0631เลี้ยงสัตว์ภูติตัวหนึ่ง

บทที่ 631 เลี้ยงสัตว์ภูติตัวหนึ่ง

จินเฟยเหยากำถุงเฉียนคุนแน่น ศิลาวิญญาณในนั้นหายไปไม่น้อย นางเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกว่าสู้กันยังต้องจ่ายค่าเสียหาย ปกติไม่ใช่ทำลายก็ทำลายหรือ

ปู้จื้อโหยวเอ่ยยิ้มๆ แบบอดไม่ได้ “ในเมืองภูเขารอบเมืองหมี่ชางปลูกหญ้าวิญญาณไว้มากมาย อีกทั้งต้นไม้เหล่านั้นก็ต้องปลูกเสริม พวกเจ้าสองคนทำลายที่นี่จนเละเทะ ย่อมต้องควักศิลาวิญญาณออกมาชดใช้”

จินเฟยเหยาเก็บถุงเฉียนคุนอย่างเดือดดาลแล้วบ่นพึมพำ “มีสิทธิ์อะไรต้องจ่ายคนละครึ่ง เขาทำลายมากกว่าชัดๆ ข้าน่าจะจ่ายแค่ส่วนเดียวสิ”

“คนสู้กันมีสองคน มีแค่หงคนเดียวแล้วเขาจะสู้กับใคร” ปู้จื้อโหยวได้แต่เอ่ยโน้มน้าวให้นางใจกว้าง แค่ศิลาวิญญาณเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ทำให้ล่มจมเสียหน่อย

หงแค่นเสียงเย็นชาแล้วเลิกคิ้วที่บวมเป็นซาลาเปาเอ่ยว่า “ปิศาจยากไร้”

“เจ้าไม่ยากไร้แล้วทำไมไม่ใจกว้างออกส่วนของข้าให้ด้วยเล่า” จินเฟยเหยากลอกตามองเขาอย่างเหยียดหยาม เมื่อครู่ถึงตายก็ไม่ยอมจ่ายศิลาวิญญาณ ตอนนี้กลับมาพูดเสียดสีอยู่ข้างๆ

“ทำไมข้าต้องช่วยจ่ายให้เจ้าด้วย?” หงเอ่ยแบบอวดโอ่