ตอนที่ 3 พบลูกสาว

ชุดของดาวเรกะมีความใกล้เคียงกับชุดสวมใส่ของที่นี่ ทำให้ปัญหาความสงสัยลดน้อยลง อาร์ตมองสำรวจรอบด้าน เขาไม่คุ้นกับป่าแห่งนี้ แม้ว่าจะทำงานเป็นลูกจ้างขนซากมอนสเตอร์จนมีความคุ้นเคยกับพื้นที่นอกกำเเพงหลายเเห่ง แต่สำหรับที่นี่แล้วนั้นกลับไม่คุ้นเลย เขาจึงลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าจนอยู่ในจุดที่สามารถมองเห็นภูมิทัศน์ที่กว้างขึ้น

รอบกายเขาเป็นป่าไม้ผลัดใบ แถวนั้นมีเส้นทางเล็กๆสำหรับรถสี่ล้อสัญจร ทิศใต้เป็นภูเขากองขยะ นอกจากนั้นแล้วยังพบเห็นกระดูกมนุษย์กระจัดกระจายไปทั่ว ในส่วนของทิศเหนือมีกำเเพงเมืองห่างจากจุดที่เขาลอยอยู่ประมาณสิบกิโลเมตร ซึ่งไม่ถือว่าใกลนัก

"มิน่าเล่าถึงไม่คุ้นสถานที่ เพราะเราไม่เคยมาทำงานเเถวกองขยะนี่เลยต่างหาก สิ่งสำคัญตอนนี้คือไปหาลูกสาวที่อยู่โรงพยาบาล" อาร์ตเอ่ยกับตัวเอง เขาพุ่งตัวไปยังทิศทางกำแพงเมืองอย่างรวดเร็ว

ด้วยความเคยชินทำให้เขาปรับกลิ่นอายและเเรงกดดันให้ใกล้เคียงกับสภาพเเวดล้อมตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นโลกทั้งใบคงสั่นสะเทือนเป็นแน่

อาร์ตพุ่งไปยังทิศทางกำแพงเมือง เขาไม่รู้ว่าลูกสาวถูกพาไปโรงพยาบาลไหน เพราะก่อนที่เขาจะหมดสติเขาได้ยินเสียงพูดคุยของเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการนำตัวลูกสาวเขาไปรักษาตามสิทธิเด็กอายุไม่เกิน 12 ปี

กำแพงเมืองสูงหกเมตร บนกำเเพงมีพื้นที่เดินลาดตระเวรป้องกันภัย มีหอคอยสังเกตการณ์ทั้งสี่ทิศ ด้วยเหตุที่อาร์ตเป็นห่วงลูกจึงไม่อยากเสียเวลาเข้าทางประตู เขาเร้นกายพุ่งข้ามกำเเพงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

เขาไปหยุดอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงบาลที่ใกล้จุดที่เขากับลูกสาวโดนทำร้าย สัมผัสส่งเข้าไปสำรวจทั่วโรงพยาบาลจนกระทั่งเจอลูกของตนนอนแน่นิ่ง ร่างกายเต็มไปด้วยสายรยางค์มากมาย เครื่องช่วยหายใจกำลังทำหน้าที่ของมัน อกของลูกสาวขยับขึ้นลงตามจังหวะออกซิเจนเข้าออก

อาการของลูกสาวอยู่ในขั้นวิกฤต อวัยวะภายในแหลกเหลว กระดูกหักทั้งร่าง กะโหลกแตกบางส่วน หมัดในมืออาร์ตกำแน่น หลังจากที่เขาส่งพลังไปตรวจสอบทุกส่วนของลูก เขารู้ได้ทันทีเลยว่าทางโรงพยาบาลไม่ได้ทำการผ่าตัดจัดกระดูกและเย็บอวัยวะภายใน พวกเขาเเค่เพียงฉีดยาและเสียบสายออกซิเจน ไม่มีการใยดีชีวิตตัวน้อยเลยสักนิดเหมือนว่าสักแต่ทำตามหน้าที่ แต่หากทบทวนให้รอบคอบ ด้วยสภาพของลูกสาวที่หนักหนาสาหัส คงเป็นไปได้ยากที่จะทำการรักษาตามสิทธิของรัฐบาล แม้ต่อให้รักษาก็แทบไม่มีโอกาสที่จะรอดชีวิต

อาร์ตเร้นกายเข้าไปในห้อง เขายืนมองลูกสาวอยู่พักหนึ่ง

"ปิดกั้น ลวงตา" อาร์ตเอ่ย เขาใช้เวทมนตร์ปิดกั้นพื้นที่กับเวทภาพลวงตา เพื่อไม่ให้คนอื่นรับรู้ถึงสิ่งปกติ

