บทที่ 5 วิธีใช้งานระบบ (2)
บทที่ 5 วิธีใช้งานระบบ (2)
"ดูมีรายละเอียดเยอะเหมือนกันเนอะ"
ซีหลินพูดคุยระหว่างคิดคำนวณ เพื่อใช้สิบคะแนนฟรีที่มีให้คุ้มค่าที่สุด เธอตัดสินใจว่าจะกดเปิดดูไฟล์ที่มีสองคะแนนหนึ่งไฟล์ สามคะแนนหนึ่งไฟล์ และห้าคะแนนหนึ่งไฟล์
----------------------------
ต้องใช้2คะแนนเพื่อเปิดไฟล์
ท่านต้องการเปิดหรือไม่
ตกลง ยกเลิก
----------------------------
"ตกลง"
---------------------------- ---------------------------- ----------------------------
ชื่อ เจิ้งจื่อเชียน
อายุ 29 ปี
ความเสียใจในรอบหนึ่งเดือน
30 เดือน เมษายน ปี 20XX ประเมินผลงานประจำเดือนได้คะแนนไม่ดี ถูกหัวหน้าตำหนิต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน
ไม่มีคะแนน
---------------------------- ---------------------------- ----------------------------
"ไม่มีคะแนน?"
"ไม่ใช่ว่าช่วยแก้ไขความเสียใจ แล้วจะได้คะแนนเหรอ ทำไมอันนี้ถึงไม่มีคะแนนล่ะ ฉันอุตส่าห์ใช้ตั้งสองแต้มเปิดดูข้อมูลของเขา งั้นก็ขาดทุนน่ะสิ" ซีหลินบ่นงึมงำ
"ไม่ใช่ทุกไฟล์ข้อมูลจะมีคะแนน" ระบบเอ่ยตอบ
"แล้วอย่างนี้ฉันจะทำยังไง วันหนึ่งเปิดได้แค่สามไฟล์ ถ้าเจอไม่มีคะแนนทั้งหมดก็ขาดทุนแย่น่ะสิ"
"เพราะเลเวลของโฮสต์ต่ำเกินไป"
"หมายความว่ายังไง? เลเวลต่ำเกินไปเลยเปิดได้แค่สามไฟล์ก็เลยเสี่ยงขาดทุนเหรอ"
"ใช่ และมีเหตุผลอื่นด้วย"
"เหตุผลอะไร ทำไมไม่พูดให้จบทีเดียวเนี่ย"
"เมื่อเลเวลสูงขึ้น โฮสต์จะมีคุณสมบัติซื้อตัวช่วยของระบบ ที่จะสามารถช่วยแจ้งข้อมูลก่อนเปิดไฟล์ว่าไฟล์ไหนมีคะแนนมอบให้หรือไม่"
"ต้องถึงเลเวลไหนเหรอถึงใช้ตัวช่วยนี้ได้"
"เลเวลของโฮสต์อยู่ในระดับต่ำเกินกว่าจะเข้าถึงข้อมูล"
"คำก็เลเวลต่ำ สองคำก็เลเวลต่ำ" ซีหลินเริ่มโมโหระบบเพกาซัสขึ้นมา เธอเลิกใส่ใจระบบที่แสนจะเย็นชา แล้วหันมาจ้องรูปภาพที่หน้าจอต่อ
ตอนนี้เหลืออีกแค่แปดคะแนน มีไฟล์สามคะแนนอยู่สองไฟล์ ไฟล์หนึ่งเป็นรูปผู้ชาย อีกไฟล์เป็นรูปผู้หญิง เธอไม่รู้จะเลือกใครเลยนับเลขสุ่มเอาปรากฏว่าเป็นไฟล์ของชายวัยกลางคนตัวอ้วนกลม
---------------------------- ---------------------------- ----------------------------
ชื่อ หวังสู่ผิง
อายุ 41 ปี
ความเสียใจในรอบหนึ่งเดือน
วันที่ 2 เดือน พฤษภาคม ปี 20XX เวลา 22.20 น. พาภรรยา ลูกสาว ลูกชาย และพ่อตาแม่ยายไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ชู้รักที่เขาเลี้ยงไว้มาก่อเรื่องเปิดเผยความสัมพันธ์
ไม่มีคะแนน
