- 2 章內容
- 評分
- N/A鼎力相助
หลังสิ้นสุดสงครามครั้งใหญ่ซึ่งสร้างความเสียหายให้กับโลกเวทมนตร์อย่างมากมาย เวลาที่ผ่านไปได้ช่วยเยียวยาทุกคน ความเศร้า ความเจ็บปวด ค่อย ๆ เลือนหายไป รอยยิ้มแห่งความสงบสุขคืนกลับมาแทนที่ เด็กนักเรียนในฮอกส์วอตกลับมาเรียนกันตามปกติ จนกระทั่งถึงวันจบการศึกษา
"เฮ้ แฮร์ นายจะไปทำงานที่ไหนกันพ่อคนเก่ง" รอนกระโดดเข้าไปกอดคอเพื่อนรัก ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวอย่างระอาเดินเข้ามาสมทบพลางแหวใส่
"โรนัล นายจะช่วยอายชาวบ้านเขาบ้างได้ไหม แล้วอย่ากระโจนใส่แฮร์รี่แบบนั้นสิ ถ้าแฮร์รี่ล้มมีแผลขึ้นมา นายเจอดีแน่" เธอคาดโทษแฟนหนุ่มจนรอนหน้าเจื่อนลง
"ขอโทษคร้าบบ" รอนพูดเสียงอ่อย
"ฮ่า ๆ ๆ เอาน่า เฮิร์ม มันก็เป็นแบบนี้มาหลายปีจนฉันชินแล้วล่ะ อย่าคิดมากเลย" เสียงทุ้มนุ่มปนหวานของแฮร์รี่เอ่ยขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่พยักหน้ารับ แม้จะขัดใจเล็กน้อยกับความใจดีของเพื่อน
"ว่าแต่ตกลงจะไปไหนล่ะ นายสอบมาสเตอร์ดีกรีด้านปรุงยาผ่านด้วยนี่ จะเข้าทำงานในกระทรวงหรือ?" รอนถามต่อ
"ไม่ละ ฉันจะเป็นมือปราบมาร"
"หา?!!" รอนและเฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้นพร้อมกัน
"แฮร์รี่ เธอไม่จำเป็นต้อง..."
"ไม่เป็นไรเฮิร์ม ฉันไม่ได้เลือกเพราะใครบอก มันเป็นความต้องการของฉัน ฉันจะสอบเข้าหน่วยปราบปรามในโลกมักเกิ้ล และคิดว่าคงใช้ชีวิตเงียบ ๆ ที่นั่นพร้อมกับทำงานไปด้วย ไม่ต้องห่วง ฉันกลับมาหาพวกนายบ่อย ๆ ได้แน่" แฮร์รี่ยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสองที่ทำหน้าเป็นห่วงเขาอยู่
"นายคิดดีแล้วเหรอ แฮร์" รอนถามเสียงเบา
"อืม คิดดีแล้วล่ะ"
"เฮ้อ ถ้างั้นเธอก็บอกเราด้วยนะว่าจะไปอยู่ที่ไหน เราจะไปหาบ่อย ๆ" เฮอร์ไมโอนี่บอก
"อืม ขอบใจนะ พวกเธอมีข่าวดีเมื่อไหร่ก็บอกด้วยนะ ฮ่า ๆ ๆ"
"แฮร์รี่!!" ทั้งสองคนหน้าแดงขึ้นมาทันที สามเกลอกอดคอหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน เป็นภาพที่ชินตาของทุกคนในโรงเรียน และเมื่อพวกเขาเดินออกมาด้านนอกก็ต้องตกใจ
"แฮร์รี่ พอตเตอร์ ! พี่แฮร์รี่ !" เสียงเรียกชื่อแฮร์รี่ดังเซ็งแซ่มาจากผู้คนที่ยืนออเบียดเสียดกันอยู่ด้านนอก ผู้คนทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างวิ่งแซงผลักและดันกันขึ้นมาด้านหน้า
"อะ เฮ้ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" แฮร์รี่ถาม สีหน้าตกใจ
"คุณพอตเตอร์ คุณช่วยมาทำงานที่กระทรวง... แอ่ก!"
"พอตเตอร์ นายมาเข้าทีมควิดดิชกับฉันเถอะ"
"คุณพอตเตอร์...."
