0010 ขอพึ่งคุณครูหลิว
บทที่ 10 : ขอพึ่งคุณครูหลิว
อวี่เจ๋อจูงมืออวิ๋นตั่วไปด้วยความรู้สึกราวกับตัวเองกำลังละเมอ
“ทำไมถึงออกมาข้างนอกกลางดึกแบบนี้”
“หนูหนีออกจากบ้าน” อวิ๋นตั่วดูสงบมาก
“ทำไมล่ะ”
เธอไม่ตอบ
“งั้นฉันจะส่งเธอกลับบ้าน”
เธอสะบัดมือของอวี่เจ๋อออก ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่กับที่
“เป็นอะไรไป”
“หนูไม่กลับบ้าน”
“แต่ออกมาแบบนี้พ่อกับแม่ของเธอจะเป็นห่วงเอานะ”
“ยังไงหนูก็ไม่กลับ ถ้าไม่พาหนูกลับบ้านด้วย หนูจะไปนอนโรงแรม” เด็กสาวพูดด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง
“จะอยู่โรงแรมนี่มีเงินเหรอ” อวี่เจ๋อหัวเราะออกมา
“มีค่ะ” อวิ๋นตั่วล้วงเแบงก์ร้อยหยวนออกมาจากกระเป๋า “เงินแต๊ะเอียของหนูยังมีเยอะอยู่เลย”
อวี่เจ๋อชะงักไป เด็กคนนี้กล้ามากจริงๆ เขารีบบอกให้เธอเก็บเงินไว้ดีๆ พากลับบ้านก่อนแล้วค่อยว่ากัน
ระเบียงทางเดินที่แออัดทำอวิ๋นตั่วแทบสะดุดหัวทิ่ม
“ระวังด้วย” อวี่เจ๋อว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะระวังกว่านี้” อวิ๋นตั่วยกมือขึ้นลูบอก พึมพำกับตัวเอง “เกือบไปแล้ว”
อวี่เจ๋อรู้สึกเสียใจอยู่นิดๆ เด็กอย่างอวิ๋นตั่วที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้เลยสักนิด
ฟางผิงมาเปิดประตู เมื่อเห็นลูกชายยืนอยู่กับเด็กน้อยน่ารักราวรูปสลักแล้วก็ชะงักไป
“สวัสดีค่ะคุณน้า” อวิ๋นตั่วโค้งให้ฟางผิงอย่างมีมารยาท
“เธอคือ......”
“หนูชื่ออวิ๋นตั่วค่ะ”
อวี่ซีที่อยู่ในบ้านเมื่อได้ยินเสียงเข้าก็รีบพุ่งตัวออกมา มองอวิ๋นตั่วด้วยสายตาที่ราวกับได้เห็นมนุษย์ต่างดาว
“เธอคืออวิ๋นตั่วจริงๆ เหรอ”
อวิ๋นตั่วที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเก่าพยักหน้าขึ้นลง
หลิวห้าวตงยืนอยู่ตรงหน้าอวิ๋นตั่ว เขาอยู่แบบนี้มาตั้งแต่อวิ๋นตั่วเข้ามาในบ้านแล้ว สองมือตกลงข้างลำตัว แผ่นหลังเหยียดตรง ปากอ้าค้างขึ้นครึ่งหนึ่ง ราวกับพ่อบ้านที่กำลังยืนรับคำสั่งจากเจ้านาย
“อวิ๋นตั่ว เธอมาทำอะไรที่บ้านเราล่ะ” อวี่ซีถาม
“ฉันหนีออกจากบ้านมา อยากจะมาขอพึ่งครูหลิว”
ทุกคนหันมองอวี่เจ๋อ ซึ่งเจ้าตัวก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าจนปัญญา ไม่รู้จะทำอย่างไร
“ทำไมเธอถึงได้หนีออกจากบ้าน” อวี่ซีถามต่อ
“ความลับน่ะ”
“มาถึงบ้านฉันแบบนี้แล้ว ยังบอกความลับกับเราไม่ได้อีกเหรอ”
“ไม่ได้หรอก”
“แต่เธอออกจากบ้านมาแบบนี้ คนอื่นจะคิดว่าเราเป็นพวกลักพาตัวเด็กหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ฉันจะเป็นพยานให้เอง”
อวี่ซีดูแปลกใจ “เธอไม่เหมือนคนสอบได้ 27 คะแนนเลยสักนิด เธอตั้งใจใช่หรือเปล่า?”
