ตอนที่ 5 เล็บของปีศาจสุดเขตจักรวาล

สังคมมนุษย์บนดาวเคราะห์ดวงนี้กำลังเข้าสู่ช่วงแปรเปลี่ยน เดิมทีความวุ่นวายเกิดจากภัยพิบัติธรรมชาติและศึกรัก โลภ โกรธ หลง ของมนุษย์ หากเปรียบเทียบกับดาวเคราะห์ส่วนใหญ่แล้ว ดาวโลกนี้ถือว่าสงบสุขโดยปกติ

แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงแปรเปลี่ยน จะเป็นช่วงที่พลังงานของดาวฟื้นฟูไม่ทันจากการบ่อนทำลายของสิ่งมีชีวิต หรือดาวถูกชิงแก่นต้นไม้โลกไปทำให้พลังงานเริ่มลดน้อยถอยลง ดาวจึงต้องนำพลังจากแหล่งอื่นมาใช้หล่อเลี้ยง จะทำการเชื่อมกับดาวที่มีพลังงานจำนวนมากเข้ามาผ่านช่องมิติ สิ่งมีชีวิตจากดาวดวงอื่นจึงเริ่มเข้ามาผ่านช่องมิตินั้น เรียกว่าดันเจี้ยน

จักรวาลนี้มีดาวเคราะห์จำนวนมากที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ซึ่งส่วนใหญ่เเล้วเป็นสิ่งมีชีวิตปัญญาต่ำ นั่นจึงเป็นสาเหตุหนึ่งว่าทำไมดันเจี้ยนในดาวโลกถึงมีแต่พวกมอนสเตอร์ที่สื่อสารไม่รู้เรื่อง

การที่จะพบดันเจี้ยนที่มีสิ่งมีชีวิตทรงปัญญามีเพียงน้อยนิด ซึ่งเกิดได้ยากกับช่วงที่กำลังเริ่มแปรเปลี่ยน

ดังนั้นแล้วสิ่งมีชีวิตในดันเจี้ยนไม่ได้เข้ามารุกรานโลกเพราะพลังลึกลับ แต่เป็นเพราะโลกต้องการพลังเพื่อความอยู่รอดจึงต้องดึงสิ่งมีชีวิตจากโลกใบอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย

มนุษย์ที่สร้างหายนะให้กับโลกจึงต้องพบเจอกับความฉิบหายกันทั่ว กว่าจะปรับตัวได้ก็มีผู้คนเสียชีวิตมากมาย สถานที่อยู่อาศัยบางส่วนถูกทิ้งแล้วหันมาสร้างกำเเพงป้องกัน

ฝ่ายมอนสเตอร์เองก็เริ่มทำรังสร้างอาณาเขต การจะปราบปรามนับวันยิ่งยากขึ้นทุกที ยิ่งมีดันเจี้ยนที่เข้าไม่ถึงแตกเพิ่มขึ้น มอนสเตอร์ก็เพิ่มจำนวนขึ้นเช่นกัน

แต่ถึงอย่างนั้นวัตถุดิบของมอนสเตอร์กลับเป็นของมีค่า สิ่งเหล่านั้นสามารถยกระดับเทคโนโลยี และยกระดับชีวิตของมนุษย์ได้

การที่มีพลังงานจากภายนอกเข้ามาก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้มนุษย์วิวัฒนาการ บางคนเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงด้านร่างกายและจิตใจ มักเรียกกันว่าผู้อเวค

พวกเขาสามารถเสกไฟ รักษาเเผล ควบคุมสัตว์ และความสามารถอื่นอีกมากมายทำให้มีการจัดอันดับความเเข็งแกร่งของผู้อเวคขึ้น

ประโยชน์ของผู้อเวคคือพวกเขามีความสามารถเหนือมนุษย์ และสามารถหาเงินจากการเป็นนักล่าได้ดีกว่าคนทั่วไป

…

ถนนหลักมีผู้คนสัญจรมากมาย ทั้งเดินเท้าและการขับขี่พาหนะ ตามรายทางมีร้านต่างๆทำมาค้าขายหลากหลาย ตรงป้ายร้านจะติดสัญลักษณ์เฉพาะให้เห็น จากความเข้าใจของอาร์ต ร้านที่ติดสัญลักษณ์รูปหัวมังกรคือร้านที่รับซื้อวัตถุดิบจากมอนสเตอร์ ร้านที่ติดสัญลักษณ์ต้นหญ้าและมีรูปขวดยาคือร้านที่รับซื้อสมุนไพร วัตถุดิบสำหรับทำยา และซื้อยาที่ทำสำเร็จ

อาร์ตเลือกร้านที่มีทั้งสองสัญลักษณ์เพื่อสะดวกในการขายวัตถุดิบในมิติตน

กริ๊งๆ

เสียงกระดิ่งตรงหน้าประตูร้านดังขึ้น อาร์ตเดินอุ้มลูกเข้าไปตรงเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานชายบริการอยู่ แถวนั้นมีผู้ใช้บริการอยู่จำนวนหนึ่ง เหมือนว่ากำลังเจรจาซื้อของบางอย่างอยู่

