879 ดีแต่ปาก

บทที่ 879 ดีแต่ปาก

เมื่อเห็นเขากลับมาแล้ว พวกทหารยามก็ประหลาดใจอยู่บ้าง ย่อมปล่อยให้เขาเข้าในตำหนักโดยไม่ขัดขวาง เพียงคำนับพร้อมกัน "นายท่าน!"

เหมียวอี้พยักหน้าแล้วเดินก้าวยาวเข้าไป ภาพแรกที่ปรากฏสู่สายตาก็คือคนกวาดพื้นสองคนที่คุ้นตา จิ้งอิ๋งและจิ้งลู่ แต่แขนเสื้อที่เคยว่างเปล่าของทั้งสองมีเนื้อมีหนังขึ้นมาแล้ว มีแขนงอกออกมาคนละสองข้าง กำลังถือไม้กวาดกวาดพื้น

ในชั่วพริบตาเดียว เหมียวอี้นึกขึ้นได้ถึงข้อตกลงในปีนั้น ที่บอกว่าจะคืนแขนให้พวกนางหลังจากผ่านไปหนึ่งพันปี ชั่วพริบตาเดี๋ยวก็ผ่านไปหนึ่งพันปีแล้ว

จู่ๆ เขาก็รู้สึกแปลกใจ ถ้าเปลี่ยนให้ตัวเองในตอนนี้ไปพบเจอเรื่องในเวลานั้น เกรงว่าผู้หญิงสองคนนี้คงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

เป็นเพราะอะไรกัน? เหมียวอี้จมอยู่ในความคิด เขานึกเชื่อมโยงไปถึงเรื่องของหวงฝู่จวินโหรว พบว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อสมัยก่อน ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ไปแตะต้องหวงฝู่จวินโหรวเด็ดขาด