บทที่ 3 พูดคุยกับพี่ชาย (1)

บทที่ 3 พูดคุยกับพี่ชาย (1)

หญิงสาวพยายามทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่าง "พ…พี่ใหญ่ พี่อยู่ที่ไหนเหรอคะ?"

ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็คิดออก หลี่ซีหลินเรียกพี่ชายของเธอว่าพี่ใหญ่ เธอจึงเรียกเขาออกไป

ระหว่างนี้ก็พยายามจดจำกิริยาอาการ หรือบุคลิกที่เด่นๆของหลี่ซีหลินเอาไว้ด้วย ซึ่งเธอก็พบว่าการจะทำตัวให้คล้ายเจ้าของร่างนั้นไม่ได้ยากเกินไป คงเพราะเธอมีความทรงจำของเจ้าของร่างอยู่กับตัวด้วย ทำให้หลายๆอย่างซ้อนทับกันจนตัวเธอก็สับสนว่าตัวเองคือใครกันแน่ จากนี้เธอควรจะเรียกตัวเองว่าซี,หลี่ซีหลิน หรืออะไรดี

หญิงสาวสับสนกับตัวเอง ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าต่อไปนี้เธอคือซีและหลี่ซีหลินรวมกัน เช่นนั้นก็เรียกตัวเองว่าซีหลินก็แล้วกัน

"พี่กำลังนั่งรถไปบาร์เรดดรากอน มีนัดคุยงานนิดหน่อย"

ซีหลินไม่แน่ใจว่าเรดดรากอนอะไรนี่จะใช่สถานที่เกิดเหตุที่พี่ชายถูกทำร้ายจนพิการหรือเปล่า เพื่อความปลอดภัยไว้ก่อน พยายามทำให้เขาหลีกเลี่ยงจากสถานที่สุ่มเสี่ยงไว้น่าจะดีกว่า

"พี่มารับหนูก่อนได้ไหมคะ หนูอยู่ที่โรงแรมหลิ่งเหลียน"

อี้เทียนครุ่นคิดเล็กน้อยก็เอ่ยตอบ "พี่จะเรียกรถให้ไปรับเราแทนได้หรือเปล่า ตอนนี้พี่มีธุระด่วนจริงๆ อาจจะไปรับน้องไม่ทัน" เขาพึ่งได้ข่าวว่าประธานซ่ง ซ่งเว่ยหนาน มหาเศรษฐีอันดับต้นๆของประเทศพึ่งกลับมาถึงประเทศZ หลังจากไปดูแลการควบรวมกิจการที่ต่างประเทศเกือบหกเดือน

ประธานซ่งนอกจากมีเงินและอำนาจมหาศาลแล้ว เขายังเป็นคนที่ชอบลงทุนในกิจการสตาร์ทอัพ อี้เทียนตั้งใจนำโปรเจคบริษัทที่ตนจะก่อตั้งใหม่ไปขอทุนจากเขา หากได้ทุนทำให้โปรเจคนี้สามารถดำเนินการต่อไปได้ โอกาสที่เขาจะกอบกู้ตระกูลหลี่กลับมาก็มีมากขึ้น

จากข่าวที่เขาได้มา มีคนบอกว่าวันนี้ประธานซ่งมีนัดคุยงานกับลูกค้าที่เรดดรากอน อี้เทียนจึงวางแผนจะไปดักรอเจอประธานซ่งที่นี่ เขาไม่แน่ใจว่าประธานซ่งจะมาที่บาร์กี่โมง จึงคิดว่าจะไปรอแต่เนิ่นๆตั้งแต่หัววัน

หากต้องนั่งรถออกนอกเมืองไปถึงโรงแรมบนภูเขาเพื่อรับเสี่ยวซี กว่าจะกลับเข้ามาก็คงใช้เวลานาน บางทีอาจทำให้คลาดกับประธานซ่งได้

"พี่คะ หนูไม่กล้ากลับเองคนเดียว พี่ช่วยมารับหนูหน่อยไม่ได้เหรอ" ซีหลินเริ่มร้อนใจส่งเสียงออดอ้อน

จากบุคลิกของหลี่ซีหลินในความทรงจำ แม้ในนิยายเรื่องนี้เธอจะเป็นตัวร้าย แต่จริงๆนิสัยของเธอไม่ได้ร้ายเลย เธอก็เป็นแค่หญิงสาวอายุสิบเก้าปีที่ไม่ได้มีพิษภัยอะไร

