ภพที่ 8
"เจ้า! จงตกนรกสู่ห่วงอเวจีชั้นต่ำสุด ชดใช้กรรม 1800 ปี จนกว่าจะหมดกรรม"
เฮือก!!!
"ฝันเหรอว่ะเนี่ย"
กานต์นั่งเหม่อ มองลอยออกไปนอกหน้าต่างได้สักพักหลังจากสะดุ้งตื่นเพราะฝันที่เสมือนเป็นลางร้าย
"กานต์…กานต์…"
"เฮ้ย!...อุบ…อื้ออ"
ด้วยจิตใจที่เหม่อลอย กานต์เลยไม่ทันได้สังเกตว่าภพมานั่งอยู่ข้างๆ และพยายามส่งเสียงเรียก จนกระทั่งช่วงจังหวะที่หน้าของทั้งคู่หันมาตรงกัน ริมฝีปากหนาของภพจึงฉกฉวยช่วงชิงโอกาสที่อีกคนกำลังเผลอ งับปากของคนตัวเล็กกว่าและสอดลิ้นเข้าไปดูดชิมความหวานภายในจนกานต์แทบหมดลม ต้องทุบอกจนเจ้าเล่ห์เพื่อบอกเป็นนัยว่าให้พอได้แล้ว
"คุณ…นี้คุณ…"
"บนโลกมนุษย์เขาเรียกว่า morning kiss ใช่ไหม"
"หะ ห่าาา…"
"หึ…ทำไมคุณทำหน้าแบบนั้น"
"ก็คุณ...จูบ…เออ…ทำแบบเมื่อกี้ได้เหรอ"
"ได้สิ ถ้ากับ…คุณ"
ภพลูบแก้มขาวซีดทำกำลังค่อยๆแดงฉาน ตอกย้ำคนตรงหน้าให้ได้รู้ว่านี้คือความจริง ไม่ใช่ความฝัน
"ทำไม…ผมไม่เข้าใจ…คุณทำแบบนี้…"
"กานต์ จะลงไปข้าวก่อนไหม คุณหิวเหรอเปล่า"
"หึม? คุณคือใคร คุณไม่ใช่ภพ"
"หึ…กานต์ ผมคือภพ นี้คือผมจริงๆ"
"แล้วทำไม เกิดอะไรขึ้น"
"เวลาของเรามันเหลือน้อยลงไปทุกที ผมก็แค่อยากจะทำตามใจบ้าง คุณเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้เองนะ ต่อจากนี้ผมจะให้คุณรับผิดชอบในการกระทำของคุณ จนกว่าจะถึงวันสุดท้าย"
"…!? ภพ!"
ภพอุ้มกานต์ลุกจากเตียง พาเดินไปยังห้องน้ำ พอภพจะเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำให้ กานต์จึงรีบดันตัวคนสูงใหญ่ให้ออกจากห้องน้ำ เพื่อจัดการตัวเองแล้วลงไปกินข้าวด้านล่าง กับข้าวมากมายกองอยู่บนโต๊ะเหมือนเคย และคนกินเก่งอย่างกานต์ก็กินมันทุกอย่างเกือบหมดเหมือนทุกที
"วันนี้คุณจะไปโลกมนุษย์กับผมด้วยไหม"
"เฮ้อ…บอกตรงๆ หลังจากเจอเรื่องครั้งนั้น ผมไม่อยากไปเลย พวกคุณเนี่ยโคตรใจแข็ง เป็นผมคงสติแตกไปแล้ว"
"คุณต้องเรียนรู้ว่าทุกอย่างได้ถูกกำหนดไว้แล้ว สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีพ้น"
ภพก้มลงเกลี่ยเศษข้าวที่ติดอยู่ข้างริมฝีปากของกานต์ ดวงตาดุดเหยี่ยว จ้องมองใบหน้าเรียวที่กำลังตกตะลึงและ…
ฟอดดด~
แก้มขาวถูกหอมไปฟอดใหญ่ ก่อนที่ภพจะดันตัวยืนขึ้นขยับเสื้อสูทให้เข้าที่และร่างสูงใหญ่ก็ค่อยๆจางหายลับไป
"คนบ้า ทำยังกับสามีภรรยาที่ต้องหอมแก้มกันก่อนไปทำงาน…เชี่ย! ไอ้กานต์ คิดบ้าอะไรของแกว่ะ พอๆ"
กานต์ลูบแก้มตัวเอง และบ่นพึมพำที่เสียรู้คนเจ้าเล่ห์ แต่ก็ต้องยอมรับว่าทั้งเขินและดีใจไม่ใช่น้อยกับการกระทำที่อีกคนทำให้แบบนี้
ซ่า ซ่า ซ่า
กานต์ กำลังนั่งวาดรูป โดยมีวิวทะเลและน้ำตกตรงหน้าเป็นองค์ประกอบ ช่วงเวลาแห่งความสุขที่ไม่เคยมีทำให้เขาแทบไม่อยากจะให้มันจางหายหรือหมดลงไปเลยเพียงสักเสี้ยวนาที
ฟอดดด~
"…!? คุณภพ…"
กานต์สะดุ้งโหยง ลุกพรวด จับแก้มที่เพิ่งถูกหอมไปอย่างไม่เคยชิน
"ภพ คุณ…ทำไรเนี่ย"
"คุณไม่ชอบ?"
"ปะ เปล่า แต่…มันไม่ชิน คุณเปลี่ยนไปจนผม…ไม่ชิน"
"หึ…ทุกอย่างมันเป็นเพราะคุณ คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้เองนะกานต์"
'ใครจะไปรู้ว่าจะเป็นขนาดนี้' กานต์บ่นพึมพำกับตัว และพยายามหลบเลี่ยงสายตาประกายวาววับที่ถูกภพจ้องมองไม่หยุด
"คุณ…มองอะไร"
"เปล่า…คุณวาดรูปสวยนะ"
"ขอบคุณครับ ผมชอบวาดรูป"
ภพจับพู่กันที่จุ่มอยู่ในแก้วน้ำขึ้นมาแตะที่สีดำ และบรรจงวาดมันลงไปตรงกลางรูปวาดที่เป็นวิวทะเลและน้ำตก กานต์มองสิ่งที่ภพทำอย่างสนใจ พอมือหนาวาดรูปเสร็จ ใบหน้าขาวซีดของกานต์จึงขึ้นสีแดงระเรื่อ รูปคนสองคนที่อยู่กลางภาพกำลังโอบกอดกัน ถึงแม้จะเป็นแค่รูปเงาสีดำ แต่ก็พอมองออกว่ารูปนั้นสื่อความหมายว่าอะไร
"ชอบไหม"
กานต์มองหน้าภพ พยักหน้างึกๆเหมือนคนโดนมนตร์สะกด ก่อนที่ริมฝีปากบางซีดจะถูกขบกัดและดึงดูดให้แดงฉานด้วยปากของคนข้างๆ