บทที่ 1 อาหารมื้อสุดท้าย
"ฮัดชิ้ว" อกาธาในวัย 4 ขวบเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับจามเสียงดังลั่น หลังจากที่ออกไปเล่นหิมะข้างนอกบ้านกับพี่สาวอยู่นาน
"แม่ก็บอกแล้วว่าอย่าไปเล่นตอนอากาศหนาวนานๆ นี่ไปเล่นกันจนมืดเลย" แม่ของอกาธาเมื่อได้ยินลูกจามก็รีบหยิบเอาผ้าไปห่มคลุมรอบตัวอกาธา และพาไปนั่งอยู่หน้าที่หน้าเตาผิงในบ้าน บ้านของอกาธาเป็นบ้าน 2 ชั้นเล็กๆธรรมดา ตกแต่งด้วยของธรรมดาๆเช่นกัน เป็นบ้านที่คล้ายๆกันกับคนอื่นๆในหมู่บ้าน
"แฮะๆ ก็ข้าชอบอากาดหนาวๆนี่ขอรับ แฮะๆ" อกาธาพูดพลางยิ้มแบบเด็กๆให้แม่ของตน แม่ของอกาธาถอนหายใจกับความไร้เดียงสาของลูก
แม่ของอกาธาเป็นหญิงที่ยังคงงดงามแม้จะอยู่ในวัย 40 ปี เธอมีใบหน้าที่ดูใจดี ตัวสูง มีผมสีทองอร่าม ผิวสีขาวซีด และดวงตาสีฟ้าสดใสเหมือนของอกาธา
"ลูกก็น่าจะห้ามๆน้องหน่อยนะ" แม่ของอกาธาหันไปทำเสียงดุใส่เด็กสาวอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งเธอสะดุงเล็กน้อยเพราะอยู่ดีๆแม่ก็หันมาดุ
"แฮะๆ ก็อกาธาชอบหิมะนี่คะ" เด็กสาววัย 8 แปดขวบหัวเราะแห้งๆตอบแม่
"เฮ้อ" แม่ของทั้งคู่ถอนหายใจที่เห็นลูกๆดูไม่ยี่หระกับท่าทีการดุของเธอ
"คุณก็น่าจะช่วยดุลูกหน่อยนะ" เมื่อเห็นลูกๆไม่กลัวที่เธอดุ เธอก็หันไปหาสามีของเธอที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ อเล็กซ่าสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ดีๆก็ถูกดุมั่ง
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ก็ลูกชอบหิมะนี่นา จะห้ามอะไรได้" อเล็กซ่าตอบพลางหัวเราะ แต่เมื่อเห็นเมียตัวเองหรี่ตาใส่ที่ดูน่ากลัวกว่าตอนดุลูกๆเขาก็เปลี่ยนท่าทีเล็กน้อย
"แต่ลูกๆก็ไม่ลูกออกไปเล่นนานขนาดนั้นนะ เดี๋ยวถ้าไม่สบายแล้วลูกจะได้นอนซมบนเตียงทั้งวันออกไปเล่นไหนไม่ได้เลย" อเล็กซ่ายืนเท้าสะเอว และพยายามดุลูกด้วยความนิ่มนวล ลูกๆของทั้งสองตอบรับเสียงดุของพ่อ แม่ของอเล็กซ่ายิ้มที่ลูกๆเชื่อฟังสามีตัวเอง ถึงที่จริงแล้วลูกๆจะดูไม่กลัวเลยสักนิดก็ตาม
หลังจากที่โดนดุไปเล็กน้อยอกาธากูถูกบังคับให้ต้องนั่งผิงไฟอยู่กับแม่เพื่อทำให้ตัวอุ่น ส่วนพี่สาวของอกาธานั้นเดินมาเล่นกับพ่อ
"ให้หนูช่วยนะคะท่านพ่อ" พี่สาวของอกาธาเดินมาช่วยพ่อจัดจาน แต่ก็ช่วยไม่ได้มากเพราะส่วนสูงของเธอแทบจะเท่ากับโต๊ะ อเล็กซ่าจึงอุ้มลูกขึ้นมาและให้ลูกช่วยวางส้อมกับมีดใส่จาน
"ว้าว วันนี้อาหารมันของโปรดหนูทั้งนั้นเลยนี่คะ" พี่สาวของอกาธาพูดพลางน้ำลายไหลเมื่อเห็นอาหารบนโตีะที่เป็นของโปรดของเธอที่นานๆเธอจะได้กินสักชิ้นก็ยากเย็น แต่วันนี้มารวมอยู่ในโต๊ะเดียวกันหมดเลย ไม่ว่าจะเป็น เพนทเซลกองพูน วาฟเฟิล พายเนื้อ และของโปรดที่สุดของเธอซึ่งก็คือมันบดที่มีอยู่เต็มหม้อ
