0705

บทที่ 705 : คะนึงน้อง!

_______________________________________

จรดพู่กัน

จบอักษร

กลอนบทนี้เพิ่งออกมาได้ประโยคเดียว ทำให้ยังคงมองไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไรในขณะนี้ แต่สิ่งที่สะดุดตาทุกคนเป็นอันดับแรกก็คือลายมือของจางเย่ เมื่อได้เห็นท่าทีผ่อนคลายแต่ปลายพู่กันกลับลากอักษรออกมาได้อย่างหนักแน่นเฉียบขาดแล้ว อาจารย์สาวจำนวนมากต่างร้องอุทานด้วยความตื่นเต้น เหล่าศาสตราจารย์คณาจารย์ซึ่งเชี่ยวชาญด้านอักษรพู่กันศาสตร์โดยเฉพาะต่างมีสีหน้าตกตะลึง รีบก้าวเข้ามาพิจารณาใกล้ๆ แล้วยิ่งตกตะลึงหนักกว่าเดิม!

“อักษรนี้……”

“อักษรพู่กันนี้ช่างสูงส่งเกินไปแล้ว!”

“คนที่มีงานอดิเรกศึกษาศิลปะอักษรพู่กันยังเขียนออกมาไม่ได้อย่างนี้เลยนะ!”

“นี่คืออักษรสิงข่ายใช่ไหม? รูปแบบสิงข่าย(รูปแบบอักษรกึ่งหวัดแกมบรรจง ตวัดพู่กันด้วยความรวดเร็วและเฉียบคม) อย่างนี้ ทำไมฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ แถมให้ความรู้สึกว่าคล้ายอักษรสิงซู(อักษรกึ่งหวัด) ทั่วไป แต่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว”

“ลายมือสวยมาก!”

“คิดไม่ถึงเลยว่าจางเย่จะมีฝีมือในการเขียนอักษรพู่กันได้ระดับนี้!”