Chapter Four: Rejection

Sean Kirby's POV

"What was that?" takang tanong ng aking pinsan na nakaupo parin sa swivel chair na nakalagay sa gilid ng aking office table

"Don't mind it. She's just a piece of trash" Sabi ko at ipinagsiklop ang aking mga kamay sa mesa a matamang napatitig sakanya "So, What brings you here?"

She grinned.

"Why? Is it weird to come and visit you here? Hmmm???" She asked playfully, I shook my head

"Hindi naman sa ganon. Nabigla lang talaga ko" I said calmly

"Parang lagi ka namang ganyan eh" She murmured "Ahm. By the way, Gusto kong kamustahin ang kumpanya-"

"As you can see, The company is alright" I said and then I smirked

"Psh!!! Hanggang ngayon hindi ka paren nagbabago, You're so sarcastic talaga!!" She said while chuckling "So, Kamusta ang buhay pagiging CEO??"

"Stressful," I said "Lalo na kapag hindi ka nakipagdeal sa ibang CEO, Tss, Me and My parents had a fight last night Nah!! I mean we're always having a fight because of this fucking business"

She chuckled while shaking her head.

"Wala na bang bago?? Parang parati nalang 'yan ang bukambibig mo" She said

She's right. Palagi nalang heto ang bukambibig ko. Heto lang naman kasi ang paulit-ulit na nangyayare, Walang araw naman silang hindi galit at dissapointed saakin.

"Eh, How about you? How's your life?" Pag-iiba ko ng usapan

"Parang ikaw, Wala paring bago, Siya parin ang gusto ko" She said and then she giggled, I shook my head

'What the fuck?!'

"Until now, Siya parin??" I asked confusedly, She nodded in response

I gazed at her with my nagtataka-ako-look.

"Tss" Singhal ko nalang sa kawalan

"Namiss kita" Biglang aniya

Sa lahat yata ng pinsan ko ay siya lang ang pinapansin ko at siya lang din ang nakakaintindi sakin. I'm so blessed to have a cousin like her.

After awhile, I stood up and asked her for a launch. It's been a year since the last time I saw her.

"Let's go" She said and then headed me out in my office, I just let her

Alexa Rainne's POV

K I N A B U K A S A N

Maaga akong gumising at hinagilap ang mga papeles na kakailanganin sa paga-apply ko. Jusko, Sana matanggap ako't mabait na ang boss ko this time.

Kasalukuyan akong nakatindig sa labas ng isang magarang building, Nakakapit ng maigi saaking papeles at nagmumuni-muning pinapasadahan ng tingin ang naglalakihang building na nasa harapan ko.

'Bakit ba ang gagara ng mga gamit sa maynila? Kumpara saaming probinsiyang puro puno't mga damo ang makikita'

*SIGHS*

I took a deep breath before I walked towards the main door, When the doorman saw me he immediately opened the glassdoor with a smile on his lips, I just nod in response.

Nervousness gently coated my whole system, I nervously walked towards the elevator.

'Lord, Kayo na pong bahala saakin' I wished

*TING TING*

Tumunog na nga ang elevator at kasunod niyon ay ang dahan-dahang pagbukas nito. Muli akong bumuga ng malalim na buntong hininga bago ko iniapak ang aking mga paa papalabas.

I felt my hands shivering, I shook my head and tried not to show how nervous I am. Kailangan kong matanggap sa trabaho at yan lang ang tanging nasa isip ko, I will answer his or her questions properly and they will hire me.. I guess, As simple as that? hmp.

*KNOCK KNOCK*

Nang ilang dangkal nalang ang layo ng pintuan mula saaking katawan ay muli nanaman akong napabuga ng malalim na buntong hininga bago kumatok ng tatlong beses upang makuha ang atensiyon ng kung sinong nasa loob.

Saglit pa kong naghintay at maya maya lang ay marahang bumukas ang pintuan at iniluwal niyon ang napakagarang opisina. With a simple black office table and a swivel chair on the corner of this room, a long black sofa on the other side of the room, and With a tiny lamp on his left side. and a man whose sitting right there and then, With his intertwined hands on his office table. He took a cold glance on me.

Psh. Ganyan ba talaga ang mga CEO, likas na ba talaga sakanila ang maging malamig- Not literally.

"Have a seat" Cold baritone voice got echoed here in his office, I gulped trying to hide again the nervousness I felt before.. I walked towards the side table placed at the side-front of his office table and gently sat down there

"Goodmorning, S-Sir" I said and smiled nervously

I glance at the lady who's standing beside the door, When the CEO cleared his throat he got my attention so I gazed back at him.

"Okay, So your name is Alexa Rainne Bondoquillo?" He said while reading my resume I submitted, Hayys, Bakit si Sir Sean ay nihindi man lang binasa ang resume ko? Ano yun, Bastusan?

