ตอนพิเศษ 5-3 ไร้ขอบเขต และเหลียงซือหวน

ตอนพิเศษ 5-3 ไร้ขอบเขต และเหลียงซือหวน

เมื่อประตูใหญ่เปิดออก ทุกที่ล้วนมีแต่ฝุ่นผงจนแสบจมูก พื้นรองเท้าย่ำลงไปในพื้นที่มีฝุ่นจับหนา มีสายลมบางพัดมาจากตัวโถงหลัก พัดโบกกลีบดอกสาลี่ให้ปลิวจนเต็มพื้น ต้นไผ่สีเขียวมรกตส่ายไปมาจนเกิดเสียงสวบสาบ พื้นน้ำในทะเลสาบใสแจ๋ว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนดูสวยงามและเงียบสงบ เหมือนตอนที่ผมหนีจากมาไม่มีผิด

เหลือเพียงบ้านน้อยที่ทำจากต้นไผ่ และสวนดอกกล้วยไม้ที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ทั่วทุกที่ล้วนเป็นร่องรอยแห่งการใช้ชีวิตของนาง ทั้งมุ้งสีเขียว เสื้อผ้าสะอาด เก้าอี้ที่ทำจากไม้ไผ่ ชั้นหนังสือที่เต็มแน่น ในชั้นหนังสือยังมีเรื่องตลกที่ผมเล่าให้นางฟังอยู่ด้วย

เวลาราวกับจะเดินช้าลง และเหมือนกำลังเดินเร็วขึ้น ในยามที่ผมดำลึกลงไปยังห้วงแห่งความหลับใหลโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้น นางก็นั่งอยู่ในบ้านที่ทำมาจากต้นไผ่สีเขียวแห่งนี้ เพื่อรำลึกถึงชีวิตที่แสนเศร้าและไร้ขอบเขตของพวกเราอย่างละเอียดลออ

นางไม่มีสุสาน แม้แต่ป้านหินสักป้ายก็ไม่มี เมื่อได้นั่งลงที่ริมบ่อน้ำพุร้อนที่ล้ำลึกซึ่งมีป่าไผ่ส่งเสียงสวบสาบอยู่สองด้านแห่งนั้น ผมก็เข้าใจขึ้นมาทันที