ส่วนที่ 2 ตอนที่ 122

ตอนที่ 122 มีฝีมือ ไม่ได้แปลว่าจะมีประโยชน์

ม่ออวี่เลิกม่านที่อยู่ด้านหน้าออกเพื่อเดินออกมา นางมองดูสาวน้อยที่น่ารักงดงามแต่กลับดูสูงศักดิ์อย่างมากผู้นั้น แย้มยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “ฝ่าบาท ข้าไม่ค่อยเข้าใจความหมายของท่านนัก”

ลั่วลั่วไม่ได้ยิ้ม แต่ดวงตาก็ยังคงส่องประกายอยู่อย่างมาก นางเอ่ยขึ้น “เจ้ารู้ความหมายของข้า ข้าต้องการพาเจ๋อซิ่วกลับสำนักฝึกหลวง”

ม่ออวี่เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ แสร้งทำเป็นถามขึ้นอย่างห่อเหี่ยวใจ “วั่วฟูเจ๋อซิ่ว...มีความสัมพันธ์อะไรกับสำนักฝึกหลวง”

ลั่วลั่วพูดขึ้นอย่างจริงจัง “เจ๋อซิ่วเป็นนักเรียนของสำนักฝึกหลวง”

ม่ออวี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่ได้มีการลงชื่อไว้ที่สำนักการศึกษากลาง ไม่มีคนยอมรับหรอก”

นี่เป็นการปฏิเสธที่ตรงไปตรงมาอย่างมาก หากทางสำนักฝึกหลวงไม่มีวิธีพิสูจน์ว่าเจ๋อซิ่วเป็นนักเรียน ไม่ว่าสถานะของลั่วลั่วจะสูงส่งอย่างไร ก็ไม่มีเหตุผลพอที่จะมากดดันกับทางราชสำนักต้าโจว

ลั่วลั่วจ้องไปที่ดวงตาของนาง พร้อมพูดขึ้น “เจ้าก็รู้ดีว่าข้ากับอาจารย์ของข้าจะต้องปกป้องเขา”