เมื่ออาร์ตเดินมาหยุดอยู่โต๊ะบริการ ผู้จัดการร้านจึงเข้ามาต้อนรับเพราะพนักงานบริการไม่ว่าง ชายคนนั้นมองอรุณตั้งแต่หัวจรดเท้าเเล้วถอนหายใจเหยีดครั้งหนึ่ง

"เฮ้อ คุณมาทำอะไร" ผู้จัดการร้านถามอรุณด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"ผมมาขายวัตถุดิบ" อาร์ตตอบกลับ

"ไหนเอามาดูซิ" เจ้าของร้านกวักมือ อาร์ตจึงนำมีดสั้นในมิติออกมาเล่มหนึ่ง เขาทำท่าทีว่ากำลังหยิบออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ

มีดสั้นที่สลักลวดลายมังกรอย่างวิจิตรปรากฏออกมาให้เห็น ผู้จัดการร้านทำหน้าเซ็ง

"นี่แกกะจะหลอกลวงกูว่าเป็นของมีค่าเหรอ ไอ้หนุ่ม กูอยู่วงการนี้มานาน แค่ดูก็รู้แล้วว่านี่มันของย้อมแมวมาขาย กูไม่ซื้อ" ผู้จัดการร้านตะคอกใส่ อาร์ตย่นคิ้วไม่เข้าใจ

"อะไร ยังไม่ได้ตรวจสอบก็มาบอกว่าไม่ซื้อแล้ว แม้ว่านี่จะเป็นมีดของเทพชั้นต่ำแต่มันก็คุณภาพดีกว่าอาวุธในร้านหลายร้อยเท่า ตรวจสอบก่อนสิครับแล้วค่อยพูด" อาร์ตเอ่ย ผู้จัดการร้านหน้าย่นคิ้วขมวด

"อุบ๊ะ เรื่องมากจังแก อย่าอ้างนักเลย มีที่ไหนวะมีดของเทพเจ้า โกหกหน้าด้านๆ ฮึ่ม ถ้าเเกไม่เชื่อก็เอาไปวางที่เครื่องนั่นสิ เดี๋ยวตรวจสอบให้ดู" ผู้จัดการร้านสวนกลับด้วยท่าทีไม่พอใจ อาร์ตจึงนำมีดสั้นไปวางตามที่เขาบอก จากนั้นเข้ากดปุ่มบางอย่าง มีแสงแสกนมีดทั้งเล่ม ไม่นานก็ขึ้นข้อมูลว่าเออเร่อ

"เห็นไหม เครื่องตรวจสอบไม่ได้ นั่นเเสดงว่าไม่มีข้อมูล หึ ของย้อมแมวแบบนี้กูไม่ซื้อ เอากลับไปเลย" ผู้จัดการร้านเอ่ย อาร์ตถอนหายใจ

"มันคงระดับสูงเกินไป งั้นขายนี่ก็แล้วกัน อิลิกซ์เชอร์" อาร์ตเก็บมีดสั้นเเล้วนำขวดนำ้ยาอิลิกซ์เชอร์ออกมา ผู้จัดการร้านมีท่าทีโกรธจัด

"นี่เเกคิดว่ากูหลอกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ยาวิเศษอิลิกซ์เชอร์มันหาได้ง่ายมากเลยรึไงวะ อย่ามาหลอกกูไอ้หนุ่ม" ผู้จัดการร้านตะคอกอีก ทำให้ผู้คนรอบข้างหันมาสนใจอาร์ต

"อะไรเนี่ยคุณ ของคุณภาพก็ขายไม่ได้ งั้นเจ้านี่ล่ะ" อาร์ตยังไม่ยอมแพ้ เขาเก็บน้ำยาแล้วนำเล็บของปีศาจสุดเขตจักรวาลออกมา เพียงแค่วางบนโต๊ะก็เกิดแรงกดดันมหาศาล แต่พริบตาเดียวแรงกดดันนั้นก็หายไปเพราะอาร์ตสะกดมันไว้

"อึก เมื่อครู่มันอะไรกัน" ผู้จัดการร้านเเสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา แต่แล้วเขาก็ปรับท่าทีอย่างรวดเร็ว

"ถ้าคุณไม่ซื้อของชิ้นนี้ผมก็จะไปขายร้านอื่น" อาร์ตเอ่ย ผู้จัดการมองอาร์ตสลับกับกรงเล็บขนาดกว้างหนึ่งเซนติเมตร ยาวสี่เซ็นติเมตร

"แกต้องใช้ลูกเล่นบางอย่างแน่ อย่ามาหลอกกูเสียให้ยาก ยังไงก็ไม่ซื้อเด็ดขาด" ผู้จัดการร้านเอ่ย อาร์ตพยักหน้า ไม่ซื้อเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไร นี่ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้เงินเขาคงไม่เอาของเสนอถึงสามชิ้น

ขณะที่อาร์ตกำลังจะเก็บกรงเล็บ

"ดะ เดี๋ยวก่อนครับคุณพี่"

.....