Chapter 17 ผู้เเสวงหา

ก่อนหน้านี้...ในเวลาไล่เลี่ยกัน ณ ที่บนชั้นดาดฟ้าบริษัทของตระกูลเอริส จินที่ขึ้นมาจนถึงชั้นดาดฟ้าเพื่อเข้าเผชิญหน้ากับแจ็คที่รออยู่บนนั้น ทั้งสองต่างเดินกันเป็นงูกินหางขณะที่กำลังจ้องตากันไปด้วย บนชั้นดาดฟ้าที่โล่งแจ้ง ไม่มีรั้วคอยป้องกันอยู่ทั้งสิ้น มีเพียงแค่ชายสองคนที่ต่างก็เผชิญหน้าซึ่งกันและกัน

ในบรรยากาศที่ตึงเครียดนั้น จินก็ได้เอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง "ทั้งที่ตัวเขาเองกำลงจะได้กลับไปเจอลูกสาวของเขาแล้วแท้ แต่ทำไม? คุณกลับ..."

"แกควรขอบคุณมันนะ ถ้าไม่อย่างนั้นคนที่ตายคงจะเป็นแกเองต่างหาก แล้วอีกอย่างมันคือฆาตกรเชียวนะ ไม่ควรได้รับการมีชีวิตหรอก ต่อให้จะฆ่าคนเพื่อล้างแค้นก็เถอะ..." แจ็คตอบกลับด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกผิดใดๆ "ลูกสาว? ฉันถามจริง คนอย่างแกนี่บ้าหรือป่าว?เธอคนนั้นก็เป็นเพียงคนที่กำลังจะตาย ไปให้สัญญากับศพแบบนั้น แกเป็นคนมีพลังจิตสื่อสารกับวิญญาณได้หรือไง?...จะมาโลกสวยก็ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้หนู ทุกสิ่งทุกอย่างไท่ได้เป็นอย่างที่แกคิดไปซะทุกอย่างหรอกนะ"

จินที่ได้ยินถึงกับแทบระเบิดอารมณ์ออกมา กักฟันพูด"คนที่เอาแต่หนีอย่างคุณจะเข้าใจอะไร?การที่ต้องเสียคนสำคัญไปมันเจ็บปวดขนาดไหน"

แจ็คหัวเราะอย่างสะใจออกมาเสียงดัง "ชีวิตฉันสูญเสียมามากกว่าแกเป็นร้อยเป็นพันเท่า จะไม่ให้มีใครตาย อยากจะปกป้องทุกคน อยากจะเข้าไปช่วยเหลือผู้คนที่เดือดร้อน ไอ้เด็กน้อยที่วันๆเอาแต่เพ้อฝันถึงอุดมคติอย่างแกนะ สักวันตัวแกเองต่างหากที่จะเสียใจ และสุดท้ายตัวแกเองก็จะเป็นแบบฉัน ฆ่าคนโดยไม่รู้สึกผิดถ้าเพื่ออุดมคติของตัวเองละก็..."

ในตอนนั้นเองจินโกรธจัดใช้พลังพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว แต่แจ็คนั้นรู้ทันถีบไปข้างหน้าอย่างแรง เข้าที่ท้องของจินจนหยุดอยู่ตรงหน้าแจ็ค และเขาก็ใช้โอกาสนั้นเตะเข้าที่หัวของจินจนหน้าแนบไปกับพื้น ในตอนนั้นเองแจ็คก็เตะย้ำเข้าที่ท้องของจินซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายครั้งหลายครา

ถึงแม้ว่าตัวของจินจะใส่ชุดเกราะกันกระสุนอยู่แต่ก็ได้รับบาดเจ็บพอสมควร เขาเลยหยิบมีดขึ้นมาปักเข้าที่ข้อขาของแจ็คและกลิ้งหลบออกมาได้

...ใจเย็น...ใจเย็นหน่อย ค่อยหายใจเข้า-ออก ช้าๆ เราจะเล่นตามเกมเขาไม่ได้ ถึงแม้เราจะได้เปรียบเรื่องพลังก็จริง แต่ถ้าเรื่องฝีมือฝั่งเขายังเหนือกว่า...

