webnovel

chapter 7.3

เสียง เสียงหัวใจผมเต้นโครมครามดังขนาดนี้เลยเหรอ

แต่ แต่ เป็นเพราะผมกำลังกลัวจะท้องเสียต่างหาก!

ไม่ได้ดีใจ ไม่ได้รู้สึกพิเศษขึ้นมาเลยจริงๆ ที่จะได้กินอาหารฝีมือนับหนึ่ง

ใช่ ไม่ได้ดีใจสักนิด!

"ไม่เป็นไร มึงทำกินส่วนตัวเองไปเถอะ" ผมสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วบอกปัดๆ ไป

นับหนึ่งย่นคิ้ว "ไม่ กูจะทำมื้อเย็นเอง"

"จะกินได้เหรอ" กลอกตาไปมาแล้วดึงมือตัวเองออกจากมือนับหนึ่งเพื่อหันไปเลือกผัก "กูไม่อยากท้องเสียก่อนขึ้นเครื่องนะ"

"ไม่เสีย!" กัดฟันกรอดอย่างโกรธเคืองแล้วกระชากผักบุ้งในมือผมโยนใส่รถเข็นอย่างฉุนเฉียว "ถ้าท้องเสียเดี๋ยวกูออกค่าน้ำเกลือที่โรงพยาบาลให้"

"..." ผม

เอ่อ มันพูดแบบนี้แล้วใครจะไปกล้ากินเนี่ย

นับหนึ่งเห็นสีหน้าอึดอัดใจของผมแล้วยิ่งหน้าขรึมแววตาหม่นแสงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง "มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูทำอาหารเป็น ท้องไม่เสียหรอก"

"เดี๋ยวกูทำเองดีกว่ามั้ง" กวาดตามองสภาพมันแล้วส่ายหัว "มึงเพิ่งนวดมา พักหน่อยก็ดี"

"เอ๊ะ กูบอกว่าจะทำเองไง" ใช้น้ำเสียงดีได้สองวิก็กลับมากระโชกโฮกฮากต่อแถมยัง "หยุด! ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าไม่กินฝีมือกู กู กูจะหักโบนัสมึงปีนี้!"

"วอท!" แบบนี้ก็ได้เหรอวะ

"ปฏิเสธมาสิ!" คนชอบใช้อำนาจแสยะยิ้มเป็นต่อแล้วโคลงหัวอย่างอารมณ์ดี "แน่จริงปะ ปฏิเสธมา"

"..." กัดฟันกรอด

เออ ผมไม่แน่จริง

นั่นเงินโบนัสเลยนะ

"ว่าไงๆ"

ผมขมวดคิ้วทันควันกับความเอาแต่ใจของนับหนึ่ง สีหน้าของผมเรียบนิ่งถอนหายใจเฮือกใจแล้วพยักหน้าอย่างจำนน "เออ มึงทำเลย อยากทำก็ทำไปเลย!"

"แล้วมึงอยากกินอะไร" อีกฝ่ายเหมือนไม่สนใจอารมณ์หงุดหงิดผมเลย

"อะไรก็ได้" ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"อะไรก็ได้มันไม่มี" นับหนึ่งว่าเสียงขรึมแล้วจับหัวผมโยกไปมาอย่างหยอกล้อ "มึงควรดีใจนะ กูไม่เคยทำอาหารให้ใครเลยนะเว้ย"

"แล้วนับสอง?" ไม่เคยทำให้ใคร งั้นนับสองเป็นแมวรึไง

"คนนี้ไม่นับสิ" นับหนึ่งกะพริบตาแล้วฉีกยิ้ม "เอ๋ หรือมึงหึงนับสอง"

"จะบ้าเหรอ!"

ผมหลุดอาการทันทีและรู้สึกเสียการควบคุมเล็กน้อย "นับสองเป็นน้องมึงแล้วอีกอย่างกูก็ช่วยมึงเลี้ยงนับสองมาตั้งแต่เด็ก"

"ควินซ์"

"กูเห็นนับสองเป็นน้องแท้ๆ กูจะไปหึงน้องทำไม!"

นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ

"ควินซ์"

"กูไม่ได้หึงนับสองจริงๆ นะ!"

พูดออกไประรัวและเมื่อมองเห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มเจ้าเล่ห์ของนับหนึ่งแล้วพลันรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งหัวใจ ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น ฝ่ามือกำเข้าหากันแน่น...

นับหนึ่งคลี่ยิ้มบางแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "มึงดูร้อนตัวนะ"

ใครร้อนตัว!

"กูไปดูเนื้อหมูตรงนู้นก่อน" ผมเดินหนีแต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอมปล่อยผมไปง่ายๆ

"เดี๋ยว คุยให้รู้เรื่องก่อน"

เรียกรั้งไม่พอยังจะฉุดแขนลากกลับมาอีกแต่ผมขืนตัวไว้ "ไม่มีอะไรต้องคุย รีบซื้อของกูจะได้กลับไปจัดกระเป๋า"

"อย่าหนีสิ"

ผมถลึงตาใส่มัน "ใครหนี!"

นับหนึ่งพยักเพยิดหน้ามาทางผม "มึงไง"

"งั้นมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ"

"เอ๋ หรือไม่พูดดี?" เอ่ยกวนตีนแล้วหัวเราะหึๆ

ผมหน้าบึ้งแล้วสะบัดแขนออกจากการจับกุมจนหลุดได้ในที่สุด

"มึงเคยหึงกูกับนับสอง"

ผมสูดลมหายใจอย่างอดทนแล้วหมุนตัวเดินไปเลือกเนื้อหมูอีกด้านเพราะไม่อยากจะฟังอะไรมันแล้วแต่ไม่วายพูดลอยๆ ตามหลังมาอีก

"แปลว่ามึงชอบกูจริงๆ สินะ"

ก็แค่ 'เคย' ชอบ

อย่ามโน!

"มึงขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย แล้วผู้หญิงเมื่อกี้หึงปะ?"

ไม่ได้หึง!