บทที่ 4 ระบบแก้ไขความเสียใจ (2)

บทที่ 4 ระบบแก้ไขความเสียใจ (2)

"ติดตั้ง ตั้งแต่ฉันเกิดในโลกก่อนเลย ไม่น่าเชื่อ แม้แต่ในโลกจริง ก็มีเรื่องราวมหัศจรรย์แบบในนิยายด้วยเหรอเนี่ย" ซีหลินนิ่งอึ้งไปอีกพักใหญ่ด้วยความตกตะลึง

"แล้วระบบเธอชื่ออะไรเหรอ ต้องเรียกว่าระบบๆนี่ดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้"

"ชื่อโปรเจคเพกาซัส C371810428"

"โอ้ ชื่อเท่ดีนะ แต่C37อะไรนั่นดูยาวไปหน่อย ฉันเรียกนายว่าเพกาซัสเฉยๆได้ไหม"

"ได้"

"นายคือคนที่พาฉันมาที่โลกนี้เหรอ"

"ใช่"

"ฉันในโลกก่อนตายไปแล้วใช่ไหม"

"คำตอบของคำถามนี้สามารถซื้อได้ในร้านค้าของระบบ เมื่อโฮสต์มีเลเวลสาม"

"แม่ พี่ชาย พี่สาว และหลานๆทั้งสองคน มีใครมีชีวิตรอดหรือเปล่า"

"คำตอบของคำถามนี้สามารถซื้อได้ในร้านค้าของระบบ เมื่อโฮสต์มีเลเวลสาม"

"ฉันสามารถกลับไปโลกเดิมได้หรือเปล่า กลับไปก่อนเวลาที่ครอบครัวเราจะถูกฆ่า"

"คำตอบของคำถามนี้สามารถซื้อได้ในร้านค้าของระบบ เมื่อโฮสต์มีเลเวลสาม"

"ร้านค้าของระบบนี่คืออะไรเหรอ"

"โฮสต์สามารถเข้าชมหน้าจอของระบบด้วยการใช้ความคิดว่าเปิด หรือกดปุ่มพาวเวอร์สีทองที่มุมบนขวา"

ปุ่มพาวเวอร์สีทอง!? คือไอ้กลุ่มแสงประหลาดนั่นที่เธอพยายามเช็ดออกนี่นา แท้จริงมันก็คือปุ่มที่ใช้เปิดหน้าจอของระบบหรอกเหรอ

ซีหลินใช้ปลายนิ้วจิ้มลงไปที่ปุ่มพาวเวอร์สีทองนั้นเบาๆ จากนั้นพื้นที่ตรงหน้าของเธอก็เหมือนเกิดภาพฮาโลแกรมขนาดใหญ่ มีความกว้างพอๆกับจอทีวี 20นิ้ว

สิ่งแรกที่เธอเห็น ที่มุมบนตรงกลางคือรูปภาพของตัวเอง เป็นรูปถ่ายหน้าตรงตอนเธอถ่ายบัตรประชาชนเมื่ออายุสิบห้าปี

จะเอารูปขึ้นหน้าโปรไฟล์ทั้งทีเอารูปที่สวยๆหน่อยไม่ได้หรือไง ตอนนั้นเธอยังโดนบังคับให้ตัดผมทรงติ่งหู ใบหน้ามู่ทู่ของเด็กอายุ15อยู่เลย

ซีหลินบ่นไปเล็กน้อย วางแผนว่าจะหาทางเปลี่ยนรูปโปรไฟล์นี้ในภายหลัง เธอกดไปที่รูปภาพ แล้วก็ปรากฏหน้าจอใหม่ขึ้นมา

---------------------------------------------------------------------------------------------

ชื่อ หลี่ซีหลิน คะแนน -2,800

Level 0 -2,800 /10,000

สิทธิในการเปิดไฟล์ข้อมูลวันนี้ 3 ไฟล์ คะแนนฟรีที่เหลือ 10

ประวัติ

---------------------------------------------------------------------------------------------

เห็นข้อมูลในนั้น หญิงสาวก็ขมวดคิ้วด้วยความสับสน "เดี๋ยวนะ คะแนน -2,800 นี่คืออะไร แล้วตัวติดลบนี่มันมาจากไหน ฉันยังไม่ได้เริ่มใช้งานระบบเลยทำไมถึงมีตัวเลขติดลบขึ้นมาได้"

"เพื่อพาโฮสต์มายังโลกนี้ ระบบจำเป็นต้องใช้คะแนนสะสมที่โฮสต์มีทั้งหมดเพื่อแลกเปลี่ยน ตัวเลข -2800 คือคะแนนที่ยังจ่ายไม่หมด ซึ่งระบบจะทำการหักออกจากคะแนนที่โฮสต์หาได้ในอนาคตอย่างอัตโนมัติ"

"อ๋อ" พอได้ทราบเหตุผลซีหลินจึงพยักหน้ายอมรับ

"ว่าแต่ว่าคะแนนที่พาฉันเข้ามาอยู่ในโลกนิยายนี่แพงมากไหมคะ"

