083 หวังดี

บทที่ 83 หวังดี

คนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็เหม่อไป คำพูดนี้พูดได้ช่าง...

ดูสิ ดูสิ หญิงผู้นี้ก็แปลกพิลึกเช่นนี้ล่ะ! พ่อบ้านเฉาที่ยืนอยู่หลังกลุ่มคนตะโกนอยู่ในใจ

ชายฉกรรจ์สามคนต่างก็ตะลึงเหม่อลอยไป โดยเฉพาะคนที่พูดเมื่อครู่ คอแดงไปหมด

“ข้า ข้า ข้าไม่ได้...” เขากล่าวเสียงดัง

“เจ้าได้” เฉิงเจียวเหนียงกล่าว

คนรอบข้างก็ตะลึงเหม่อลอยไปอีก

“ท่าน...ท่านมีเงินแล้ว แล้วรังแกคนได้...” ชายผู้นี้ปกติแล้วไม่ค่อยได้คุยกับหญิงสาวสักเท่าไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่ต้องมาถกเถียงกับนายหญิงน้อยเช่นนี้เลย ทั้งโมโหทั้งร้อนรนไม่รู้จะพูดอะไร

“เจ้าไม่มีเงิน ก็รังแกคนไม่ได้” เฉิงเจียวเหนียงยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ

คนรอบข้างเงยหน้ามองฟ้า อยากจะถอนหายใจกัน

การงอแงไร้เหตุผลดั่งเด็กน้อยเช่นนี้ นายเฉินสี่เชื่อแล้วว่านายหญิงตระกูลเฉิงผู้นี้เคยเป็นเด็กสติไม่สมประกอบมาก่อนในทันใด ถึงแม้เขายังคงไม่เชื่อว่าโรคสติไม่สมประกอบนี้จะรักษาหายได้

“ปั้งฉุย!” ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าตบหัวชายหนุ่มผู้นั้น ตบจนเขาหัวทิ่ม

ชายหนุ่มโขกหัวให้เฉิงเจียวเหนียงอีกครั้ง