เริ่มต้นใหม่

นี่มันอะไรกัน ...

ความรู้สึกนี้ ทุกอย่างดูขาวโพลนไปหมด เศษกระจก เศษแก้วลอยฟุ้งเต็มไปหมด ตัวของเค้าเบาเหมือนกับว่าจะลอยได้ หรือว่าเค้าจะลอยได้จริงๆ

" ฉันยังมีสิ่งที่อยากจะทำอยู่อีกไม่ใช่หรือ? "

" ขอโอกาสอีกครั้ง แค่ครั้งเดียวเท่านั้น...!! "

ความรู้สึกลึกๆข้างใน ยังคงก้องกังวาลอยู่ในหัวของเค้า เหมือนภาพสโลว์โมชั่น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายของเค้าลอยละลิ่ว ปลิวกระเด็นกระดอนไปตามแรงกระแทกอย่างรุนแรง...

.....

" หลานนัทโช....อาโช...เอ้ยยยย " เสียงอาม่าที่ตอนนั้น..เค้าจำได้ ดูอบอุ่นและห่วงใยกำลังเรียกหลานชายของเค้าอยู่

" คร้าบ.....!! " เด็กน้อยวัย 5 ขวบ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู โยนลูกบอลลูนทิ้งลงพื้น จนลูกบอลกระเด็นกลิ้งไปกลิ้งมา หนูน้อยวิ่งกางแขนชูมือไปหาอาม่าอย่างตื่นเต้นและดีใจ อาม่านั่งยองๆรอสวมกอด

" อาม่า !! โชหิวขนมแล้ว " หนูน้อยพูดด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่เต็มใบหน้า

" อืม..ได้สิ " อาม่ายิ้มให้หนูน้อยพร้อมกับจูงมือ " กลับไปกินที่บ้านนะหลาน "

ความทรงจำในเยาว์วัย ผุดขึ้นมาอีกครั้งนึง " คิดถึงอาม่าจัง " ภาพหญิงชราผมสีดอกเลาว์ ตัวเล็กผอม เวลายิ้มจะมีริ้วรอยแห่งกาลเวลาตอบสนอง ...…

.....

" พี่..วันนี้ได้เงินมารึยัง เจ้เล็กเค้าโทรมาทวงค่าเช่าแล้วนะ แล้วก็..ข้าวสาร หมดแล้วด้วย ฉันยังไม่ได้หุงข้าวเลย " ทับทิม ภรรยาสาวซึ่งเคยสวยของโช กำลังอุ้มลูกสาวคนเล็กของเค้าอยูุ่ ที่ประตูหน้าบ้านเช่าของเค้า

" อืม..ได้มาแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่เอาไปจ่ายเอง ส่วนนี่เอาไปซื้อข้าวสาร " โชพูดพลางส่งเงินให้ทับทิมไป ห้าร้อยบาท

" แล้วจะให้ใช้กี่วันกัน!! ห้าร้อยอ่ะ " ทับทิมหน้างอ " ต้องกินต้องใช้นะ ลูกๆก็กินเก่ง ของก็แพง ขึ้นราคาทุกอย่างเลย ข้าวของอะไรๆก็หมดพร้อมๆกัน .. " ทับทิมบ่นอุบอิบ

" พูดมาก.!! น่ารำคาญ ลองไปหาเงินเองบ้างนะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ยังมาเซ้าซี้อีก เดี๋ยวจะออกไปข้างนอกนะ วันนี้วันเกิดไอ้ดำมัน ไม่ต้องรอ..กินข้าวเลย " โชพูดกับทับทิม พร้อมมองลูกชายคนโตของเค้าซึ่งกำลังเล่นของเล่นอยู่ในบ้าน แล้วเค้าก็เดินเข้าไปหาลูกชายของเค้า พร้อมทั้งนั่งลงข้างๆ

" นัท อยากกินอะไรไหมลูก เดี๋ยวขากลับ พ่อจะซื้อมาฝาก " เค้าพูดกับลูกชายด้วยสายตาที่อ่อนโยน

" พิชซ่าครับ " น้องนัทตอบเสียงดังฟังชัดให้กับพ่อของเค้า

" พิชซง พิชซ่าอะไร ข้าวน่ะ!! ยังไม่มีเลย กินมาม่าไปก่อนไหม " ทับทิมบ่นลูกชาย ว่าแล้วก็วางลูกสาวคนเล็กให้นั่งข้างๆพี่ชายของเค้า…..

