01 กลับบ้าน

ณ คฤหาสน์สุดหรูแห่งหนึ่ง บริเวณหน้าประตูชายหนุ่มยืนจ้องมองเข้าไปด้านในประตูและข้างๆนั้นมีห้องที่พักเล็กๆของยามเฝ้าประตูอยู่ ชายอายุราวๆ41ปีที่สวมชุดสีฟ้าเขียวเดินออกมา

"มีธุระอะไรเหรอพ่อหนุ่ม

ชายหนุ่มสูง187ซม. ผมสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาคมชัด จมูกโด่ง ปากชมพู ไหล่กว้าง ร่างกายใหญ่โตพร้อมกับอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวขาว

ไม่คุ้นหน้าตาลุงนี้เลย นั้นสินะเราถูกลักพาตัวไปตอนอายุ14นี้ก็ผ่านมา8ปีแล้ว

"ลุงแซมแกคงจากโลกนี้ไปแล้ว

" ผมมาหาท่านนายพล ดันซ์ เจีย ครับ"

ชายคนดังกล่าว เดินเข้ามาใกล้เดย์โน่ "ที่นี่ไม่มีคนชื่อนี้กลับไปได้แล้ว มันยืนจ้องหน้าอย่างเขม็งพร้อมกับค่อยๆล้วงหยิบปืนที่อยู่ข้างเอวออกมา

รอยสักแบบนี้มัน! สัญลักษณ์ไม้กางเขนไคว้กันลูกน้องปู่? แถมยังมีกลิ่นอายประสบการณ์การต่อสู้อีกตาลุงนี้คงเป็นอดีตนาวิคกโยธินสินะ

แหม่ๆหยิบของแบบนี้ออกมาขู่ คิดว่าคนแบบผมจะกลัว? เอาเถอะผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าคุณจะเรียกท่านนายพลดันซ์ เจีย มาหาผม

.

.

.

ภายในรถหรูสีดำ ชายคนขับรถที่สวมสูทดีดำผูกเนคไทอย่างเป็นระเบียบถามผู้ที่เป็นนายของตนที่นั่งอยู่เบาะหลัง คุณหญิงจะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ

"ไม่ละ นายรีบขับตรงกลับบ้านได้เลย

วันนี้คุณหญิงดูมีความสุขกว่าทุกวันนะครับ

ผู้เป็นนายของมันไม่ตอบเพียงยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและหันหน้าออกไปมองด้านนอกกระจกรถ

.

.

.

หน้าประตูคฤหาสน์อันใหญ่โต ชายหนุ่มผู้หล่อเหลากับชายเเก่ผมหงอกขาวพวกเขาทั้ง2กำลังยืนทะเลาะกัน

หน้าตานายก็ดีทำไมถึงดื้อด้านขนาดนี่กัน ฉันขอเตือนนายครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะหักแขนขานาย

"นั้นมันคำพูดของฝั่งนี่ต่างหากละตาแก่

"ว่าไงนะ?

ขณะนั้นมีรถหรูสีดำบีบแตร่ เฮ้! ลุงกัน มายืนเถียงกับหลานอะไรตรงนี่ รีบไปเปิดประตูได้แล้วเมื่อมันบ่นกับยามเฝ้าประตูเสร็จมันเหลือบไปเห็นบางอย่างที่สะท้อนในกระจก

"คุณหญิงร้องไห้?

ขณะนั้นประตูของคนที่นั่งเบาะหลังถูกเปิดออกพบผู้หญิงผมสีดำยาวเรียบถึงช่วงเอวสูง173ซม. ใบหน้าคมชัดเหมาะสมเป็นสตรีงามไม่มีริ้วรอยหรือรอยหย่นแม้แต่น้อยจมูกโด่ง ปากสีแดงอมชมพู ผิวขาวเนียนใส ชายใดที่ได้เห็นเธอจำต้องคิดว่าอายุพึ่ง27-30ปีแต่ความจริงแล้วเธอมีอายุ41ปี หญิงคนดังกล่าววิ่งไปกอดชายหนุ่มรูปหล่อที่ยืนทะเลาะกับยาม

"เดย์โน่ ลูก ลูกยังมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย

ระหว่างนั้นทั้งคนขับรถและยามเฝ้าประตูต่างพากันงวยงงและตกใจกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าต่างคนต่างสบถหนึ่งประโยคในใจ

"เด็กนี่คือลูกของท่านนายพลกับคุณหญิงและยังเป็นหลานของเขาคนนั้น!!!

"ลูกชายคนรองที่ถูกลักพาตัวเมื่อ8ปีก่อน!!

เดย์โน่โอบกอดคนเป็นแม่กลับพลางใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาให้ไดน่า

ถ้าแม่ร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวหน้าสวยๆ ของแม่ก็เลอะหมดหรอกครับ หนุ่มวัยๆเดียวกับผมน่ะพากันชอบแม่ทั้งนั้น

ปากหวานได้พ่อสินะ

เห้อ...ตาลุงนั้นปากหวานเป็นด้วยเหรอครับ นึกว่าวันๆเอาแต่ฝึก

"ฮ่าฮ่าฮ่า"เดย์โน่แม่ว่าเราเข้าไปข้างกันเถอะเดี๋ยวแม่จะทำอาหารอร่อยๆให้กิน

"ครับ

ระหว่างที่กำลังเดินเข้าไปยังด้านในเดย์โน่ยักคิ้วให้กับแม็กซ์ชายที่สวมชุดสีฟ้าเขียวพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย

"หน็อย! ไอ้เด็กนี่!