บทที่ 4 ชื่อเสียง

บทที่ 4

เมืองตงไห่ อัดเเน่นด้วยผู้คน เเละธุรกิจต่างๆมากมาย เนื่องจากเป็นเมืองเศรษฐกิจ เพราะเเผ่นดินไหวเมื่อหลายสิบปีก่อน ทำให้ทะเลตงไห่เชื่อมต่อกับทะเลภายนอก ทำให้มีการสร้างท่าเรือขึ้น

ด้วยขนส่งทางเรือ ทำให้ธุรกิจหลายๆเจ้า ปักหลักที่นี่ เพื่อขนส่งหรือรับวัตถุดิบในอุตสาหกรรม

หลิงชิงถึงที่พักก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที

เขากำลังศึกษาอยู่มัยธยมปีสุดท้าย ปีหน้าจะจบการศึกษา ถึงอย่างนั้นมหาลัยที่เขาจะต้องศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี ยิ่งคิดยิ่งเครียดจึงเปิดสมาร์ทโฟน

มีข้อความเเจ้งเตือนจำนวนเกือบร้อยที่wechat เฉินตงเข้าไปในแอพก็พบว่ามันมาจากกลุ่มเเชทของโรงเรียน

เฉินตงไม่ได้สนใจมากนัก เเต่มีคนไม่น้อยส่งข้อความมาเรื่อยๆ คงเพราะวันหยุดละมั้ง จึงว่างกันเเบบนี้ ไปๆมาๆ ก็กดส่งรูปหน้ายิ้มออกไป

เเน่นอนโรงเรียนอันดับสิบ ของเฉินตงเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก นักเรียนมีราวๆหนึ่งพัน ทันทีที่ข้อความของเฉินตงถูกอ่าน ก็มีใครสักคนเเท็กเข้าในข้อความทันทีเเละส่งไปยังกลุ่มเเชท พร้อมกับข้อความ

'ประกาศๆ เฉินตงถูกเย่เย่ดาวโรงเรียนของเราบอกเลิก!'

"เชี่ย" เฉินตงอุทาน เขาพลาดไปเเล้วที่ส่งหน้ายิ้มลงกลุ่มเเชท จากนั้นไม่นานข้อความมากมายก็ถูกส่งมาอย่างถล่มทลาย

'สมน้ำหน้า ไอ้รุ่นพี่หน้าโง่'

'เย่เย่ เดิมทีก็คบกันหมอนั่นที่ขับรถหรูไม่ใช่เหรอ เฉินตงเป็นเเค่ศาลบาพักใจของเย่เย่เท่านั้นเเหละ'

'เอ็งรู้ได้ยังไงฟะ เเต่ช่างเเม่ง สมน้ำหน้า'

ข้อความเย้ยหยันถากถางมาไม่หยุดหย่อน ทำให้เจ้าของเรื่องตาเขียวด้วยความโมโห

เวรเอ๊ย ไอ้บ้าไหนมันรู้ลึกขนาดรู้ว่าไอ้เวรที่ควงอดีคเเฟนของเขาขับรถหรู ฟะเนี่ย

เฉินตงรีบค้นหาไอ้คนที่เเท็กเขา เป็นไอดีwechatผีของใครไม่รู้ เเต่จากสภาพน่าจะอยู่ในเหตการณ์ตอนนั้นด้วย

ติง

เสียงก้องในหัวของเขา

[ชื่อเสียงด้านลบเพิ่มขึ้นเป็น 50%]

"หะ"

เฉินตงรู้สึกงุนงง อย่างนี้ก็ได้เหรอ