"ไพลิน พ่อจะไม่ปล่อยให้ลูกต้องทรมานมากกว่านี้อีกแล้ว" อาร์ตเอ่ย อาการของไพลินนับว่ายากที่จะรอด แม้ว่าจะมีแพทย์ฝีมือดีมารักษาให้ก็ยากที่ลูกสาวเขาจะกลับมาเหมือนเดิม

แต่ว่าตัวเขามีวิธี ในมิติของเขาเต็มไปด้วยสิ่งของมากมายตั้งเเต่ก้อนหินไปจนถึงวัตถุดิบจากปีศาจสุดเขตจักรวาล ของมีค่าจากดาวต่างๆก็อัดแน่นอยู่ในมิติของเขา สาเหตุหนึ่งที่เหล่าเทพเจ้าทำการบูลี่เขาก็เป็นเพราะของเหล่านี้ อาร์ตในอดีตไม่เคยแบ่งปันให้เทพเจ้าพวกนั้นแม้เเต่ชิ้นเดียว ไม่ใช่ว่าเขางก แต่เป็นเพราะเขาไม่ชอบขี้หน้าเทพปากหมาหวังแต่ผลประโยชน์

ในบรรดาของในมิติมีของหลายสิ่งที่สามารถช่วยชีวิตลูกเขาได้ แต่อาร์ตจะต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด

"อิลิกเซอร์ ยารักษาทุกโรค ฟื้นฟูร่างกายของสิ่งมีชีวิตประเภทมนุษย์อย่างสมบูรณ์ สำหรับเทพเจ้าเเล้วมันก็แค่ยาทาแผลถลอก เราจะเอาของกระจอกนี่รักษาลูกเราไม่ได้" อาร์ตครุ่นคิดพักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็นึกออก

"จริงสิ ยังมีของพวกนั้นอยู่ด้วยนี่ ไอ้สิ่งที่เทพเจ้ามันต้องการนักหนา สิ่งที่สามารถรักษาร่างกาย ฟื้นฟูพลัง และทำการพัฒนาร่างผู้หลอมรวมโดยไม่มีผลข้างเคียง สิ่งนี้เเหละเหมาะสมกับลูกสาวเราที่สุดเเล้ว" อาร์ตเอ่ยโพล่ง เขาค้นหาสิ่งนั้นในมิติพักหนึ่ง

"เจอแล้ว แกนบริสุทธิ์ของต้นไม้ประจำดาว หรือเรียกง่ายๆว่าแกนต้นไม้โลก ถ้าโลกขาดเจ้านี่ไป พลังงานของโลกก็จะไม่ฟื้นฟูอีก เอาแกนที่ใหญ่ที่สุดเลยแล้วกัน" อาร์ตเอ่ย แกนต้นไม้โลกเขามีจำนวนหนึ่ง ในอดีตมีโลกจำนวนหนึ่งถูกปีศาจสุดเขตจักรวาลบุกทำลาย พวกมันรวบรวมแกนโลกไว้เพื่อเหตุผลบางอย่าง และเขาก็ได้มาหลังจากสังหารพวกมันอีกที นอกจากแกนโลกแล้วยังมีเมล็ดพันธุ์ กิ่ง ผล และต้นไม้โลกอีกหลายต้น เขาก็เก็บๆไว้ในมิติ

อาร์ตมองแกนต้นไม้โลกในมือ เขาควบเเน่นพลังและทำการหลอมรวมเข้ากับร่างกายลูกสาวทันที

แสงสว่างเรืองรอง เป็นแสงที่ให้ความอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยราวกับว่าเป็นพลังแห่งอ้อมกอดมารดา ไม่มีการคุกคามมีเเต่ยอมเสียสละทุกสิ่งอย่างเพื่อลูก ด้วยพลังของอาร์ต ไม่นานแกนต้นไม้โลกก็หลอมรวมเข้ากับร่างกายลูกสาวของเขาเสร็จสิ้น

อาร์ตอุ้มลูกสาวของตนพลันเร้นกายออกจากโรงพยาบาล พุ่งไปยังบ้านที่ถูกยึดของตน อาร์ตเก็บของทุกอย่างในบ้านโยนเข้าไปในมิติ บ้านหลังนี้กำลังถูกธนาคารประกาศขาย และมีคำสั่งศาลให้เขาย้ายออกภายใน 30 วัน เขาตัดสินใจจะย้ายไปอยู่เมืองอื่น จะไปเริ่มต้นใหม่กับลูกสาว

"เอาล่ะ อดีตก็ส่วนอดีต สิ่งสำคัญคือปัจจุบัน ตอนนี้ก็ได้เวลาย้ายบ้านแล้ว" อาร์ตเอ่ย เอกสารสำคัญเขาเก็บไว้ในมิติหมดแล้ว จึงไม่น่ามีปัญหาเรื่องยืนยันตัวตน

เมื่อตรวจสอบอีกครั้งว่าไม่ลืมสิ่งใด อาร์ตก็อุ้มลูกสาวเหาะพุ่งออกไปนอกกำแพงทันที

...…..