0644 เครื่องจักรสังหารชิ้นใหญ่

บทที่ 644 เครื่องจักรสังหารชิ้นใหญ่

“เจ้าใช้ศิลาวิญญาณทั้งหมดไปกับอะไร?” ปู้จื้ออวี่ถามเสียงเย็นชา

คนผู้นั้นก้มหน้า เหลือบมองเขาด้วยหางตาอย่างขลาดเขลา “ใช้หมดแล้ว”

ปู้จื้อโหยวแค่นเสียง ถามอย่างไม่สบอารมณ์ “ศิลาวิญญาณชั้นบนหกล้านก้อน ไม่กี่สิบปีเจ้าก็ใช้หมดเกลี้ยง ใช้อย่างไรกัน!”

“ข้า...ข้าใช้ซื้อยาหมดแล้ว” คนที่ถูกด่าทอเอานิ้วชี้จิ้มกันพลางเม้มปากด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“พูดจาเหลวไหล!” ปู้จื้อโหยวร่ำร้อง “เจ้าอธิบายมาเสียดีๆ ไม่เช่นนั้นจะให้กลับไปตัวเปล่า!”

เขาขยี้ตาเบาๆ น้ำตาคลอเบ้า พูดพึมพำออกมา “ข้ามอบให้ผู้อื่นไป...”

ปู้จื้อหลี่มองเขาอย่างเย็นชา เอ่ยอย่างเรียบเฉย “ไปทวงคืนมา”

“อย่านะ ข้าจะเอ่ยปากได้อย่างไร” บุรุษผู้นั้นเงยหน้าขึ้น ยื่นมือไปดึงชายเสื้อปู้จื้อหลี่ที่เรือนร่างสูงกว่าเขาพลางเอ่ยอย่างน่าสงสาร “นางให้กำเนิดบุตรสาว”

“เกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย!” ปู้จื้อโหยวด่าต่อ

บุรุษผู้นั้นลอบมองปู้จื้อโหยวแวบหนึ่งแล้วเอานิ้วชี้จิ้มกันแล้วเอ่ยเบาๆ “เด็กหญิงคนนั้นงดงามมาก งดงามจริงๆ”

“เจ้าพูดถึงท่านแม่ของนางสินะ” อีกหลายคนที่ยังไม่ได้พูดก็เริ่มด่าทอ