เนื่องจากถูกเลี้ยงดูมาอย่างไข่ในหิน ได้รับความรักจากครอบครัวอย่างเต็มที่ จึงค่อนข้างไร้เดียงสา และออกจะใจดีกับคนที่รู้จักมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ ข้อเสียที่เธอมี ก็คือนิสัยที่พบได้ทั่วไปของลูกคุณหนูต่างๆ คือเอาแต่ใจตัวเองบ้างและมีความเย่อหยิ่งถือตัว

กับคนแปลกหน้าเธอจะไม่เข้าไปสุงสิงหรือทำตัวสนิทสนมด้วย แต่หากเป็นคนที่สนิทหรือไว้ใจแล้ว เธอก็จะชอบออดอ้อนเหมือนเด็กคนหนึ่ง

"พี่ไปไม่ได้จริงๆ วันนี้พี่มีเรื่องสำคัญมากที่ต้องไปทำ"

เห็นพี่ชายปฏิเสธอย่างเด็ดขาดแบบนี้ ซีหลินก็ยิ่งกังวลใจ หรือว่าเธอจะนั่งรถตามไปเจอพี่ที่บาร์ดีไหม แต่กว่าจะไปถึงก็ไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ แล้วตามนิยายทั่วไปพวกสถานบันเทิงผับบาร์คาราโอเกะต่างๆนี่มักจะเป็นสถานที่เกิดเหตุร้ายอยู่ตลอดเลยนะ ทำร้ายผู้ชาย ข่มขืนผู้หญิง พระเอกนางร้ายถูกวางยา เนื้อหาประมาณนี้ ซีหลินเคยอ่านเจอมาหลายฉากหลายเรื่องเลยล่ะ

ยังไงวันนี้เธอก็พาตัวเองหรือพี่ชายไปอยู่สถานที่เสี่ยงๆแบบนี้ไม่ได้ และต่อให้เธอตามพี่ไป หากพวกแก๊งทวงหนี้มาก่อเรื่องจริง ตัวเธอจะทำอะไรได้นอกจากร้องขอความช่วยเหลือ ถ้าตำรวจมาไม่ทันหรือไม่มีคนมาช่วย ไม่ใช่ว่าพี่ชายของเธอจะต้องถูกทุบกระดูกสันหลังไปจริงๆเหมือนในนิยายหรอกเหรอ และแม้แต่ตัวเธอเองก็อาจถูกพวกมันทำร้ายไม่ทางใดทางหนึ่งไปด้วยก็ได้

จะทำยังไงถึงจะรั้งพี่ชายเอาไว้ได้ เธอพยายามใช้สมองครุ่นคิด แล้วในที่สุดก็นึกออก

ทำอารมณ์เล็กน้อยหยาดน้ำตาก็ร่วงเผาะๆ หญิงสาวส่งเสียงสะอื้นเข้าไปในโทรศัพท์

"พี่ใหญ่หนูเลิกกับเหอยี่หานแล้วค่ะ หนูมาที่นี่วันนี้ก็เพื่อบอกเลิกกับเขา แต่ว่าฮือๆ พี่คะ ทำไมหนูถึงเจ็บปวดแบบนี้ ยี่หาน เยว่ซิน พวกเขาทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง คนหนึ่งก็เพื่อนสนิทของหนู อีกคนก็คือคู่หมั้นที่คบกันมาตั้งหลายปี พวกเขาแอบเป็นชู้กันลับหลัง รวมหัวทำร้ายหนูแบบนี้หนูเจ็บใจเหลือเกิน ฮือๆๆ" จู่ๆซีหลินก็ร้องไห้เสียงดังเล่นใหญ่เล่นโต จนอี้เทียนตกใจ

"เสี่ยวซีไม่เป็นไร อย่าร้อง ตัดผู้ชายสารเลวแบบนั้นไปได้ถือเป็นโชคดีของน้องแล้ว"

"แต่หนูเสียใจ ยิ่งคิดถึงสิ่งที่สองคนนั้นทำลับหลังหนู หนูยิ่งเจ็บปวด ทุกครั้งที่ไปเที่ยวกับยี่หานหนูก็พาเยว่ซินไปด้วยเสมอ ไม่คิดเลยว่าพวกเขาสองคนจะใช้โอกาสนั้นสานสัมพันธ์กัน

พี่รู้อะไรหรือเปล่า มีครั้งหนึ่งที่หนูซื้อแพ็กเกจท่องเที่ยวยุโรปให้ครอบครัวเยว่ซิน เพราะเธออยากให้ของขวัญแต่งงานกับพ่อแม่ แต่สุดท้ายเธอก็ถือโอกาสนั้นไปเดทกับยี่หานที่ยุโรป พ่อแม่ของเธอที่หนูเคยให้ความเคารพก็สมรู้ร่วมคิดไปด้วย

