ตอนที่ 160

ตอนที่ 160 ความเสียใจที่จงมั่นหวาไม่เคยมีมาก่อน

ชาวต่างชาติมีนิสัยพูดตรงไปตรงมา

โดยเฉพาะคนทำงานศิลปะ ใครที่ทำให้พวกเขาหมดความสนใจ แต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาไม่เคยคำนึงถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย

สีหน้าของอิ๋งลู่เวยแดงก่ำขึ้นมาทันที

เธอยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ตรงนั้น ใบหน้าร้อนผ่าว

นอกจากหน้าเสีย ที่มากกว่านั้นคือความตะลึง

ไหนผู้จัดการส่วนตัวของเธอบอกว่า บาร์ต เฮเบอร์ ตอบรับคำเชิญของเธอ แต่นี่ทำไมมาเพราะอิ๋งจื่อจินล่ะ

อิ๋งจื่อจินมีความสามารถมีคุณสมบัติถึงขั้นทำให้นักเปียโนที่มีชื่อเสียงระดับโลกเดินทางมาจากยุโรปเป็นการเฉพาะเลยเหรอ

เธอไม่มีทางเชื่อ

จงมั่นหวากลับอึ้ง “คุณบาร์ตว่าอะไรนะคะ”

“อีกคนล่ะ! นักเปียโนอีกคนล่ะ!” บาร์ตมองหาที่ด้านหลังหนึ่งรอบแต่ก็ไม่เห็นใคร จึงหันกลับไปตะโกนด้วยความโมโห “เบิร์ก เจ้าโง่ นักเรียนหญิงที่นายบอกว่าวาดภาพได้ดีกว่านายไม่ได้อยู่ที่นี่”

ตรงทางเลี้ยว เบิร์กเดินถือไอศกรีมมาถ้วยหนึ่ง ท่าทางมีความสุข “ขอบคุณที่ช่วยหานะ”

บาร์ต “...”

เขากะแล้ว พวกจิตรกรน่ะแล้วแต่อารมณ์!

จงมั่นหวาทั้งมึนหัวทั้งงง ไม่ค่อยเข้าใจว่าบาร์ตพูดอะไร

นักเรียนหญิงที่เก่งกว่าเบิร์กงั้นเหรอ