webnovel

Army of True Salvation (TagLish)

Hindi mo inakala ang ganitong pangyayari. Nananahimik ka lang, nakikinig sa klase, at bigla na lang nagbago ang mundo. Zombie Apocalypse. Are you ready to survive, fight for your life, and strive in order for you not to die? Are you willing to carry a knife, hold a gun, and kill zombies even though they may be your family, friends, or someone you know? It's your choice. You may choose to survive or if you are too scared, you may choose to die and become a zombie. But if you have chosen to survive... You are already part of the "Army of True Salvation." ~ Credits to Janrae Mendoza for the book cover for Army of True Salvation (TagLish). Want to further show your support? Send me a ko-fi~! ^^ Link: https://ko-fi.com/mysticamy

MysticAmy · 奇幻言情
分數不夠
216 Chs

I Passed Out

>Sheloah's POV<

Tinanong niya lang sa akin ngayon kung paano mag confess tapos sasabihin pa niya sa akin ng deretsyohan ngayon siya mag ko-confess and she's going to do it right in front of me? Ganito ba talaga ang Shannara na ito? Ano bang plano niya?

Napatayo agada ko at papunta n asana ako sa kanila pero lumabas na agad sila sa garden. Hahabulin ko sana sila pero hindi natuloy nung nilapitan ako ni Tyler.

"Hi, Sheloah! Gusto mo maglaro ng pingpong sa pangalawang living room?" tanong niya pero hindi ko pinansin. Hinahanap ko si Veon at Shannara pero hindi ako makalayo dahil hinaharangan ako ni Tyler. Sobrang atat kasi sa pingpong!

"Sheloah…" tinawag niya attention ko pero I gave up and I felt panic and jealousy sink in my chest at nag swell up na yung luha ko sa mga mata ko. Malapit na akong umiyak. Nagulat si Tyler at paulit-ulit niyang kinukuha attention ko pero kahit ano'ng gawin niya, hindi ko parin siya pinapansin.

Bakit? Bakit baa ko nagseselos? Ano bang meron kaya ako nagseselos? Mag ko-confess lang naman si Shannara kay Veon, ah! Pero bakit ako natatakot nab aka pag confess ni Shannara sa kanya na nagugustuhan siya ni Veon? Childhood friends kasi sila tapos… may pinagsamahan din sila noon.

"Excuse me." Sabi ko na lang kay Tyler at naglalakad na ako ng mabilis papunta sa kwarto namin ni Veon. Hindi ko na mapigilan yung luha ko kaya wala na akong pakealam kung may nabubunggo akong tao sa dinadaanan ko.

Nakarating na agad ako sa kwarto namin at dumeretsyo ako sa bathroom para maghilamos ng mukha dahil sa kakaiyak. Ayaw ko kasi yung feeling na umiiyak ako tapos bigla kang aantukin tapos parang dry na dry yung mata ko. Maraming beses pa akong umiyak ngayong araw na ito. Una nung Nawala si Josh at pangalawa ito?

Ang iyakin ko talaga.

I stopped crying at may narinig akong unknown voice coming from nowhere. Boses lalaki kaya medyo nag panic ako. Palabas n asana ako ng bathroom pero nagsalita ulit siya at napatigil ako.

"Don't cry…" sabi niya at napalingon ako. Napasigaw ako sa gulat nung nakita ko na madugo yung suot niya, tapos may hawak pa siyang kutsilyo. Naka-mask siya at agad niya akong tinamaan sa ulo ng stick gamit ang kabila niyang kamay and before I knew it…

I passed out.