"แน่นอนสิลูก ก็นี่เป็นอาหารมื้อสุดท้ายที่ลูกจะได้กินกับเรานี่" อเล็กซ่าพูดพลางลูบหัวลูกด้วยรอยยิ้ม แต่ลูกสาวของเขากลับเงียบไปจนเขารู้สึกไม่ดี
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก" อเล็กซ่าถามด้วยความสงสัยที่ลูกดูแปลกๆ
"ถ้าเกิดหนูขึ้นสวรรค์ไปแล้ว หนูจะไม่ได้กินอาหารฝีมือพ่อกับแม่อีกแล้วเหรอ" เธอเงยหย้าไปพูดกับพ่อ
"แต่บนสวรรค์ลูกจะไม่หิวเลยนะ" อเล็กซ่าลูบหัวลูกและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"แต่หนูอยากกินอาหารของพ่อกับแม่นี่ มันอร่อยจะตาย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"อืม ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเวลาที่พ่อแม่ได้ขึ้นสวรรค์แล้ว พ่อกับแม่จะทำอาหารให้ลูกกินละกัน" อเล็กซ่าตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พ่อทำอาหารบนนั้นได้ด้วยเหรอ" ลูกสาวของเขาถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อในคำตอบของพ่อ
"แน่นอนสิลูก บนสวรรค์น่ะเราทำอะไรก็ได้ที่จะไม่ทำให้ผู้อื่นเสียหาย เพราะเราเป็นคนที่ท่านเฟลาทิสเลือก เพราะฉะนั้นเราก็มีสิทธิ์และความสามารถที่จะบันดาลให้คนในสวรรค์มีความสุขได้ เพราะฉะนั้นถ้าพ่ออยากทำอาหารให้ลูกกิน บนสรวงสรรค์นั้นก็จะมีวัตถุอุปกรณ์ วัตดุดิบทุกอย่างให้ลูกกินได้ไม่อั้นเลย" อเล็กซ่าตอบพลางลูกหัวลูกอย่างทะนุถนอม
"หนูกินได้ไม่อั้นเลยเหรอ" ลูกสาวของเขาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและดีใจ
"แน่นอน" อเล็กซ่ายิ้มที่เห็นลูกดูดีใจ
"งั้นหนูจะกินมันบดเยอะๆเลยนะ" เธอยิ้กว้างยิงฟันให้พ่อของเธอ
"อืม ลูกจะกินได้ไม่อั้นเลย" อเล็กซ่าตอบ
"แต่ตอนนี้เราต้องกินอาหารมื้อนี้ให้เยอะๆก่อนนะ เพราะนี่จะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของลูกในฐานะมนุษย์แล้วนะ" อเล็กซ่าพูดด้วยความอ่อนโยนแต่ก็มีความเศร้านิดๆในน้ำเสียง
"ถ้างั้นหนูจะกินให้พุงกางไปเลย" เธอพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุข อเล็กซ่ายิ้มที่ลูกไม่ได้เป็นอะไรแล้ว
"นี่ อกาธา กับท่านแม่ มากินข้าวกันได้แล้ว" เธอตะโกนเรียกแม่กับน้องชายด้วยความโมโหหิว
"จ้าๆ" เมื่อแม่ได้ยินลูกสาวดูโมโหหิวก็อุ้มอกาธามาไว้ที่เก้าอี้
"อึ๊บ เจ้าหนู" แม่ร้องออกมาเบาๆพลางยกอกามานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับพี่สาว
