ตอน ลอบโจมตี1

   ดวงใจปักษา16

ตอน ลอบโจมตี1

 " ...พวกเราออกเดินทางกันได้แล้ว!! ประเดี๋ยวจักชักช้า หากว่าคาราวานนั่น เข้าถึงเขตพระนคร พวกเราจักทำกาลนี้ลำบาก " สุริยะนาคา สั่งเหล่าสมุนให้ออกเดินทางติดตามทันที...

...ขบวนกองคาราวานของพระชายาจันทรามณี เคลื่อนขบวนมาเรื่อยๆ จนระยะทางไม่ห่างไกลจากตัวพระนครเท่าใดนัก ก่อนจะเข้าถึงเขตพระนคร จะต้องเดินผ่านป่าไปอีกลูกเขาหนึ่ง เหล่าชายฉกรรจ์ที่ติดตามก็ตามมาถึงพอดี..

" นายท่านขบวนคาราวานอยู่ข้างหน้านั่น..นายท่านจักทำกาลใดต่อขอรับ? "

" เร่งเข้าไปให้ถึงโดยไว จากนั้นก็ทำการโจมตีขบวนคาราวานนั่นเลย!!..."

 "ใครขัดขวางก็ฆ่ามันให้สิ้น กาลนี้เราจักนำตัวพระนางจันทรามณีไปให้ได้!! "

ถึงเป็นคำสั่งที่โหดเหี้ยม และถือเป็นประกาศิตกับงานครั้งนี้...

"พวกเราบุก!!!!.."

เป็นคำประกาศให้จู่โจมทำลาย กองขบวนคาราวาน เหล่าทหารที่คุมกองคาราวาน ได้ยินเสียงโห่ร้องดังก้องมา ก็พากันตื่นตัวหันกลับมาตั้งท่ารอรับ

เพื่อป้องกันการโจมตี ร่างชายฉกรรจ์บนหลังม้าอาชาไนย ที่ห้อควบตระบึ่งมุ่งตรงมายังกองคาราวาน มือหนึ่งถือดาบกวัดแกว่งอีกมือควบสายบังคับม้า ให้พุ่งทยานเข้าโจมตี เสียงดาบฟาดฟันกระทบกับดังไม่ขาด เพล้ง!ๆๆๆๆๆ ฉึก!ๆๆ ฉับ!!..ๆๆ

การต้านทานของเหล่าทหาร ที่คุมกองคาราวานมา ได้ไม่นานก็พลาดท่าเสียที ต่อเหล่าชายฉกรรจ์บนหลังม้า ด้วยเพราะชายฉกรรจ์เหล่านั้น ล้วนเป็นยอดฝีมือเก่งการรบกันทั้งนั้น...

" ทหาร!!..ให้พวกเจ้ารีบคุมกองขบวนของพระชายา มุ่งหน้าไปให้ถึงชายป่านั่นโดยเร็ว ทางนี้เราจักอาสาต้านทานเอาไว้เอง! " รสินทราเอ่ยบอกแก่ทหารที่ติดตามขบวน...

" พระชายาเห็นที ทูลขอให้พระชายาทรงเสด็จลงจาก เฉลียงคานเสียเถิด พะย่ะค่ะ! "

" จะเอาเช่นท่านว่าก็ได้ ท่านรสินทรา! "

พระชายาจันทรามณี และพระนางศิรินภา จึงลงจากเฉลียงคาน แล้วขึ้นนั่งบนหลังม้าแทน

จากนั้นจึงพากันควบม้า มุ่งตรงเข้าสู่ชายป่า เมื่อหากพ้นชายป่านี้ไปได้ ก็จักเข้าถึงเขตพระนคร เหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้น ก็คงจักทำอะไรไม่ได้แล้ว

หลังจากที่ทั้งพระชายาและทหารที่ติดตามควบม้าออกไป รสินทราก็กลับหันหัวม้า เพื่อไปต้านทานชายฉกรรจ์เหล่านั้นเอาไว้

ทหารที่ปักหลักต้านทานกลุ่มชายฉกรรจ์ ก็ต่างเริ่มอ่อนแรง ด้วยเพราะว่าตนเป็นข้าในวัง มิใคร่ได้เก่งในการรบ และฝีไม้ลายมือ ก็หาสู้กลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นได้

จึงต่างพากันสิ้นชีพลง จนเกือบหมด รสินทราควบม้ามาถึง ก็รุกเข้าต้านทานชายฉกรรจ์เหล่านั้นเอาไว้

เมื่อเห็นมียอดฝีมือมาช่วยต้านรับเหล่าทหารที่ยังเหลือ ก็เกิดกำลังใจโหมโจนเข้าโจมตีต้านทาน ศัตรูขึ้นมาทันที...

................

ขบวนม้าของพระชายาจันทรามณี ลุเข้ามาถึงกลางป่า ก็ได้พากันชะลอฝีเท้าม้าลง ด้วยเพราะเส้นทางที่เล็กและแคบ จึงทำได้เพียงเดินต่อแถวเรียงหนึ่งเท่านั้น

เพราะเส้นทางนี้ เป็นเส้นทางเดินของคนที่ออกมาหาของป่า ขบวนม้าจึงจำเป็นต้องต่อแถวกันไป โดยมีทหารนำหน้าสองนาย ตรงกลางขบวนเป็นพระชายาและน้องสาว ปิดท้ายขบวนด้วยทหารอีกสี่นาย...

" พระพี่นางเจ้าคะ! หากว่าเกิดมีการโจมตี พวกเราจักทำเยี่ยงไร เพคะ? "

" หากมีการซุ่มโจมตีเราข้างหน้าคงจักแย่ พวกเราเร่งเดินทางกันเหอะ! "

" ทหารเร่งฝีเท้าม้าขึ้นอีก เราอยากจะออกไปให้พ้นจากป่านี้ โดยไว! "

" พะย่ะค่ะ พระชายา! "

...ณ ปลายทางมองเห็นเบื้องหน้า อันเป็นชายป่าแลทุ่งกว้าง ขบวนม้าล่วงใกล้พ้นเขตป่า และเมื่อพ้นป่าออกไป ก็เป็นเขตแดนพระนคร ที่มองเห็นป้อมค่ายริบๆ อยู่ไกลๆ ...

" ทรงเป็นเหมือนสายฟ้าฟาดชี้ขาดปล้อง

ทรงหมดแล้วสิ้นนิทราด้วยพาฝัน

เสียงเอกอุทะลุปล้องคล้องจาบรรณ

ขาดสะบั้นคืนถิ่นสิ้นมลาย..."

******************************