735 กำเริบเสิบสานขนาดนี้ได้อย่างไร

บทที่ 735 กำเริบเสิบสานขนาดนี้ได้อย่างไร

คนบางคนจัดอยู่ในประเภท 'หมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก​[1]​' ขนาดคนของตำหนักสวรรค์ยังกล้าสวมรอย กับเรื่องแบบนี้ย่อมไม่กลัวที่จะทำอยู่แล้ว

"ดีขอรับ ดีขอรับ!" ชายชราอ้วนพยักหน้าซ้ำๆ

เขาเป็นเจ้าที่ของที่นี่ การทำเรื่องแบบนี้เห็นได้ชัดว่าอันตราย รู้ว่าไม่ควรรวมตัวทำแบบนี้อยู่ที่ต้นไม้ต้นเดียวกัน แบบนั้นจะถูกเห็นได้ง่าย จึงถลันตัวไปทางนั้นทีทางนี้ที การใช้กรรไกรทองสามารถตัดผลไม้เซียนลงมาได้อย่างง่ายดายเหลือเชื่อ ตัดผลบ๊วยห้าผลที่สุกงอมใสติดต่อกันห้าผลอย่างรวดเร็ว และใช้สองมือถือประคองไว้

เหมียวอี้ใช้มือข้างหนึ่งหยิบเข้ามา แล้วยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี แต่ไม่นานก็ทำหน้าเข้ม "แค่ห้าผลเองเหรอ?"

"ท่านมหาเซียนจะเด็ดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว อย่างน้อยผลบ๊วยเซียนล้วนถูกบันทึกไว้ เสียหายนิดหน่อยยังพอตบตาได้ ถ้าเสียหายเยอะเกินไปจะไม่สอดคล้องกับจำนวน" ชายชราอ้วนทำหน้ามุ่ยขอร้อง

"เจ้าจะเด็ดหรือไม่เด็ด?" เหมียวอี้เหล่ตาถาม

"ข้า…" ชายชราอ้วนอึกอัก แต่สุดท้ายก็กัดฟัน แข็งใจถลันตัวไปมาอยู่ในป่าบ๊วยและตัดฉับๆ ติดต่อกันอีกหลายครั้ง