"โฮสต์จะสามารถซื้อคำตอบนี้ได้เมื่อถึงเลเวลห้า"

"เลเวลห้าเลยเหรอ ต้องใช้คะแนนเท่าไหร่ถึงจะไปเลเวลนั้นได้ละเนี่ย

Level 0 -2,800 /10,000 ลบสองพันแปดร้อยคือคะแนนที่ฉันมี ส่วนหนึ่งหมื่นนี่คือคะแนนที่เมื่อสะสมจนครบแล้วจะเลื่อนระดับใช่หรือเปล่า" ซีหลินคาดเดาเอาจากแถบHPเลื่อนระดับ ในเกมที่เธอเคยเล่น

"ใช่" ระบบเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"แค่ให้ถึงเลเวลหนึ่ง ยังต้องใช้ตั้งเป็นหมื่นคะแนน กว่าจะถึงเลเวลห้าไม่ใช่ว่าจะเป็นหลักล้านเลยเหรอ" บ่นพึมพำ แล้วกดไปยังปุ่มที่เขียนว่าประวัติ

เมื่อกดไปแล้วจะมีหน้าต่างใหม่ปรากฏขึ้นมา ในหน้าต่างนั้นจะมีเมนูบาร์ซึ่งมีแท็บอยู่สองแท็บ

แท็บที่หนึ่งมีข้อความกำกับว่า ประวัติย่อ แท็บที่สองเขียนว่า ประวัติละเอียด

ซีหลินลองกดลงไปในแท็บที่เขียนว่า ประวัติย่อ พอกดลงไปแล้วก็มีกล่องข้อความเล็กๆขึ้นมา

-------------------------------

ต้องใช้ 30,000 คะแนนเพื่อเปิด

ท่านไม่มีคะแนนมากพอจะเปิดได้

-----------------------------

"ดูประวัติย่อของตัวเองก็ต้องใช้คะแนนแลกด้วยเหรอ แล้วตั้งสามหมื่นคะแนน จะปล้นกันหรือไง" ซีหลินบ่นด้วยความไม่พอใจ เธอลองกดปุ่มที่เขียนว่าประวัติละเอียดดู พบว่าคราวนี้แม้แต่กล่องข้อความแจ้งว่าต้องจ่ายคะแนนเท่าไหร่เพื่อเปิดดูข้อมูลนี้ ก็ไม่ขึ้นมาด้วยซ้ำ

"เพกาซัสทำไมอันนี้แม้แต่กล่องข้อความก็ไม่ขึ้นให้ล่ะ"

"เลเวลของโฮสต์อยู่ในระดับต่ำเกินกว่าจะเข้าถึงข้อมูล"

"เหอะ" หญิงสาวย่นจมูกด้วยความขัดใจ

"แล้วอันที่เขียนว่า สิทธิในการเปิดไฟล์ข้อมูลวันนี้ กับ คะแนนฟรีที่เหลือ 10 นี่คืออะไรเหรอคะ"

"ผู้ที่อยู่เลเวลศูนย์จะได้รับสิทธิในการเปิดไฟล์ข้อมูลได้ฟรีวันละสามไฟล์ โดยใช้คะแนนเปิดแต่ละไฟล์รวมกันแล้วไม่เกิน10คะแนน

โดยที่สิบคะแนนนี้จะเป็นคะแนนฟรีที่ระบบมอบให้ ไม่ได้หักจากคะแนนที่โฮสต์สะสมมาได้เองแต่อย่างใด และไม่สามารถนำคะแนนนี้ไปใช้ซื้อสินค้าในร้านค้าระบบ หรือแลกเปลี่ยนอย่างอื่นได้ ใช้ได้เฉพาะการเปิดไฟล์ข้อมูลเท่านั้น"

ซีหลินพยักหน้าหงึกหงักฟังคำอธิบายจากเพกาซัสไปด้วยพร้อมกับศึกษาหน้าจอระบบไปพร้อมกัน ปลายนิ้วเรียวยาวจิ้มกดปิดหน้าข้อมูลส่วนตัวกลับมาหน้าจอหลัก

"โฮสต์สามารถใช้ความคิด เพื่อกดปุ่มต่างๆในหน้าจอระบบได้ ไม่จำเป็นต้องใช้ร่างกายจริงๆในการสัมผัส"

"อ๋อ ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบคุณนะ"

ใช้ความคิดเปิดนั้นดีกว่าเอามือมาจิ้มๆไปกลางอากาศให้คนสงสัยจริงๆ ซีหลินทดลองใช้ความคิดเปิดปิดหน้าจอข้อมูลส่วนตัวจนเริ่มคล่องแคล่วแล้วจึงกลับมาศึกษาหน้าจอหลักของระบบอีกครั้ง

ในหน้าจอหลักด้านใต้รูปภาพของเธอ จะมีแท็บเมนูบาร์ขึ้นมา ตอนนี้มีแท็บปรากฏขึ้นมาแค่ปุ่มเดียว มีข้อความกำกับว่า

ไฟล์ข้อมูล