"มันเจ็บนะเว้ย! เล่นของมีคมแบบนี้มันอันตรายนะรู้ไหม ไอ้หนูที่พึ่งลืมตาดูโลกอย่างแกเล่นแค่มีดของเล่นเด็กก็เพียงพอแล้ว"

คราวนี้ถึงแม้ว่าตัวของแจ็คจะพยายามพุดยั่วยุให้จินขาดสติ แต่มันก็ไม่ได้ผลเสียแล้ว

...ชิ! มันเริ่มไม่เล่นตามเกมของเราแล้ว ปกติแล้วในตอนนั้นรู้สึกว่าตัวของมันจะมีระเบิดสองชนิดอยู่ที่สายเก่งนี่ แสงกับเสียง เอกสารการซื้อ-ขายอาวุธจากอูทูส ที่เอริสให้มาก็มีเรื่องนี้เขียนอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นทำไม? มันถึงไม่ยอมใช้ล่ะ แสดงว่าให้คนอื่นไปแล้วสินะ แต่ว่าแล้วมันจะรับมือกับฉันอย่างไร? ในเมื่อได้สูญเสียมันไปแล้ว เดี๋ยวก่อนสิ! ในพวกมันมีอยู่คนหนึ่งทีมีความสามารล่องหนได้อยู่นิ เล่นแบบนี้เองหรอ? สองทางเลือกสินะ...

แจ็คก็พูดอย่างลอยๆขึ้นมา "แกรู้ไหม? ฉันนะเก่งเรื่องการเดาใจคนอื่นมากเลยนะ"

...เอาล่ะ คราวนี้ฉันจะอ่านแกเอง ทั้งเสียงชีพจร เสียงหัวใจ รวมทั้งลมหายใจด้วย นายไม่สามารถที่จะโกหกฉันได้ ตกลงแล้วแกเองต้องการจะทำอะไร

จินไม่ได้ฟังสิ่งที่แจ็คพูดเลยแม้แต่น้อย วิ่งเข้ามาโจมตีที่แจ็คอย่างเดียว แต่กระนั้นตัวแจ็คก็หลบได้หมดเลย

แล้วแจ็คก็เริ่มถามคำถามแปลกมา"แกเป็นคนชอบแบ่งของเล่นให้เพื่อนเล่นด้วยใช่ไหม?"

"....."จินไม่ได้ตอบอะไรไปทั้งนั้น ได้เพียงแต่จ้องที่จะโจมตีแจ็คอย่างเดียว

"อย่างนั้นสิ!" แจ็คแสยะยิ้มออกมา

....ใช่สินะ แสดงว่าที่ตัวของมันในตอนนี้นั้น ไม่ได้มีอาวุธที่ใช้ในการต่อกรกับฉันแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ถามต่อไป

"คนวางแผนอื่นที่จะโค่นตัวฉันโดยที่ไม่ฆ่าสินะ ถึงได้โจมตีแต่จุดที่ไม่ใช่จุดตายอย่างเดียวเลย"

"....."

...จริงด้วย แกมีแผนที่จะมือกับตัวฉันจริงด้วย ฉันถามให้ตอบได้แค่ว่าใช่หรือไม่เท่านั้น ไม่สามารถทำให้มันตอบตรงๆได้ แต่ว่ามันก็เพียงพอแล้ว

ในช่วงที่กำลังสบายใจนั้นเอง เพียงเสี้ยววินาทีนั้นจินก็เข้ามาที่ข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เสีบมีดเข้าที่ท้องของแจ็ค แล้วใช้พลังอีกครั้งลากบาดแผลให้มีขนาดใหญ่ขึ้น รอยแผลนั้นบาดผ่านเอวลากผ่านไปเกือบข้างหลัง แต่ยังโชคดีที่ตัวแจ็คนั้นใส่ชุดเกราะกันกระสุนอยู่เลยทำให้ แทบไม่ค่อยได้รับบาดเจ็บเท่าไหร่ มันก็เหมือนเป็นแค่รอยแมวข่วนเท่านั้นเอง

"แกนี่มันเผลอเป็นไม่ได้เลย" แล้วแจ้คก็ทำการถอดชุดเกราะนั้นออกแล้วโยนมันลงไปข้างล่างจากบนดาดฟ้า

