของนาง คนรับใช้ที่รู้ความเป็นไปจึงรู้ว่าเหนียงเหนียงของตนเหลือแต่เพียงชื่อเท่านั้น การทำงานจึงย่อหย่อนลงไปด้วย

พอกินอาหารเสร็จ นางก็ทำความสะอาดโต๊ะด้วยตัวเอง ทันใดนั้นก็เห็นขวดสีครามขวดหนึ่งในกล่องอาหาร ชิงเซี่ยจึงเลิกคิ้วขึ้น แล้วค่อยๆ หยิบขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ดูเเล้วขวดนั้นก็เป็นขวดธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษ เเต่สิ่งที่อยู่ในขวดกลับส่งกลิ่นหอมสดชื่น นางยกขวดขึ้นมาดมก็พบว่าของที่อยู่ในขวดนั้นคือน้ำมันดอกมะลิ