0060 อกตัญญูเบอร์หนึ่ง อกตัญญูเบอร์สอง

บทที่ 60 อกตัญญูเบอร์หนึ่ง อกตัญญูเบอร์สอง

ตอนค่ำ อวิ๋นตั่ววีดิโอคอลคุยกับอวิ๋นเฉียว

“หนูพูดเกลี้ยกล่อมให้คุณพ่อลงทุนกับพี่อวี่เจ๋อแล้ว” อวิ๋นตั่วบอกพี่ชาย

อวิ๋นเฉียวจึงถามว่า “แล้วอวี่เจ๋อรู้เรื่องแล้วเหรอ”

“ยังไม่รู้ค่ะ” อวิ๋นตั่วตอบ

“อวี่เจ๋อคงรับไว้ไม่ได้หรอก” อวิ๋นเฉียวว่า

“ทำไมล่ะคะ” อวิ๋นตั่วไม่เข้าใจ

อวิ๋นเฉียวทอดถอนหายใจผ่านคอมพิวเตอร์ “พวกเด็กเรียนนะ ปกติแล้วจะทระนงตน เธอลองคิดดูสิ ตั้งแต่เล็กจนโต เขาถูกชมมาเยอะขนาดนั้น เพราะแบบนั้นพวกเขาเลยมีความเชื่อมั่นในตัวเองว่าเขาเก่งมาก เขายอดเยี่ยม......”

“พี่เขาก็ยอดเยี่ยมจริงๆ นะ!” อวิ๋นตั่วพูดแทรกพี่ชาย

“ฟังพี่พูดให้จบก่อนสิ” อวิ๋นเฉียวเริ่มโมโหเล็กน้อย “คนแบบนี้ จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดคือรักในศักดิ์ศรีมากเกินไป เหมือนกับสำนวนที่ว่า ‘ยอมเป็นหยกแหลกลาญดีกว่าเป็นกระเบื้องที่สมบูรณ์’ แล้วก็มีอะไรอีกนะ ประมาณว่า ‘ยอมหักไม่ยอมงอ’ แต่ในโลกธุรกิจเขาต้องเป็นหลานก่อน ถึงจะเป็นปู่ได้ อวี่เจ๋อคงไม่อาศัยเส้นสายเพื่อหาเงินลงทุนแน่ เขาต้องการนักลงทุนที่มั่นใจในโปรเจคของเขา”