“พ่อฉันก็หวังว่าฉันจะตั้งใจเหมือนกัน”
ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของเด็กสาว
อวิ๋นตั่วเอาโดนัทออกมาจากกระเป๋า แล้วแบ่งให้ทุกคน “นี่ของโปรดหนูค่ะ”
อวี่ซีกินโดนัทแล้วก็ดูกระตือรือร้นมากขึ้น “น่ารักจริงๆ เธอพักอยู่บ้านเราสิ นอนกับฉันก็ได้”
“โอเคค่ะ”
ทว่าอวี่เจ๋อกลับไม่ยอม บ้านเล็กขนาดนี้ยังมีที่พอให้ใครมาอยู่อีกที่ไหนกันล่ะ ห้องของอวี่ซีมีเพียงแผ่นไม้กระดานบางๆ คั่นแยกออกมาจากห้องของพ่อกับแม่ พอพ่อกรนทีก็ได้ยินชัดเจน จนน้องสาวบ่นอยู่บ่อยๆ ว่าคนเป็นพ่อทำให้เธอนอนไม่หลับ สภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่เหมาะกับอวิ๋นตั่วเลยสักนิด
เขาเดินเข้าห้องไปเงียบๆ แล้วกดโทรศัพท์หาอวิ๋นเฉียว
อวิ๋นเฉียวเข้านอนแล้ว แต่พอได้ยินว่าอวิ๋นตั่วหนีไปบ้านของอวี่เจ๋อ เขาก็สะดุ้งพรวด ลุกจากที่นอนวิ่งตรงไปดูที่ห้องของน้องสาวเพื่อความแน่ใจ และห้องของอวิ๋นตั่วก็ว่างเปล่าจริงๆ แม้แต่ตุ๊กตากระต่ายที่น้องกอดนอนทุกคืนก็หายไปด้วย
เขารีบไปเคาะประตูห้องของอี้ฟานกับชูยินทันที “ตั่วเอ๋อร์หนีออกจากบ้านครับ”
อี้ฟานเปิดประตูออกมา “ลูกว่าอะไรนะ?”
ในมือของอวิ๋นเฉียวยังถือโทรศัพท์อยู่เลย “อวี่เจ๋อโทรมาบอกผมว่าน้องหนีไปบ้านเขา”
เมื่อได้ยินแบบนั้นชูยินก็รีบวิ่งไปทางห้องของลูกสาว
อวิ๋นเฉียวตะโกนตามหลังคนเป็นแม่ไปเสียงดัง “ผมไปดูแล้ว ที่ห้องนอนไม่มีใครเลย อีกอย่าง ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว อวี่เจ๋อจะมาโกหกทำไมล่ะครับ เขาไม่ได้ว่างพอที่จะทำขนาดนั้น”
“ลูกคนนี้นี่ ยิ่งโตยิ่งใช้ไม่ได้” ชูยินด้วยความเสียใจ “ขนาดเด็กแบบนี้ยังกล้าหนีออกจากบ้าน โตมาจะเป็นยังไงกัน”
“โตแล้วคงหนีไปไกลกว่านี้แน่” อวิ๋นเฉียวว่า
อี้ฟานนึกไปถึงคำพูดที่อวิ๋นตั่วพูดกับชูยินไว้ก่อนที่พวกเขาจะเข้านอนแล้วก็หลุดหัวเราะออกมา “เด็กคนนี้เป็นคนพูดจริงทำจริงเสียด้วยสิ”
ชูยินใกล้จะปรี๊ดแตกมากขึ้นทุกที “มันใช่เวลามาชื่นชมกันหรือเปล่าคะ!”
“จะไปรับน้องกลับมาไหมครับ” อวิ๋นเฉียวถาม
“ไปรับสิ!” ชูยินว่าแล้วก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง ระหว่างนั้นก็ตะโกนสั่งเสียงลั่น “แม่บ้านหลิว แม่บ้านหลิว รีบไปให้ลุงหูเตรียมรถ เราจะออกไปข้างนอก”
แม่บ้านหลิวรับคำ ก่อนที่จะวิ่งออกไปทางห้องของคนขับรถ
อวิ๋นเฉียวที่ตามมาด้วยพูดกับชูยินว่า “ผมกลัวว่าน้องจะไม่ยอมกลับน่ะสิครับ เราให้น้องนอนที่บ้านอวี่เจ๋อสักคืนก่อนดีไหม”
“เหลวไหล!” ชูยินโพล่งปฏิเสธออกมาทันที