ตอนที่ 47

ตอนที่ 47 ไม่เสียแรงที่เอ็นดูเด็กน้อย

เสียงแตรรถบนถนนดังต่อเนื่องอย่างไม่ขาดสาย เจียงหรานรู้สึกเพียงว่าทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลง

ชานมที่อยู่ในมือของเขาหล่นลงบนพื้นทั้งหมดดัง “ตุบ”

ส่วนเลขาที่ยังคงรออยู่อีกฝั่งของถนนก็ยืนอึ้ง

ท่านเจียงสามแห่งฮู่เฉิงเคยถูกคนทำแบบนี้ใส่เมื่อไรกัน

แค่เจียงมั่วหย่วนพูดส่งเดชขึ้นมาก็สามารถกำหนดความเป็นความตายให้ตระกูลเล็กๆ ได้แล้ว

ใครจะกล้าหาเรื่อง

เจียงมั่วหย่วนมองคราบน้ำโค้กที่เลอะอยู่บนตัวกับบัตรธนาคารที่ตกอยู่บนพื้น สีหน้าเย็นชาบึ้งตึงจนน่ากลัว พูดเสียงลอดไรฟัน “อิ๋ง จื่อ จิน!”

อิ๋งจื่อจินตอบข้อความสุดท้ายฟู่อวิ๋นเซินเสร็จก็เก็บโทรศัพท์มือถือ สองมือล้วงกระเป๋า

สีหน้าของเธอเรียบเฉย ใบหน้าฉาบด้วยความเย็นยะเยือก ไม่สะทกสะท้านต่อความกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเจียงมั่วหย่วน

เจียงหรานหรี่ตาลง

เขาโตมาในตี้ตูตั้งแต่เด็ก กลับฮู่เฉิงบ้างเป็นครั้งคราว ไม่ค่อยได้คลุกคลีกับน้าสามที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดคนนี้เท่าไรนัก