333 รู้อยู่แก่ใจ

บทที่ 333 รู้อยู่แก่ใจ

เสี่ยวถงเดินถือม่านเตียงที่ฉีกขาดออกมาจากห้องของหยางชูแล้วถามว่า “คุณชาย เหตุใดชั้นวางของบนเตียงถึงได้กระจัดกระจายเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ”

หยางชูที่กำลังดื่มชาอยู่เกิดสำลักเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดด้วยความเขินอายแต่แสร้งทำเป็นสงบจิตสงบใจ “ข้าไม่ระวังเลยชนมันเข้าน่ะมันเลยหักกระจาย”

“ไม่น่าเชื่อ” เสี่ยวถงบ่นแล้วนางนึกได้ว่าเมื่อวานคุณชายเหมือนจะโกรธจึงพูดโน้มน้าวไปว่า “คุณชาย หากท่านโกรธท่านคุยกับแม่นางหมิงดีหรือไม่เจ้าคะ เตียงไม่ผิดอะไรเลย!”

นางคิดว่าหยางชูทุบเตียงเพื่อระบายความโกรธ หยางชูที่รู้ความจริงดีได้แต่เพียงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เสี่ยวถงวางม่านเตียงลงแล้วกลับไปทำความสะอาดผ่านไปสักพักนางก็ยกผ้าปูที่นอนออกมาแล้วถามว่า “คุณชายท่านจะโยนไว้ใต้เตียงทำไมหรือเจ้าคะ ดูเหมือนจะยังไม่ขาดอะไรงั้นบ่าวจะนำไปซัก...”

หยางชูเห็นท่าไม่ดีก็รีบแย่งมาไว้ในมือ “เจ้าไม่ต้องเดี๋ยวข้าจัดการเอง...”

“ได้อย่างไรกันเจ้าคะ” เสี่ยวถงปกป้องงานของตนเองในฐานะสาวใช้ “จะให้คุณชายทำอย่างนั้นได้อย่างไร บ่าวจัดการเองเจ้าค่ะ!”