142 ข้าเข้าใจ

บทที่ 142 ข้าเข้าใจ

นายใหญ่เฉินหัวเราะเสียงดังลั่น

“จริงหรือปลอม ปลอมหรือจริง จะยึดมั่นถือมั่นไปทำไม ออกไปเถอะ ออกไปเถอะ ” เขาโบกมือแล้วยิ้ม

แม่นางเฉินสิบแปดไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงแค่ยิ้มคำนับแล้วออกไป

พี่สาวและน้องสาวคนอื่นๆ ยืนรออยู่นอกประตู ก่อนจะเดินไปตามทางอย่างช้าๆ

เฉินตันเหนียงสีหน้าเคร่งเครียดกำลังดึงแขนเสื้อของนางอยู่

“พี่สาว ข้าต้องคัดด้วยหรือไม่” นางถามอย่างเขินอาย

“ไม่ต้อง เจ้าไปฝึกเขียนตัวอักษรก่อนเถอะ” แม่นางเฉินสิบแปดเอ่ยพลางยิ้ม

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ข้าต้องฝึกเขียนตัวอักษรให้สวยเหมือนพี่เฉิง” เฉินตันเหนียงพยักหน้าเอ่ยสียงดัง

แม่นางเฉินสิบแปดตะลึงไปเล็กน้อย

“ตันเหนียง เจ้าหมายถึงแม่นางเฉิงเขียนตัวอักษรสวยงั้นหรือ” นางกระซิบถาม

“ใช่ พวกเราเคยเขียนไว้บนกำแพงวัดเฉี่ยถิง ท่านพ่อก็นำกลับมาให้ท่านปู่ดู ข้าบอกไปว่าเป็นบทกวีที่ข้าแต่งขึ้นเองและเขียนโดยพี่เฉิง แต่พวกเขากลับไม่เชื่อแล้วยังหัวเราะเยาะข้าด้วย” เฉินตันเหนียงเอ่ย

แม่นางเฉินสิบแปดรู้สึกถึงเพียงหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง นางยืนนิ่งไม่ขยับ

“ตันเหนียง ครั้งนั้นเราไปด้วยกันใช่หรือไม่” นางถาม

เฉินตันเหนียงพยักหน้า