น้องนัทลูกชายของเค้าอายุ 5 ปี กับน้องแนนลูกสาวคนเล็กอายุ เพียงขวบกว่าๆ ทั้งคู่น่ารักน่าเอ็นดู อยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน โชต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว เพียงลำพัง ส่วนทับทิมนั้นต้องเป็นแม่บ้านคอยดูแลลูกๆ ฐานะความเป็นอยู่ของครอบครัวของเค้าค่อนข้างลำบากกระท่อนกระแท่น เพราะการที่แม่บ้านซึ่งดูแลโดยทับทิมนั้นไร้ความรอบคอบ แถมโชยังเป็นคนชอบสังสรรกับเพื่อนของเค้าอย่างมาก เค้าใช้ชีวิตแบบประมาท คือหามาได้เท่าไหร่ก็ใช้จนหมดเท่านั้น ไม่มีเงินเก็บ ชีวิตที่ผ่านๆมาแค่กิน นอน ตื่นมาทำงานแล้วก็เที่ยวไปวันๆ แต่เค้าก็ยังคงรักลูกๆของเค้าในแบบที่เค้าเป็น ชีวิตรักของเค้าก็ไม่ได้หวือหวาอะไร มันน่าเบื่อและจำเจ และตัวเค้าเองก็ทำทุกๆอย่างเหมือนเดิมอยู่ทุกๆวัน และในวันนี้ก็เช่นกัน โชเดินไปคว้ากุญแจรถจักรยานยนต์เพื่อจะไปธุระข้างนอก

" จะกลับกี่โมงล่ะพี่ " ทับทิมถามด้วยความกังวล และหวังว่าโชจะเปลี่ยนใจเพราะเธอไม่อยากให้เค้าไปดื่มเหล้ากับเพื่อนของเค้าเลย

" ไม่รู้สิ เดี๋ยวกลับมาก็เห็นเองแหละ ถามจัง " โชตอบกลับด้วยน้ำเสียงปนรำคาญ พร้อมเดินออกไปยังรถจักรยานยนต์ของเค้า สตาร์ทเครื่องและขับออกไป

...แรงประทะจากลมแรงเกือบทำให้เค้ารู้สึกชาที่ใบหน้า เสียงลมผ่านใบหูดังอื้ออึง ทำให้ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงลม มันทำให้เค้านึกถึงวันที่ทำให้ชีวิตของเค้าต้องเปลี่ยนแปรไป เค้ายังคงแค้นเคืองฝังใจกับเรื่องราวในวันเก่าๆ

" ถ้าฉันไม่ทำอย่างนั้น ชีวิตจะมีอะไรเปลี่ยนไหม " เค้ายังคงเฝ้าถามตัวเองอยู่

" ถ้าฉันไม่ละทิ้งความฝัน ชีวิตจะมีความสุขไหม " เค้ายังคงคิดทบทวน วกไปวนมาจนมาถึงบ้านของดำ เพื่อนสนิทคนแรกที่คบกันมายาวนานถึง 20 ปี ( ตั้งแต่วันที่เค้าตัดสินใจหนีพ่อเลี้ยงของเขากับแม่ เพื่อมาอยู่ที่กรุงเทพกับยาย ) ดำเป็นพ่อค้าขายน้ำและอาหาร เค้าจึงมีเครื่องดื่มและกับแกล้มอย่างมากมาย วางเรียงบนโต๊ะหินอ่อนนั้น

