0169 บังเอิญ

บทที่ 169 บังเอิญ

อวิ๋นตั่วทำการบ้านอยู่ในห้อง อวิ๋นอี้ฟานเดินเข้ามาหา เธอจึงหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่มกว่า การที่พ่อกลับบ้านเวลานี้นั้นหาได้ยากจริงๆ

คนเป็นพ่อหยุดยืนที่ด้านหลังของลูกสาว มองลายมือเป็นระเบียบของลูกสาวแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้น

“ยังทำการบ้านไม่เสร็จอีกเหรอ?” อวิ๋นอี้ฟานยกมือลูบผมอวิ๋นตั่ว

“อีกนานเลยล่ะค่ะ” อวิ๋นตั่วมองนาฬิกาบนโต๊ะ “อย่างน้อยก็ห้าทุ่มนั่นแหละ”

ทำการบ้านเสร็จห้าทุ่ม อาบน้ำนอน พรุ่งนี้ตื่นตีห้า อวิ๋นอี้ฟานคำนวณเวลาในใจ หนึ่งวันได้นอนแค่ห้าชั่วโมง คิดๆ แล้วต้องเป็นแบบนี้ไปอีกสามปี เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาจริงๆ

“ที่โรงเรียนมีความสุขดีหรือเปล่า?”

“คุณพ่อพูดเล่นเหรอคะ ที่โรงเรียนจะมีความสุขอะไรกันคะ วันๆ ก็มีแต่เรียน” อวิ๋นตั่วยู่ปาก “ครูประจำชั้นเตือนเราตั้งแต่วันแรก บอกว่าเวลาก็เหมือนกระสวยทอผ้า เวลาหนึ่งนิ้วเท่ากับทองหนึ่งนิ้ว เข้าม. ปลายแล้วต้องเตรียมการสอบเข้ามหา’ลัยให้ดี”

อวิ๋นอี้ฟานมองลูกสาว แอบหัวเราะอยู่ในใจ เขาล้วงของออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะของอวิ๋นตั่ว