0217

บทที่ 217 : ปรบมือให้กับอาจารย์จางเย่!

ในห้องนักบิน

แว่วยินเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของเหล่าผู้โดยสารจากข้างนอก จางเย่มองไปข้างหน้าอย่างมึนงง จากนั้นหันไปมองข้างๆ เหงื่อกาฬออกชุ่มโชกตัวเขาไปหมด!

เจ็ดเมตร!

เหลืออีกแค่เจ็ดเมตรเท่านั้นเขาก็จะชนเครื่องบินอีกลำที่จอดอยู่แล้ว!

ระยะเจ็ดเมตรนี้เป็นระยะแบ่งระหว่างความเป็นกับความตายของเขาเลย จางเย่ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าจริงๆ แล้วเขาตายไปหรือยัง เพราะจากตำแหน่งที่เขานั่งอยู่นี้ ถ้ามีซากยุงสักตัวตกอยู่บนเครื่องบินลำตรงหน้านี่ละก็เขาสามารถมองเห็นได้ชัดเลยทีเดียว มันใกล้ขนาดนั้นเชียวแหละ! จางเย่ที่ก่อนหน้านี้ร้องเพลงเพื่อเรียกขวัญกำลังใจตนเองและหวังว่าเครื่องบินจะหยุดก่อนจะชน ไม่คาดคิดเลยว่าปาฏิหารย์จะบังเกิด เพลง ‘พบกันที่แยกหน้า’ ช่างทรงพลังยิ่งนัก หยุดกระทั่งเครื่องบินได้ด้วยคิดดูสิ!

เพลงเทพอะไรอย่างนี้!

เทพจนไม่รู้จะสรรเสริญว่าเทพยังไงแล้ว!