เมื่ออกาธาได้นั่งเก้าอี้แล้วคนอื่นก็เริ่มนั่งที่เช่นกัน อเล็กซ่าอุ้มลูกมาบนเก้าอี้และขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหัวโต๊ะ มีเมียนั่งอยู่ตรงข้าม
"เอาล่ะ ดูเหมือนจะมีคนหิวมากๆๆนะ" อเล็กซ่าหันไปยิ้มให้ลูกสาว ลูกสาวเห็นพ่อยิ้มให้จึงยิ้มตอบ
"แต่ก่อนอื่นเรามาภาวนากันก่อนเถอะ" อเล็กซ่าพูดเสร็จก็เอาศอกเท้าโต๊ะ พร้อมกับยกสองมือมากุมและเอาหัวมาชิดกำมือ คนอื่นในครอบครัวก้ทำพร้อมๆกัน อเล็กซ่าเริ่มนำสวด
"ข้าแต่ท่านเฟลาทิส บุตรีแห่งพระเจ้า โปรดประทานพรแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย และแก่อาหารที่จะรับประทานนี้ เพื่อจะได้ดำเนินชีวิตรับใช้พระองค์และเพื่อนมนุษย์ ข้าขอบพระคุณสำหรับอาหาร และขอให้อาหารนี้เกิดประโยชน์แก่ร่างกายและวิญญาณ ขอให้ผู้ที่อดอยากหิวโหยขณะนี้ได้อิ่มหนำสำราญ ทั้งคนและสัตว์ทุกชนิดขอให้มีความสุข ภายใต้พระบารมีศักท์สิทธื์ของพระองค์ อีมุนด์"
"อีมุนด์" คนอื่นกล่าวคำอวยพรปิดท้ายหลังจากที่อเล็กซ่าพูดเสร็จ
"งั้นก็กินกันเลยเถอะทุกคน" อเล็กซ่าบอกพลางยิ้มให้ทั้งโต๊ะ
ทั้งครอบครัวเริ่มลงมือกินอาหารมื้อนั้น มีเสียงพูดกันประปรายอย่างสนุกสนานระหว่างที่กำลังกินอาหารกันอยู่ เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักจนอาหารในจานดูหร่อยหรอแล้ว ลูกสาวของอเล็กซ่าก็หันมาถามอะไรบางอย่างกับอเล็กซ่า โดยที่ยังกำน่องไก่ชิ้นสุดท้ายไว้ในมือ
"นี่ พ่อคะ ถ้าเกิดหนูขึ้นไปบนนั้นแล้วหนูจะได้เจอพี่ชายด้วยใช่ไหมคะ" เธอถามอเล็กซ่าด้วยสีหน้าซื่อๆไร้เดียงสา
"แน่นอนอยู่แล้วลูก ลูกจะได้ชายพี่ชายของลูก และก็ปู่กับย่าของลูกด้วย" อเล็กซ่าตอบด้วยรอยยิ้มที่เชื่อมั่น
"พวกเขาอยู่บนสวรรค์กันจริงๆใช่ไหมคะ" เธอถามพลางกัดน่องไก่ไปคำนึง
"แน่นอน พ่อมั่นใจมากเลย" อเล้กซ่าพูดพลางลูบหัวลูก
"งั้นเหรอคะ" เธอพูดจบก็มีสีหน้าซึมๆเล็กน้อย
"อื้ม" อเล็กซ่าพยายามหาคำตอบเพิ่มให้ลูกมั่นใจแต่ก็ถูกขัดจังวะซะก่อน
"ท่านพ่อฮะๆ" อกาธาหันมาพูดกับอกาธา
"ว่าไงลูก" อเล็กซ่าหันมามองอกาธา ระหว่างที่กำลังลูบหัวลูกสาวอยู่
"บนสวรรค์นั้นมันมีหิม้ะมั้ยขอรับ" อกาธาถามพลางสูดจมูก
"อืม นั่นสินะ พ่อเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยแฮะ แต่มันอาจจะมีและไม่มีก็ได้" อเล็กซ่าตอบไม่ถูกกับคำถามไร้เดียงสาของลูก
"ถ้างั้นๆ ถ้าพ่อไม่แจ้ใจ งั้นวันนี้ข้าขอไปเล่ลหิมะกับท่านพี่อีกได้ไหมขอรับ เพราะถ้าพรุ่งนี้ท่านพี่จะต้องไปสวรรค์แล้ว ข้าก็จะเล่นหิมะกับทานพี่ไม่ได้แลว" อกาธายิ้มให้พ่อและหันไปยิ้มให้แม่
