บทที่ ๑๑ : ฝากไว้ให้ดูแล

"ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมมาที่นี่ได้ยังไง...แต่ว่าถ้าหากเป็นไปได้"

"ผมก็อยากขอให้พวกคุณช่วยหาทางพาผมกลับไปที่โลกของผมครับ"

สิ้นเสียงของอัสดงภายในห้องก็ยังคงตกอยู่ในความเงียบดังเดิม ส่วนอัสดงที่พูดออกไปตามที่ใจคิดนั้นก็ได้แต่ยืนนิ่งเพราะเขาเองก็ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรยังไงต่อไปเหมือนกัน พอมองขุนเพลิงภพผู้อยู่ใกล้ตัวที่สุดก็ใจแป้วกว่าเดิมเพราะอีกฝ่ายก็ไม่แม้แต่จะมองหน้าของเขาเลยด้วยซ้ำ

แต่พอผ่านไปพักหนึ่งเพลิงภพก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองสบตาอัสดงด้วยสายตาที่เรียบนิ่งแต่แอบสั่นไหวไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง แม้จะไม่พูดอะไรแต่เพียงการสบสายตานั้นก็พอทำให้อัสดงรู้สึกใจชื้นขึ้นมาได้บ้างแล้ว และพอเห็นสายตาที่บอกให้นั่งลงอัสดงก็โค้งหนึ่งครั้งแล้วนั่งลงที่ข้างเพลิงภพตามเดิม

"ข้าเองก็อยากจะพาเจ้ากลับภพของเจ้าเช่นกัน..." ว่าแล้วก็หันไปมองเจ้าเพลิงเศวตที่ในตอนนี้กลายเป็นแมวสีขาวนอนให้กานดาลูบขนไปมาอย่างสงบเสงี่ยม "เพลิงเศวตที่พวกข้าต่างพลิกแผ่นดินหา บัดนี้กลับกลายเป็นเพียงแมวตัวกระจ้อยร่อยเสียแล้วรึ"