"ทำไมถึงทิ้งชุดเกราะไปเสียล่ะ?" จินทำหน้าสงสัยไม่เข้าใจการกระทำของแจ็ค

"น้ำหน้าอย่างแกฉันไม่ต้องใช้มันหรอก" แจ็คทำการยืดเส้นยืดสาย

"ถ้าอย่างนั้น"

จินที่เห็นแบบนั้นก็เลยถอดชุดเกราะออกเช่นกัน แจ็คเองที่เห็นแบบนั้นถึงกับยิ้มออกมา

"นึกว่าคนอย่างแกจะขี้ขลาดกว่านี้เสียอีก"

"พูดเรื่องอะไรผมก็แค่ร้อนเฉยๆ ไม่ได้อยากจะให้มันเท่าเทียมอะไรนักหรอก แล้วอีกอย่างถ้าถอดมันออกการเคลื่อนไหวของผมจะไวขึ้นด้วย มีแต่ได้กับได้ทั้งนั้นแหละ" จินเองก็ยืดเส้นยืดสายเช่นเดียวกัน พอเสร็จแล้วก็หยิบมีดขึ้นมาตั้งท่าเตรียมพร้อม

...เขาเองก็น่าจะรู้พลังของเราแล้ว รวมทั้งจุดอ่อนอันร้ายแรงนั่นด้วย จะต้องโจมตีทีเดียวให้จอดก่อนที่เขาจะอ่านทางการโจมตีออกทั้งหมด

จินวิ่งไปรอบๆตัวแจ็ค แล้วพอได้จังหวะก็ใช้พลังของเขาพุ่งเข้ามาเอามีดบาดไปที่สีข้างเอว พอโจมตีเสร็จแล้วเขาก็ใช้พลังอีกครั้งในการหนี แล้วทำแบบเดิมอีก

แต่ครั้งนี้การโจมตีนั้นแจ็คเอามือจับมีดของจินไว้ได้ แล้วในขณะนั้นที่จินสังเกตได้คือแจ็คหลับตาสนิทและเอาท่อนแขนอีกข้างหนึ่งบังตาไว้

ชิบหายแล้ว....

หลังจากนั้นก็เกิดแสงจ้ามากจนแสบตาจิน มันทำให้เขามองอะไรไม่เห็น ตาบอดไปชั่วขณะหนึ่ง

แจ็คใช้โอกาสนั้นชกเข้าที่หน้าและโอบกอดที่คอตีเข่าเข้าที่ท้องหลายๆครั้ง ก่อนจะทุ่มจินลงและกำลังจะเตะต่ำซ้ำไปที่ขมับหัว แต่ในจังหวะนั้นเองจินได้สติกลับมาเอาแขนทั้งสองกันการเตะนั้นไว้ได้ทัน ถึงจะป้องกันไว้ได้แต่ว่ามันก็ทำให้ตัวเขากลิ้งออกไปเหมือนกัน

"คิดว่ามุกเดิมจะใช้กับตัวฉันได้สองครั้งอย่างนั้นหรอ?"

"ก็เคยคิด แต่ตอนนี้ไม่แล้ว" จินลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล "ทำไมตัวคุณที่มีฝีมือขนาดนี้ถึงได้หนีมาล่ะ?"

"ไม่ใช่ธุระของแก ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน"

"ทิ้งให้เพื่อนร่วมทีมต้องมาตายในสนามรบ แต่ตัวเองกลับหนีหางจุกตูดมาช่างน่าสังเวชยิ่งนัก"

"แกจะพูดอะไรก็พูดไป แต่ฉันไม่อารมณ์ขึ้นด้วยเรื่องแค่นั้นหรอก!" แจ็คพูดกระแทกเสียงพร้อมกับวิ่งเข้ามาชกพยายามชกเข้าที่หน้าของจิน แต่จินเองก็พยายามเอาแขนมาตั้งการ์ดไว้เพื่อป้องกัน แจ็คที่เห็นดังนั้นเลยเตะเข้าที่ต้นขาของจินอย่างแรง