"เฮ้อ ทำไมเป็นคำถามที่ดูเจ้าเลห์ยังไงไม่รู้แฮะ ลองถามแม่ดูสิ" อเล็กซ่าผลักคำถามไปให้เมียของตน
"ลูกเพิ่งกินอาหารกันเสร็จเองนะ เดี๋ยวไปเล่นตอนนี้ก็ได้อ้วกออกมาหมดหรอก" เธอพูดพลางถลึงตาใส่สามีที่อยู่ดีๆก็โยนการตัดสินใจมาให้
"ฮ่าฮ๋าฮ่า งั้นข้าจะไปนังเล่นรอจนวิ่งไดก่อนละกนขอรับ" อกาธาตอบด้วยความตื่นเต้น
"เชื่อได้เร้อ" แม่ของอกาธาหรี่ตามองอกาธาที่ดูเจ้าเล่ห์
"ขอรับ" อกาธาตอบพร้อมรอยยิ้ม
"อืม อืม ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้ว" แม่ของเด็กๆตอบพลางแล่เนื้อกิน "ก็กลับเร็วๆละกัน เพราะพรุ่งนี้พี่สาวของลูกก็ต้องเตรียมตัวตั้งแต่เช้า" แม่ของเด็กๆตอบด้วยรอยยิ้มนิดนึงเหมือนพยายามวางมาดว่าเป็นแม่ที่ดูเข้มงวดแต่ก็ไม่ดูเป็นแบบนั้นสักเท่าไหร่ อกาธาดีใจกับคำตอบของแม่และรีบหันไปพูดกับพี่ของตน
"ท่านพี่ไปเล่นหิมะกับข้าอีกรอบนะ" อกาธาถามพี่ของตนพลางยื่นพายเนื้อของตนไปใส่จานของพี่
"เฮ้อ เจ้าจะชอบหิมะอะไรขนาดนั้นกันนะ แถมข้าก็อิ่มๆอยู่ด้วย คงวิ่งอะไรมากไม่ได้แล้วล่ะ" พี่สาวของอกาธายิ้มให้พายเนื้อที่อกาธายื่นมาไว้บนจานของตน
"ก็มันทั้งขาว ทั้งเย็น เลยนี่ขอรับ ข้าชอบหนาวๆนี่ แล้วพี่ก็นังเชยๆก็ได้ ข้าจะปาบอลหิมะใฉ่พี่" อกาธาพูดพลางสูดจมูกจากอากาศหนาวที่ไปเล่นรอบที่แล้ว
"เจ้าคิดว่าข้าจะตอบตกลงที่เจ้าจะปาหิมะใส่เหรอ" พี่สาวอกาธาหรี่ตาใส่น้อง
"นะๆๆๆๆๆ พี่ฉาว ข้าอยากเล่นหิมะกับพี่อีก" อกาธายิ้มอย่างใสซื่อให้พี่สาวของตน
"เฮ้อ ก็ได้ๆ แต่เจ้าต้องแบกมันบดไปให้ข้าเยอะๆด้วย ข้าจะเอาไปกินข้างนอกนั่น" พี่สาวของอกาธาพูดพลางเอามือเท้าคาง
"เย้ๆๆ ข้าจะแบกไปให้ทั้งหม้อเลย" อกาธาพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปหยิบหม้อใส่มันบดที่ใบใหญ่กว่าตัวเขาซะอีก และผลัพธิ์ก็คือเขายกไม่ขึ้นเลยสักนิด
"แฮะๆ ข้ายกไม่ได้น่ะท่านพี่" อกาธาหันมาพูดกับพี่ของเขา พี่ของเขาถอนหายใจกับความไร้เดียงสาของน้องที่คิดจะยกไปทั้งหม้อจริงๆ
"ฮ่าฮ่า เดี่๋ยวพ่อยกไปให้เองก็ได้ พวกลูกๆออกไปเล่นเถอะ" อเล็กซ่าพูดพลางหัวเราะลูก
"เย้ ถ้างั้น ไปเล่นกันเถอะท่านพี่" อกาธาพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปหาพี่
"จ้าๆ" พี่สาวของอกาธาลงจากเก้าอี้และหันไปพูดกับพ่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง "พ่อเอามาเร็วๆนะคะ หนูจะกินมันบดให้หมดเลย"
"ขอรับ" อเล็กซ่าตอบ
"งั้น ตามข้ามาให้ทันละกัน อกาธา" พี่สาวของอกาธาพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกจากบ้าน
"อะ- พี่ขี้โกงนี่" อกาธารีบวิ่งตามพี่
