726 อยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา

บทที่ 726 อยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา

"ผู้น้อยเพิ่งเคยใกล้ชิดกับคนในสำนักเป็นครั้งแรก หากไม่เข้าใจกฎระเบียบตรงไหน ก็หวังว่าผู้อาวุโสทุกท่านจะให้อภัยด้วย" เหมียวอี้กล่าวอย่างเคารพเกรงใจ มีมารยาทเข้าไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

ทุกคนยิ้มบางๆ แล้วอวี้หลิงเจินเหรินก็ถามว่า "เมื่อครู่นี้เป่าหนิงกับเป่าซิ่นเล่าเรื่องของเจ้า ได้ยินว่าวรยุทธ์ของเจ้าถึงระดับบงกชแดงขั้นเจ็ดแล้ว แต่กลับยังเป็นมือใหม่ไร้ประสบการณ์หรือ?"

เหมียวอี้กุมหมัดตอบว่า "ละอายใจยิ่งนัก! เมื่อก่อนตอนที่ยังเป็นมนุษย์ธรรมดา บังเอิญพบกับคนใกล้ตายคนหนึ่ง เลยได้รับการชี้แนะจากเขานิดหน่อย ผลก็คืออยู่ได้ในภูเขาโดยไม่รู้วันเวลา ชั่วพริบตาเดียวก็ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ปีแล้ว เอาแต่ฝึกฝนมาตลอดจนกระทั่งทุกวันนี้ ใช้ทรัพยากรฝึกตนที่เขาทิ้งไว้ให้จนหมดแล้วถึงได้ออกจากภูเขามา ดังนั้นผู้น้อยจึงแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแดนฝึกตนเลย ครั้งนี้ที่ติดตามเป่าหนิงและเป่าซิ่นมา ก็เพราะอยากจะเปิดหูเปิดตาสักหน่อย หวังว่าจะไม่เป็นการล่วงเกิน"