691 ไม่แต่งก็ต้องแต่ง

บทที่ 691 ไม่แต่งก็ต้องแต่ง

บนท้องฟ้า อวี้ฮูหยินที่เหาะด้วยความเร็วสูงมาตลอดทางหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโมโห นางสีหน้ามืดครึ้ม เรียกได้ว่าโมโหจนสุดจะทน ถ้าไม่ใช่เพราะไปแตะต้องคนในระดับเหมียวอี้ซี้ซั้วไม่ได้ เมื่อครู่นี้นางคงใช้ฝ่ามือเดียวฟาดเหมียวอี้จนตายแล้ว นางอดทนแล้วอดทนอีกจริงๆ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวล้มกระดานหมากเสียแล้ว

อันเจิ้งเฟิงที่เหาะอยู่ข้างๆ เห็นนางโมโหจนระงับไม่ไหว ก็พูดปลอบใจด้วยเจตนาดีว่า "พี่หญิง แค่เล่นหมากล้อมก็ทำให้ท่านโมโหถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ข้าเห็นว่าก่อนหน้านี้ท่านชอบเขามากไม่ใช่หรือไง?"

อวี้ฮูหยินหันกลับมาตวาด "นิสัยการเล่นหมากล้อมบ่งบอกถึงนิสัยประจำตัว เห็นได้ชัดกว่าคนคนนี้ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง ข้าจะให้ลูกสาวตัวเองไปอยู่กับคนต่ำทรามเช่นนี้ได้อย่างไร แต่น่าสงสารที่ลูกสาวข้ามีชะตาขื่นขม…" นางเข็จ็บปวดและโมโหไม่หาย ชี้หน้าอันเจิ้งเฟิงพร้อมด่าว่า "ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเจ้า!"

ก็ช่วยไม่ได้ เมื่อเกิดเหตุสุดวิสัยแบบนั้นขึ้นมา ก็จะโทษเหมียวอี้ไม่ได้จริงๆ จะว่าไปแล้วอีกฝ่ายต่างหากที่เป็นผู้เสียหาย ไม่สามารถไปตำหนิอีกฝ่ายได้เลย ทำได้เพียงตำหนิตัวต้นเรื่อง