จินเองที่รู้ดีถ้าเกิดตัวเองล้มไปอีกรอบคราวนี้ไม่รอดแน่ เมื่อคิดได้อย่างนั้นเลยถีบแจ็คออกให้เว้นระยะห่าง และใช้พลังของตัวเองล่นระยะห่างอย่างรวดเร็วพุ่งเข้าเสียบมีดเข้าที่ท้อง เอาหัวกระแทกขึ้นข้างบน จากนั้นก็ทำการหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็วเพื่อเปิดบาดแผลออกให้กว้าง แต่ทั้งที่ตัวเองทำถึงขนาดนั้นก็ยังตกใจกับสีหน้าของแจ็ค เพราะว่าเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกเจ็บปวดใดๆเลย ไม่มีทั้งเสียงร้องมี่โอดครวญ นิ่งเฉยราวกับเป็นเรื่องปกติ

"น่าแปลกจริงๆ ไม่ว่าใครต่างก็กลัวความเจ็บปวดกันทั้งนั้น แต่คุณกลับมองมันราวกับเป้นเรื่องปกติ"

บาดแผลนั้นสร้างความเสียหายให้กับแจ็คมาก อวัยวะภายในเสียหาย ขาดวิ่น บางทีก็มีพวกลำไส้ไหลออกมา ดังนั้นเขาเลยพยายามเอามือปิดไว้ "นั่นสินะ สงสัยชีวิตของฉันคงจะชินกับมันแล้วละมั้ง?" เขาเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วถามมากับจินว่า... "แกเคยมีความฝันบ้างไหม?"

"ความฝัน?" จินทำสีหน้างงงวย

"แกทำสีหน้าเหมือนกับฉันเมื่อตอนนั้นเลย สมัยก่อนฉันเองก็ไม่เข้าใจสิ่งที่หมอนั่นถามเหมือนกัน แต่ตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้วสักที" แล้วเขาก็ชี้มาที่หน้าของจิน "แต่ตอนนี้ก็ต้องกำจัดนายที่มาขวางทางฉันเสียก่อน"

"เพื่อสิ่งไร้สาระที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงหรือป่างเนี่ยนะ ถึงจำเป็นต้องเข่นฆ่าผู้อื่นด้วยหรือไง? คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือป่าว?"

"มนุษย์ในสมัยก่อนเพื่อสิ่งที่ต้องการแล้ว จะทำทุกวิถีทาง และสละทกอย่าง เพื่อให้ได้มันมา ถ้าให้เทียบฉันกับนาย ตัวฉันจะดูมีความเป็นคนมากว่าอีกนะ ส่วนแกมันก็แค่ไอ้คนที่มองไม่เห็นความจริง เอาแต่เสแสร้งไปวันๆ ภาชนะที่ว่างเปล่าแบบแกสักวันก็จะแตกออกและบ้าคลั่งไปในที่สุด"

จินใช้พลังพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว แต่แจ็คนั้นสามารถเดาการเคลื่อนไหวได้ แล้วย่อตัวลงเตะที่ช่วงล่างจนทำให้จินเสียสมดุลและมีดก็หลุดออกจากมือไป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายล้มแล้วเขาก็ขึ้นค่อมโดยใช้ร่างกายที่หนักและใหญ่กว่ากดทับจินไว้ และต่อยลงไปนับครั้งไม่ถ้วน จินก็ทำได้เพียงตั้งรับการต่อยนับครั้งไม่ถ้วนนั้น

หมัดทุกหมัดที่ชกเข้ามานั้นรุนแรงมาก ถึงแม้จะตั้งการ์ดไว้แต่มันก็ยังได้รับบาดเจ็บอยู่ดี จินนั้นพยายามใช้โอกาสในช่วงเพียงนิดเดียวเข้าคว้าคอของแจ็ค แล้วดึงเข้าหาตัวเองเพื่อให้แจ็คนั้นโจมตีลำบาก หลังจากนั้นก็เอาหัวโขกจนทั้งสองหลุดออกจากกัน และตัวของจินก็รีบไปหยิบมีดมาถือไว้เหมือนเดิม

...ทางด้านร่างกายเราเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด ฝีมือนั่นก็อีก เขาใช่ทหารที่หนีทัพมาจริงอย่างนั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็มีแต่ต้องเอาวิธีนี้มีใช้แล้ว