"หยุด!! พอเถอะครับ!" แฮร์รี่ตะโกน
"....."
"ผมเลือกแล้วว่าจะไปเป็นมือปราบมารในโลกมักเกิ้ล ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ"
"น่าเสียดายมาก คุณออกจะเก่งขนาดนี้" หลายคนบ่นพึมพำ
"ว้า อดได้อาหารตาไปเข้าหน่วยเลยแฮะ" ชายคนหนึ่งพูด ที่เหลือก็พยักหน้าตาม ๆ กัน แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้เข้าไปทำงานกับคนพวกนี้
"พี่แฮร์รี่ฮะ...." รุ่นน้องหลายคนเดินเข้ามาร่ำลาแฮร์รี่ รุ่นพี่ที่พวกเขาเคารพมาก รวมทั้งหลาย ๆ คนที่ตกหลุมรักใบหน้าอันงดงามของพ่อมดน้อยก็อดเสียใจไม่ได้ ต่อไปไอดอลของพวกเขาจะไม่อยู่ในโรงเรียนอีกแล้ว
"เอาน่า เดี๋ยวพี่จะกลับมาเยี่ยมบ้างแล้วกันนะ"
"อืออ..." เด็ก ๆ ตอบรับเสียงหงอย
"แฮร์รี่..."
"เดรก?" แฮร์รี่หันไปตามเสียงเรียกพบว่าเป็น เดรโก มัลฟอย คู่อริที่บัดนี้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของเขาหลังจบสงครามฮอกวอตส์
"นายจะไปเป็นมือปราบมารสินะ"
"อื้อ ส่วนนายคงจะสอนปรุงยาต่อล่ะสิ" แฮร์รี่หัวเราะเบา ๆ
"อืม " เดรโกตอบรับแค่นั้น เงียบไปพักหนึ่งก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แฮร์รี่..."
"ว่าไง"
"ฉันขอโทษนะ นายช่วยมากับฉันแป๊บ" พูดแล้วก็คว้าข้อมืออีกฝ่ายอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว
"หะ? อ่าา เฮิร์ม รอน เจอกันที่บ้านโพรงกระต่ายนะ"
"อื้อ เดี๋ยวเราไปรอที่นั่น" เฮอร์ไมโอนี่บอกก่อนที่แฮร์รี่จะถูกคุณชายบ้านสลิธีรินลากไปจนถึงทะเลสาบ
"มีอะไรงั้นหรือ เดรก"
"แฮร์รี่ ฉัน.... ที่จริงแล้วตลอดเวลาที่ฉันทะเลาะกับนาย ฉัน...ไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง ๆ เพียงแต่...ฉันไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้นาย ในขณะที่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่อยากให้ใครมาสนใจนาย เพราะฉัน.. ฉันชอบนายนะ แฮร์รี่"
"....ฮะ?!" แฮร์รี่เผลอร้องออกมาอย่างตกใจ
"ฉันชอบนายตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว ชอบมาตลอด ฉันเองก็รู้ว่านายมองฉันเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง แต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการอะไรหรอกนะ ก็แค่อยากบอกเท่านั้น"
"ขอโทษนะ เดรก" แฮร์รี่ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไร นายไม่ผิดหรอก ออกไปแล้วถ้านายมีปัญหา เรียกฉันได้ตลอดเลยนะ" เดรโกบอกพร้อมยิ้มบาง ๆ
"อื้อ... เดรก"
"หืม"
"ขอกอดหน่อย"
"แฮร์ นายจะทำให้ฉันบ้าตายรึไงกัน" เดรโกบอกพลางขยับเข้าไปกอดร่างคนตัวเล็กกว่า
"ขอโทษ แล้วก็...ขอบคุณนะ" แฮร์รี่บอกเสียงอู้อี้
"อืม ไม่เป็นไร แค่นายมีความสุข ฉันก็มีความสุขแล้ว" เดรโกยิ้มเศร้า ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อนโยนเมื่อแฮร์รี่ผละออกมา
"ฉันเชื่อว่านายต้องเจอคนดี ๆ แน่นอน เดรก"
"ก็หวังอย่างนั้นนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ" ทั้งสองคนหัวเราะให้กันก่อนจะเดินไปบ้านโพรงกระต่ายเพื่อฉลองเรียนจบกับเพื่อนรักอีกสองคนที่รออยู่