---------------------------- ---------------------------- ----------------------------
"คนแบบนี้ถึงมีคะแนนให้ฉันก็ไม่ช่วยหรอก มีลูกเมียแล้วยังคิดนอกใจ"
ซีหลินบ่นงึมงำ กำลังจะกดเปิดดูข้อมูลที่มีห้าคะแนน โทรศัพท์มือถือของเธอก็ส่งเสียงดังขึ้นมา เป็นเสียงเรียกเข้าที่เจ้าของร่างตั้งไว้สำหรับคนในครอบครัวโดยเฉพาะ เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เป็นชื่อเกอเก้อหลี่อี้เทียน พี่ชายของหลี่ซีหลิน
เธอเกือบลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนั่งรอพี่ชายอยู่ แถมสถานการณ์เลวร้ายที่กำหนดไว้ในนิยายก็ยังไม่ทันได้แก้ไขเลย
ซีหลินรีบปิดหน้าจอระบบ คราวนี้เพกาซัสปิดหน้าจอให้ แม้แต่ปุ่มพาวเวอร์สีทองก็หายไปด้วย เหมือนไม่เคยมีหน้าจอฮาโลแกรมใดๆปรากฏขึ้นมาก่อน
"พี่ใหญ่" ซีหลินกดรับโทรศัพท์
"เสี่ยวซี พี่ถึงหน้าโรงแรมแล้วนะ แต่ รปภ เขาไม่อนุญาตให้พี่ขับรถเข้าไป บอกว่ารถของพี่เสียงดังเกินไปกลัวจะรบกวนความสงบของลูกค้าคนอื่น ที่หน้าประตูโรงแรมก็ไม่มีรถบริการ ถ้าพี่จะเข้าไปก็ต้องเดินเท้าอย่างเดียวแต่โรงแรมมันกว้าง กว่าจะเดินไปถึงก็คงใช้เวลานาน พี่เลยโทรมาบอกน้องว่าให้น้องลองถามพนักงานดูหน่อยว่าจะให้เขาขับรถกอล์ฟส่งน้องมาที่ประตูได้หรือเปล่า แต่ถ้าไม่ได้จริงๆพี่จะเดินเข้าไปรับ"
"พี่ไม่ต้องเดินเข้ามาหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจะให้พนักงานเค้าเอารถออกไปส่ง เดี๋ยวหนูไปถามพนักงานก่อน"
ซีหลินยังไม่วางสายโทรศัพท์ เธอเดินเข้าไปสอบถามพนักงานตรงเคาน์เตอร์ก่อน ได้ความว่าไงก็จะได้แจ้งให้พี่ชายทราบเลย
พนักงานทีแรกจะปฏิเสธ เนื่องจากเธอไม่ใช่แขก ไม่มีหลักฐานการเช่าห้องหรือแม้แต่ใบเสร็จรับประทานอาหารในโรงแรมด้วยซ้ำ ซีหลินกำลังบอกว่ายินดีจ่ายเงินค่าบริการส่วนนี้เพิ่มเติม จู่ๆพนักงานก็ปรับสีหน้า จากที่มองอย่างดูถูกก็กดรอยยิ้มหวาน แล้วตอบเสียงดังว่ายินดีให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ โทรเรียกพนักงานขับรถให้เตรียมรถกอล์ฟเอาไว้แล้วพาเธอเดินออกไปรอรถที่หน้าประตูอย่างเป็นมิตร
ซีหลินสับสนมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ลองมองไปยังทิศทางที่พนักงานเหลือบสายตามองบ่อยๆ ก็เจอกลุ่มนักธุรกิจใส่สูทที่เธอเจอบนสะพานเมื่อราวชั่วโมงก่อน นักธุรกิจกลุ่มนั้นจะเกี่ยวข้องอะไรกับที่พนักงานให้บริการเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือหรือเปล่าเธอก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เธอสามารถเดินทางไปเจอพี่ชายได้แล้ว