จินหยิบผ้าพันแผลออกมาพันไว้ที่ข้อมือผูกติดไว้กับมีดอย่างแน่นหนา แล้วเหวี่ยงสักสองสามครั้งเพื่อตรวจสอบว่าแน่นพอหรือป่าว แจ็คที่เห็นแบบนั้นเลยหยิบมีดขึ้นมาเหมือนกัน ทั้งจินและแจ็คนั้นก็จับมีดแบบกลับด้านในลักษณะแบบเดียวกัน แล้วก็วิ่งเข้าหากัน

แจ็คเสยมีดขึ้นแนวเฉียง เพื่อโจมตีส่วนคอของจิน แต่กระนั้นตัวของจินเอามีดนั้นรับได้แล้วหมุนตัวศอกกลับเข้าที่ปลายคางของแจ็คนั้นเกือบสลบ จนเดินเซถอยหลังไป

และหลังจากนั้นจินเลยกำลังจะกระโดดแทงที่ไหล่ แต่แจ็คนั้นถีบสวนกลับมาจนจินลอยปลิวไปเหมือนกับกระดาษ แต่จินนั้นก็สามารสปริงตัวกลับมายืนใหม่ได้ ตัวแจ้คนั้นไม่รอช้ารีบเข้าไปซ้ำทันที ฟันมีดขึ้นเฉียงแบบเดิม จินเองก็พยายามที่จะรับ แต่แจ็คนั้นหลอกการโจมตีดึงมีดกลับแล้วเตะเข้าที่พับในขาแทน แล้วเอามีดแทงที่หัวใจเพื่อเผด็จศึก แต่จินนั้นเอี่ยวตัวหลบได้อย่างรวดเร็วเลยทำให้รอดมาได้ แต่ก็ยังโดนเข้าที่ไหล่อยู่ดี แล้วเขาเองก็ใช้พลังในระยะประชิดกระแทกเข้าที่แจ็คเพื่อเว้นระยะห่าง แต่มันก็ทำให้ตัวของเขานั้นเจ็บไปด้วยเหมือนกัน

ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่จินเริ่มสังเกตสิ่งแปลก บาดแผลบนร่างกายของแจ็คนั้นหายไป เมื่อคิดได้ดังนั้นเลยใช้พลังอีกครั้งหนึ่งพุ่งตัวเข้าไป แจ็คที่ตกใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลยฟังมีดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ตัวของจินนั้นได้ก้มตัวลอดใต้รักแร้แล้วฟันไปที่ตรงนั้น หลังจากนั้นฟันเข้าที่ข้อพับที่ข้างทั้งสองข้าง จนแจ็คนั้นเข่าทรุดลงลงไปนอนกับพื้นกับพื้น

ในขณะที่จินสบายใจว่าสิ่งที่ตนเองคิดอาจจะผิดก็ได้ เลยทำให้เขาลดการ์ดลง ตอนนั้นเองเขาก็โดนหลังมือเข้าที่หน้าเต็มจนแทบสลบ ตัวแจ็คนั้นลุกขึ้นมาอย่างไม่เป็นอะไรเลย พร้อมกับบิดขี้เกียจ

...บาดแผลรอยฟันนั่น่าจะทำให้อีกฝ่ายเคลื่อนไหวไม่ได้แล้วแท้ๆ อย่างที่คิดเลย

แล้วจินก็เริ่มตั้งหลักได้แล้วพูดขึ้นว่า... "ดูจากร่างกายกับบาดแผลที่หายอย่างรวดเร็วนั่นแสดงว่า เปิดมันออกแล้วสินะ?"

"ใครจะไปรู้" แจ็คตอบอย่างไม่รู้ไม่ชี้

"ขอเตือนด้วยความหวังดี ถ้ายังอยากจะมีชีวิตอย่างมนุษย์ธรรมดาที่ครบ 32 ประการ รีบออกมาดีกว่า"

"พวกเราเลิกที่จะเป็นมนุษย์ไปตั้งแต่ได้รับพลังนี่มาแล้ว ทั้งฉันและก็แกด้วย"

พอพูดจบแจ็คก็วิ่งเข้าหาจินทันที ฟันมีดแนวขวางอย่างรวดเร็ว จินเองก็ย่อตัวหลบอย่างทันควัน แต่ในจังหวะนั้นเขาก็สังเกตเห็นปืนพกกระบอกหนึ่งรออยู่ข้างล่าง เสียงลั่นไกกระสุนสามนัดดังขึ้น .....

ปัง! ปัง! ปัง!