ส่วนที่ 1 ตอนที่ 131

ตอนที่ 131 สองคนสุดท้ายที่ส่งข้อสอบ

พู่กันจรดลงบนกระดาษสีขาวราวหิมะ ก็เหมือนกับคนที่กำลังเดินอยู่บนทะเลทราย บางเวลามีเสียงดังสวบสาบ บางเวลาไร้สุ้มเสียง

ในตำหนักประจักษ์อักษรราวกับว่าในชั่วพริบตาก็มีต้นหม่อนจำนวนมากที่เลี้ยงตัวไหมไว้มากมาย

เฉินฉางเซิงจับพู่กัน ตั้งใจอธิบายปัญหาในข้อสอบอย่างยิ่ง พู่กันของเขาที่อยู่ที่บนข้อสอบมิได้ตวัดประหนึ่งมังกรอสรพิษ แต่ว่าตั้งใจเขียนทีละขีด ตั้งใจจนขนาดที่ว่าเป็นการระมัดระวัง

เพราะว่าระมัดระวัง มองแล้วจึงดูตึงเครียดไปบ้าง ในความเป็นจริงแล้วจิตใจของเขาผ่อนคลายยิ่งนัก ตั้งแต่เยาว์วัยท่องตำรามาแล้วนับไม่ถ้วน ความรู้ประดุจใบไม้ที่อยู่ท่ามกลางสายลม พัดผ่านในสมองของเขาไม่หยุดนิ่ง เมื่อมองหัวข้อ เขาก็ค่อยๆ เก็บใบไม้มาหนึ่งใบ หลังจากนั้นก็เขียนอธิบายออกไป ไหนเลยจำเป็นต้องใช้เวลาในการครุ่นคิดยาวนาน ที่จำเป็นต้องพิจารณานั้นเป็นหัวข้อที่เกี่ยวกับการวินิจฉัย ขณะนี้ก็ยังไม่มี เห็นข้อสอบหลายหน้า ยังไม่ได้ออกความรู้ที่นอกเหนือขอบเขตของคัมภีร์เต๋า นักบวชที่ออกข้อสอบ ขณะนี้ก็มิได้แสดงให้เห็นถึงสติปัญญาที่เหนือกว่าผู้อาวุโสรุ่นก่อนนับไม่ถ้วนเหล่านั้น