" เฮ้ย! ทำไมเพิ่งมา คนอื่นๆเค้าแดกกันจนอ้วกแล้ว " เสียงดำดังมาถึงโช

" เออ มึงไม่ต้องกลัว เดี๋ยวกูตามมึงทันแน่ " โชพูดพร้อมหัวเราะโชว์ฟันขาว

" ไม่ต้องเลย กูขี้เกียจไปส่งมึงที่บ้านอีก " ดำโบกมือไปมา พร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย โชจอดรถแล้วเดินเข้าไปหาเพื่อนๆที่นั่งดื่มกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านของดำ ในวงมีดำ และเพื่อนของดำอีกสองคน หนึ่งในนั้นคือ " หนูนา "

" นา มาด้วยหรอ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย สบายดีไหม " โชนั่งลงที่ม้านั่งข้างๆหนูนา ดำส่งแก้วเหล้าให้เพื่อน เค้ารับมาดื่มอย่างชิวๆ

หนูนา คือคนที่โชเคยแอบชอบ เธอหน้าตาสวยสะดุดตา ผิวขาวตัวเล็กๆ เป็นสเปกที่ผู้ชายโดยทั่วไปหมายปอง หนูนาทำงานธนาคารจึงอยู่ในห้องแอร์และสบาย ผิวพรรณของเธอจึงดูขาวสะอาดแตกต่างจากทับทิม เป็นเพราะต้องเลี้ยงลูกทำงานบ้าน แถมรายได้น้อยทำให้ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง จึงทำให้ทับทิมที่เคยสวยกลับดูโทรมไปโดยปริยาย โชคิดไปดื่มเหล้าไป ภายนอกเค้าจะดูเหมือนสนุกมีความสุข แต่ภายในจิตใจกลับคิดน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ตลอดเวลา ว่าทำไม ๆๆๆ อะไร ๆๆๆ เค้าเฝ้าแต่โทษชะตากรรม ทำให้เค้าต้องลำบากและเหนื่อย และไม่สบายเหมือนผู้อื่น โดยลืมนึกไปว่า ตัวเองนั่นแหละที่เป็นคนเลือก

" อืม..ต้องมาสิ วันเกิดเฮียนี่นา พอดีเจอกันที่แบงค์น่ะ เฮียเค้ามาฝากเงินบ่อยๆเป็นลูกค้าดีเด่นจะตายไปเนอะเฮียเนอะ "

" จริง ..ฮ่าๆๆๆ " ดำหัวเราะเสียงดัง

การสนทนาดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างสนุกสนาน หนูนาขอตัวกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้มีธุระตอนเช้า ส่วนโชดื่มไปเรื่อยโดยไม่แตะกับแกล้ม เค้าดื่มไปเยอะมากจนลืมว่ารับปากกับลูกชายว่าอะไร จนเที่ยงคืนเค้าจึงจะกลับบ้าน แต่ดำรั้งไว้ให้นอนนี่ โชไม่สนใจ บอกว่ากลับไหว ๆ และเค้าก็สตาร์ทรถออกไป...

.....

เสียงลมแรงกระพืออยู่ข้างหู ตอนนี้เค้าไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงลม ความเย็นของลมทำให้รู้สึกสบายอย่างไม่น่าเชื่อ ( หลังจากที่ทำงานเร่งให้ลูกค้าดูเหมือนว่าเค้าจะเหนื่อยจริงๆ ) ใจของเค้าดูสงบเพราะอากาศ หรือเพราะว่าเค้าเคลิ้มหลับกันนะ ไม่สิ !!! โชหลับจริงๆด้วย !!!

...

" โครม !!! "

เสียงรถจักยานยนต์ของเค้าพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง รถและคนกระเด็นลอยไปคนละทิศคนละทาง ตัวของเค้าพุ่งลอยไปข้างหน้า ส่วนรถคู่ใจไถลไปกับพื้นอย่างกับในหนัง และแล้วทุกสิ่งก็ดับวูบ...