ตอนที่ 152 ตำหนิตนเอง

ตอนที่ 152 ตำหนิตนเอง

เมื่อหลี่หมิงอวินกลับมาถึงก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว โดยมีอวี้หลงคอยปรนนิบัติเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า

“นายหญิงของพวกเจ้าล่ะ” หลี่หมิงอวินไม่เห็นหลินหลันจึงเอ่ยถาม

อวี้หลงกล่าวอย่างลังเลใจ “เอ้อร์เส้าหน่ายนาย...มิค่อยสบายเท่าใดนักเจ้าค่ะ พอกลับมาจากโถงจาวฮุยก็นอนหลับยาวกระทั่งมื้อเย็นก็ยังมิได้ทานเลยเจ้าค่ะ! ยามนี้หยินหลิ่วคอยอยู่ปรนนิบัติด้านในเจ้าค่ะ”

แม้ว่านายหญิงน้อยกำชับไว้แล้วว่าไม่อนุญาตให้ปากมาก ทว่านายหญิงหลับยาวเสียขนาดนั้น แถมยังมีสีหน้าซีดเซียวและลมหายใจเหนื่อยอ่อน จึงทำให้พวกนางอดเป็นกังวลใจไม่ได้

หลี่หมิงอวินตื่นตกใจ เขาเร่งฝีก้าวเดินมุ่งไปยังห้องชั้นในพลางผูกรัดเชือกคาดเอวไปด้วย

“เอ้อร์เส้าเหยีย...” หยินหลิ่วซึ่งกำลังนั่งอยู่ข้างเตียงนอนเมื่อเห็นนายน้อยเข้ามาจึงรีบลุกขึ้นคารวะ

หลี่หมิงอวินมองไปยังหลินหลันที่กำลังนอนหันหลังให้พลางเอ่ยถามด้วยเสียงบางเบา “วันนี้ยังดีๆ อยู่เลย เหตุใดถึงไม่สบายขึ้นมาเสียแล้วหรือ”

หยินหลิ่วอ้ำอึ้ง “เอ้อร์เส้าหน่ายนายมิให้บอกเจ้าค่ะ”

หลี่หมิงอวินอดชักสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาไม่ได้ “รีบบอกมาเร็วเข้า”