I nodded.

"So tell me more about yourself and why should I hire you?" He asked and his brows lifted

"Ahm," I gulped, Nasa posisyon na ko ng aking pagsagot sakanyang itinanong ng biglang..

*KRING KRING*

Tumunog ang teleponong nakalagay sa gilid di kalayuan saamin, Agad namang lumakad papalapit doon ang babaeng nakatayo kanina sa tabi ng pintuan upang kunin ang teleponong tumutunog. Nang makalapit siya roon ay kaagad niyang sinagot ang tawag.

"Yes po?" Aniya "Okay po" She took a glance on the CEO "He wants to talk to you, Sir"

*SIGHS*

Saglit na bumuntong hininga ang CEO bago siya tumayo at lumakad papalapit sa kinaroroonan ng babae at ng telepono. Nang makalapit siya doon ay agad niyang kinuha mula sa babae ang telepono.

"Yes, Sir?" Aniya "O-Okay" after that he hang up the phone

He took a deep breath again before he walked towards his swivel chair, After awhile, He looked at me with his eyes filled of questions.

"I-I'm sorry to tell this one but.." He cut his words and gulped "W-We can't h-hire you, Miss Alexa.. And I'm really really sorry"

My eyes widen and my mouth parted, W-What?

Mistulang gumuho ang mundo ko. Bakit hindi pwede? Inihanda ko ng maigi ang aking sarili para dito, Nag effort akong gumising ng maaga't nagpractice ako ng mga sasabihin kagabi ngunit bakit.. BAKIT HINDI AKO PWEDENG MATANGGAP BILANG SEKRITARYA?

I looked down, I looked on the floor. No, I'm not going to sob.. I'm not going to cry in front of them. No, Alexa. Be strong, Ganyan talaga. Rejection is a part of a journey, You should accept the fact that you won't fit for this job.. On this company. They don't deserve a secretary like you, Yes, They don't deserve you.

With that. I stood up and tried my self to smile but I failed. I just nod in response before I walked out.

*SIGHS*

I took a deep breath while walking towards the elevator. I bit my lower lip to stop my emotions.. I'm strong.. Yes, I am.

'Kalma, Alexa. May ibang kumpanya pa naman'

Pinalakas ko ang aking loob. Tama, Hindi dapat ako panghinaan ng loob dahil ganun naman talaga. Rejection is a part of a life. You will never be successful if you never fell down..

Rejection is a life lesson so I should learn from this. Yes, I should.

*TING TING*

Tumunog na nga ang elevator at kasunod nun ay ang marahan nitong pagbukas. Pagkabukas na pagkabukas nito ay agad na kong lumakad papalabas.

*KRUK KRUK*

Kumulo ang tyan ko. Kaya naman ng makaramdam ako ng pagkagutom ay agad na hinanap ng aking mga mata ang cafeteria ng hotel na ito. Hayys, Sana lang ay kasya ang aking pera para sa mga pagkain dito.

Ngunit ng mapagtanto kong mamahalin ang mga pagkain ay muli akong lumiko ng daan patungo sa pintuang papalabas ng hotel na ito. Bibili nalang ako ng kapeng mabibili sa tabi-tabi, Mas okay yun at mas mura.

Nang makalabas ako ng hotel ay lumakad ako sa side walk upang maghanap ng machine na huhulugan kung saan automatically you will have your very own coffee-- Chareng. Dun tayo sa mumurahin, Sa presyon pasok sa budget hehe.

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ang isang babaeng nakaupo sa gilid at may bilaong nakalagay sakanyang harapan. Nakalagay sa bilao ang mga tinging kape (sachets of coffee) kung kaya't lumakad ako papalapit sakanya at marahang lumuhod upang magkapantay kami. Nang mapalingon siya sakin ay kaagad niya kong nginitian.

"Anong sayo, Iha?" Tanong niya

"Ahh, Magkano po ang kape niyo?" Takang sabi ko, Napatingin siya sa kabuuan ko at napailing-iling

"Napakasimple mo namang bata, Iha" Hindi makapaniwalang aniya "Isa akong pulubing nagtitinda ng kape't sakin mo pa napiling bumili"

"Ahh, Hahaha" Sabi ko't napakamot saaking ulo "Simpleng tao lang po kasi ako ehehehe"

Nginitian niya ko't iniabot ang kape.

"Libre nalang yan, Iha. Teka, Gusto mo na bang inumin? Halika't titimplahin ko" Aniya

"Nako! Babayaran ko nalang po iyan" Sabi ko sakanya't muling napakamot saaking ulo

Nakaramdam ako ng pangangalay, Nangangalay na ang tuhod ko dahil sa paraan ng pagkakaluhod ko. Pero tiniis ko, nakakaawa ang babaeng ito.. Kung may pera lang ako, Siguradong tutulungan ko siya. Eh kaso wala.