"อย่าพึ่งวิ่งกันสิ เฮ้อ พวกเด็กๆนี่นะ" อเล็กซ่าพูดเสร็จก็เดินไปยกหม้อใส่มันบดเพื่อจะเอาไปให้ลูก
"นี่ ดูลูกดีๆนะ" เมียของอเล็กเซ่พูดกับอเล็กซ่าด้วยรอยยิ้มแต่มีความรู้สึกเศร้าๆออกมาอย่างน่าประหลาด
"อื้อ ไม่ต้องห่วงหรอก" อเล็กเซ่พูดด้วยรอยยิ้มแต่ก็ต้องชะงักไปทันทีเมื่อเห็นเลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกของเมียตัวเอง อเล็กเซ่รีบวิ่งไปหาเมียด้วยความเป็นห่วง
"เฮ้อ โชคดีนะที่ไม่เป็นตอนที่ลูกๆอยู่" เมียของอเล็กเซ่พูดเสร็จก็ไอออกมาเป็นเลือด เธอเอาผ้ามาเช็ดเลือดเลือดอเล็กเซ่ดูเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก
"ข้าไม่เป็นไรหรอก ท่านไปหาลูกๆเถอะ ลูกสาวของเราคงอยากกินมันบดไม่ไหวแล้ว"
"แต่-" อเล็กเซ่พยายามจะพูดบางอย่างแต่ก็โดนเมียขัดจังหวะ
"ยังไงสักวันข้าก็จะได้ไปเจอลูกๆของข้าอยู่แล้ว ท่านไม่ต้องห่วงหรอก" เธอเอาผ้าออกแล้วยิ้มให้อเล็กเซ่เห็นรอยยิ้มที่มีคราบเลือดเลอะอยู่
"ข้า....." อเล็กเซ่ยังคงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
"นี่ ข้าไม่เป็นไรหรอก มันมีอยู่จริงไม่ใช่เหรอ สรวงสวรรค์นั้นน่ะ" เธอยิ้มระหว่างที่เอาผ้าปิดจมูกอีกครั้ง อล็กเซ่ชะงักกับคำตอบของเธอ
"อะ อื้ม" อเล็กเซ่ตอบด้วยความตะกุกตะกัก
"เพราะฉะนั้นนะ ถ้าข้าตายไปข้าก็จะได้ขึ้นไปเจอลูกๆอยู่แล้วนี่ จริงไหม" เธอจ้องตาอเล็กเ,่ด้วยความอ่อนโยน
"อื้ม" อเล็กซ่าตอบเบาๆ
"ที่ข้าเป็นห่วงอย่างเดียวก็แค่กลัวท่านเฟลาทิสจะไม่เลือกข้าเท่านั้น ข้าเองก็ไม่รู้ได้ว่าจะใช้ชีวิตได้อีกนานแค่ไหน จากโรคนี่ที่ข้าเป็นมาหลายปีแล้ว" เธอพูดด้วยสำเนียงเศร้าๆ อเล็กเซ่ไม่กล้าตอบอะไรเธอ
"นี่ ขอโทษนะที่ต้องพูดแบบนี้แต่ท่านช่วยอะไรข้าไม่ได้หรอก ออกไปหาลูกๆเถอะนะ ถึงยังไงข้าก็ไม่ตายเร็วๆนี้หรอก" เธอพูดพลางลูบหัวอเล็กเซ่
"ขะ-เข้าใจแล้ว" อเล็กเซ่พูดเสร็จก็เดินยกมันบดไปถึงประตูแล้วกำลังจะออกจากบ้าน
"นี่ อเล็กเซ่" เธอหันไปมองอเล็กที่กำลังจะออกจากบ้านไปหาลูก
"อืม" อเล็กเซ่ตอบเธอด้วยความกังวล
"สรวงสรรค์น่ะ มันมีจริงๆใช่ไหม" เธอพูดพลางจ้องมองไปที่ดวงตาอเล็กเซ่เหมือนกำลังพยายามเค้นคำตอบที่แท้จริงจากเขา
"ใช่" อเล็กเซ่ตอบกลับเธอด้วยความมั่นใจ
"งั้นเหรอ" เธอพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข
"คุณรีบไปเถอะ" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้อเล็กเซ่
"อืม" อเล็กเซ่เปิดประตูออกจากบ้าน เพื่อจะไปหาลูก
อเล็กเซ่รู้สึกอยากอ้วกจากอะไรบางอย่างที่ปะทุขึ้นมาในใจเขา
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------