พวกเขาเห็นหนูโง่มากเลยใช่ไหมคะ หลอกใช้ความรักความเชื่อใจของหนู เพื่อทำร้ายหนูแบบนี้ พี่คะหนูจะทำยังไงดี ฮือๆ ตอนนี้หนูยืนอยู่บนสะพาน เค้าว่าสระบัวขาวของโรงแรมหลิ่งเหลียนนี้ลึกมาก….ถ้าหนู…ฮึกฮึก ถ้าหนูจะ…"

"เสี่ยวซี!! หยุดนะนี่น้องกำลังคิดจะทำอะไร!!" อี้เทียนอุทานด้วยความตกใจ " น้องรีบเดินออกมาจากสะพานนั่น ไปรอพี่ที่ล็อบบี้โรงแรมก่อน พี่จะรีบไปรับ"

"แต่ว่าพี่มีธุระ ฮึกฮึก…สำคัญไม่ใช่เหรอคะ"

"ไม่มีอะไรสำคัญต่อพี่มากไปกว่าน้องแล้ว สัญญากับพี่ว่าห้ามทำร้ายตัวเอง อย่าเอาชีวิตของเราไปทิ้งเพราะชายเลวหญิงร้ายคู่นั้น สัญญากับพี่นะ"

"หนูไม่รู้ หนู…ฮึกๆ"

"ผู้ชายดีๆยังมีอีกมากมาย เสี่ยวซีของพี่ทั้งสวยทั้งเก่งทั้งแสนดี น้องจะต้องได้เจอคนที่ดีกว่าไอ้ยี่หานนั้นแน่ๆ อย่าเอาชีวิตที่มีค่าของเราไปทิ้งเพื่อผู้ชายคนไร้ค่าอย่างมันเลย"

"แต่พี่คะ หนูจะมีโอกาสได้เจอคนดีๆคนนั้นอยู่เหรอ ตอนนี้ชื่อเสียงหนูเสียหาย ไปมหาวิทยาลัยก็ถูกคนหัวเราะเยาะ ในโลกออนไลน์ก็มีแต่คนตามด่า หนูทำผิดทำเลวอะไรนักหนา หนูคือเหยื่อคือคนที่ถูกแย่งคู่หมั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมทุกคนถึงด่าว่าหนู ทำเหมือนหนูเป็นคนชั่วคนเลว แค่เพราะเหอยี่หานถอนหมั้นกับหนูเท่านั้น"

"น้องไม่ผิด มันไม่ใช่ความผิดของน้องจริงๆ คนพวกนั้นเค้าไม่รู้จักตัวจริงของน้อง พูดว่าน้องไปตามกระแสที่คนยุยงเท่านั้น ถ้ามีคนรู้ว่าตัวจริงของน้องเป็นเด็กดีและน่ารักแค่ไหน พวกเขาจะต้องเสียใจที่เคยพูดถึงน้องแบบนี้

แต่เสี่ยวซีไม่ว่าใครจะพูดอะไรน้องก็ไม่ต้องไปแคร์ โลกนี้ยังมีเรื่องดีๆอีกมากรอให้น้องไปค้นพบ น้องยังมีพ่อแม่และพี่ชายที่รักน้อง อย่าไปสนใจคำพูดของคนอื่นที่ไม่สำคัญกับเรา

เฮ้ย!! จะแซงก็แซงไปดิวะ จะมาเบียดทำไม" ท้ายประโยคอี้เทียนส่งเสียงโวยวาย เหมือนว่าเขากำลังขับรถอยู่และ เกือบจะเกิดอุบัติเหตุ

"พี่ใหญ่! เกิดอะไรขึ้นคะ"

"ไม่มีอะไร แค่เจอคนขับรถไม่มีมารยาท"

"งั้นพี่ขับรถดีๆนะคะ หนูวางสายก่อน"

"แต่เราสัญญากับพี่นะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ"

"หนูรู้แล้ว พี่ขับรถดีๆ ระวังความปลอดภัยก่อน หนูจะรอเจอพี่ที่ล็อบบี้ พอมาถึงพี่ก็ค่อยโทรหาหนูนะคะ" ซีหลินไม่กล้าคุยยืดเยื้อต่อไป กลัวจะทำให้พี่ชายเสี่ยงอันตราย หลังจากบอกลาแล้วก็กดวางสายทันที เมื่อเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไปแล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วถอนหายใจโล่งอก