"Wag na, Iha" Nakangiting aniya at sinimulang timplahin ang kapeng kinuha niyang muli saakin "Namimiss ko na rin kasi ang anak ko"

"Nasan po ba ang anak niyo?" Takang sabi ko't hindi na nakatiis, Nagtungo ako sa tabi ng babae at naupo upang hindi na mangalay ang binti ko

Nginitian niya lang ako.

Hays. Mukha namang hindi siya masaya eh.

Nga naman, Ang mga tao.

Ngunit teka, Bakit niya ko pinagkamalang mayamang tao eh isa lang naman akong simpleng tao. Simpleng taong naghahanap ng trabaho-- Oh! Oo nga pala, Maganda ang kasuotang aking sinuot sa pagkakataong ito. Hayys, Sayang lang at hindi ako natanggap sa trabaho.

"Oh, Iha. Hayan na ang kape" Aniya at inilapag sa harapan ko ang kape

"Nako! Maraming salamat po" Pagpapasalamat ko

"Kumain ka na ba, Iha?" Takang tanong niya

"Hindi pa nga po eh" Sabi ko "Eh kayo po, Kumain na po ba kayo?"

"Hindi parin hehe" Sagot niya't bumungisngis

*SIGHS*

Nakangiti akong napabuntong hininga.

"Bakit ang hirap pong mabuhay, Ano?" Takang sabi ko sakanya, Nginitian niya ko

"Hindi mahirap ang buhay," Aniya "Tayong mga tao ang mismong nagpapahirap dito"

Hindi ako nakasagot. Tama nga naman ang aleng ito. Tayo ang nagpapahirap saating mga buhay...

"Ako. Kahit ganito ang katayuan ko sa buhay ay masaya ako" Aniya at ngumiti ng pagkatamis-tamis, Napangiti din ako ng dahil doon "Dito sa mundong 'to. Habang tumatanda ang isang tao, Tsaka niya napagtatantong hindi kayang bilhin ng pera ang kahit na anong kasayahan at pagmamahal na tanging sa simpleng pamumuhay mo lang makakamit"

"Totoo po" Pagsang-ayon ko tsaka marahang kinuha ang kape "Pwede po bang makahingi ng isa?" Pagpapaalam ko na humingi pa ng isang baso, Tumango siya kung kaya't marahan akong kumuha roon at isinalin dun ang kalahating bahagi ng kape.. matapos nun ay iniabot ko yun sakanya "Hati po tayo, Hindi ko po ito kayang ubusin eh"

Napatango siya't tinanggap ang kapeng iyon.

"Bakit nga ba ang mga tao'y labis na nasisilaw ng pera, yaman, at ginto.. Bakit nga ba ang mga tao'y hindi kayang makuntento" Sabi ko't sumimsim ng kape

"Ganun talaga, Iha" Aniya at gaya ko'y sumimsim rin ng kape "Marahil ay naghahangad sila ng higit sa pinaplano ng may taas.. Nang nakatataas"

"Siguro nga ho ay ganoon" Tatango-tangong sabi ko habang nakatingin sakanya "May kilala nga po akong isang lalaki, Napakayaman niya. Tanyag ang kanyang pangalan sa asya bilang isang pinakamayamang tao sa buong mundo.. Ang kaso-" Pinutol ko ang aking sasabihin at lumunok

"Ang kaso?" Takang sabi ng aleng katabi ko

"Ang kaso ay hindi siya masaya.. Mayaman siya, Nasa kanya na ang lahat.. Pero hindi ko makita sa mga mata niya ang kasiyahan, Ang kakuntentuhan" Sagot ko't bumuntong hininga

"Yan ang sinasabi ko sayo, Iha" Aniya at tumango-tango "Hindi kayang bilhin ng kahit na ano pa man ang kasiyahan"

"Tama po kayo" Sabi ko

"Minsan kasi, Kahit ikaw pa ang pinakamayaman sa buong mundo'y hindi ka masaya.. Kahit gaano pa kaayos ang trabaho mo, Kataas ang ranggo mo ay hindi ka masaya. Ganun ang mga tao, Lubhang hindi sumasaya.. Dahil kung minsan, Yan ang mga taong pinilit sa isang bagay na hindi naman nila gusto.. O kulang sa pagmamahal at atensiyon ng pamilya.. Kung sino man ang taong yan, Sigurado akong may dahilan siya" Aniya

Hindi nanaman ako nakasagot.

Marahil ay tama ang aleng ito. May dahilan ang lalaking yun kung bakit ganoon kasama ang kanyang ugali.

~To be continued~