ตอนที่ 49 ชีวิตที่ยากจะทนรับไหว...
“ข้าจะเรียนรู้ที่จะทำเหมือนกับว่าลูกปัดหินพวกนี้เป็นเครื่องประดับอันงดงาม มิใช่แผ่นป้ายอนุสรณ์คัมภีร์สวรรค์”
สวีโหย่วหรงมองเฉินฉางเซิงและกล่าวต่ออย่างสงบนิ่ง “ในตอนนี้ ข้ารู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว”
ไม่มีคนอาศัยอยู่ในกระท่อมสวินเหมยมาเป็นเวลานานแล้ว ที่แห่งนี้จึงมีฝุ่นจับหนา ทว่าเครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ ก็ยังอยู่ครบถ้วนดี
เฉินฉางเซิงเก็บกระหล่ำปลีสองหัวกับพริกไทยจำนวนหนึ่งมาจากสวน เคลือบเนื้อแห้งด้วยน้ำผึ้งแล้วหั่นเป็นชิ้นๆ วางลงบนข้าวสวยกลายเป็นอาหารที่หอมกรุ่นน่ากินขึ้นมา
สวีโหย่วหรงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งแต่ก็รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง
หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยถึงการสอบใหญ่ครั้งใหม่ที่กำลังจะมาถึงและการประชุมใหญ่จู่สือในปีหน้า รวมไปถึงเรื่องที่จะออกจากสุสานเทียนซูอย่างไร
Support your favorite authors and translators in webnovel.com