ตอนที่ 7: ความสามารถ 25%

เรื่องรสชาติน่ะแย่มาก แต่ที่โหดจริง ๆ อยู่ที่ผลกระทบหลังจากไหลมาอยู่ในกระเพาะแล้วต่างหาก

ความเจ็บปวดประหนึ่งเซลล์ทุกเซลล์พยายามแยกจากกันยังไงยังงั้น ความทรมานจากการฉีดขาดเกิดขึ้นในทุกอณู ฉีกขาด จากนั้นเย็บตัวมันเองกลับเข้าไปใหม่ในชั่วพริบตา แจ็คไม่รู้ว่าเป็นเพราะคลื่นความรวดร้าวที่ระเบิดออกอย่างเฉียบพลันทับโถมลงมามากเกินไปหรือไม่ เขาถึงเห็นสิ่งที่อาจเรียกได้ว่าเป็นภาพลวงตาวินาทีที่ตัวเขาสลายเป็นกองของเหลวเละ ๆ บนเตียงเน่า ๆ นี่ก่อนจะกลับคืนเป็นเด็กหนุ่มมาดผีดูดเลือดอีกครั้ง เท่าที่รู้ก็คือ เขากะพริบตาปริบ ความเจ็บปวดทิ้งร่างเงาของมันไว้ประหนึ่งรอยประทับบนผืนทราย ไม่ได้หายไปดื้อ ๆ ทว่าก็หลงเหลือเพียงน้อยนิดเหลือเชื่อตรงข้ามกับตอนที่มันมาเยือน

เหนือขึ้นไปในบานกระจก เดิมก็ว่าซีดเซียวหนักแล้วนะ เด็กหนุ่มผมดำที่จ้องตอบกลับมาดูราวกับจะจางหายไปยังไงยังงั้น ร่างกายชุ่มเหงื่ออย่างกับเพิ่งวิ่งไกลสัก 10 กิโลเมตรมาหมาด ๆ ก็ไม่ปาน ทำเอาผ้าคลุมเตียงสีสกปรกถึงกับเปียกโชกเลยทีเดียว

[เรียนรู้สกิลใหม่ – สกิลติดตัว มินิแฮกเกอร์]

ข้อความข้างต้นกะพริบตรงหน้าครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นภาพตัวล็อคแม่กุญแจเปิดอ้าอยู่ข้าง ๆ หน้ากากกับหมวกที่ชวนให้นึกถึงหัวขโมยในการ์ตูนเก่า ๆ กับข้อความแสดงรายละเอียดความสามารถ

[มินิแฮกเกอร์(สกิลติดตัว) – โอกาสปลดล็อคโดยไม่ต้องใช้ลูกกุญแจ 25% อัตราความสำเร็จแปรผกผันกับความซับซ้อนของตัวล็อค]

ในเมื่อเป็นสกิลติดตัวก็แปลว่ามันทำงานตลอดเวลา พูดง่าย ๆ ก็ทุกครั้งที่เขาพยายามจะปลดล็อคอะไรสักอย่างนั่นแหละ แจ็คหันไปคว้ากุญแจมือเขย่า กระนั้นก็กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

บัดซบ...

เวลาที่เหลือ 00:42

ตอนนั้นเอง แจ็คพลันคิดบางอย่างออก เขาหยิบไม้จิ้มฟันบนตู้หัวเตียงทางขวามาทั้งกำ พวกมันถูกนำมาไว้ที่นี่ก็ด้วยเหตุผลบางอย่างเหมือนของชิ้นอื่นอย่างเลื่อยกับของเหลวเรืองแสงในตลับบุบบี้นั่นแหละ ต่างมีบทบาทในเกมวิปริตนี่ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง คำพูดของซีแวบเข้ามาในความคิดชั่วขณะหนึ่ง หล่อนบอกว่าได้ทิ้งหนทางที่เขาจะรอดออกจากห้องนี่โดยครบสามสิบสองไว้ที่ตู้ข้างเตียง

หวังว่าจะใช่นะ

แจ็คแหย่ปลายไม้จิ้มฟันแท่งหนึ่งลงในช่องเสียบกุญแจ ซึ่งความจริงเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเหมือนกัน ทว่าทันทีที่ปลายแท่งไม้สัมผัสกับกลไกโลหะด้านใน ประกายไฟก็ปะทุขึ้นฉับพลันพร้อมกับไม้จิ้มฟันในมือแตกเป็นผุยผง วินาทีเดียวกันนั้นเขาเห็นตัวเลขสีแดงปรากฏขึ้นแวบหนึ่งก่อนจะหายไป

13%

ด้วยความมั่นใจว่ามาถูกทางแล้ว แจ็คต้องคุมมือที่สั่นเทาด้วยความลิงโลดระคนหวาดหวั่นหยิบไม้จิ้มฟันแท่งใหม่ขึ้นมาเสียบลงในรูกุญแจมือ ประกายไฟสว่างวาบขึ้นอีก

17%... 24%... 2%... 11%... 75%...

เสียงกริ๊กดังขึ้นทันทีที่ตัวเลขเป็นสีเขียว ตัวล็อคกุญแจมือกระเด้งเปิดออกทั้งสองข้างปลดปล่อยแขนซ้ายให้เป็นอิสระราวกับปาฏิหาริย์ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ทำมากไปกว่าใช้ไม้แตะกลไกข้างในเท่านั้น แจ็คลุกขึ้นนั่ง กระชากเทปกาวที่เชื่อมสายไฟอะไรสักอย่างจากหัวเตียงมาติดข้อมือออก มองข้ามอาการเจ็บปวดบริเวณท้องเอนตัวไปหาพันธนาการที่ยังเหลืออยู่อีกแห่งตรงข้อเท้า เขาเหลือเวลาไม่ถึง 20 วินาทีที่จะปลดกุญแจมือที่ล่ามข้อเท้าอยู่

ไม้จิ้มฟันที่เหลือทั้งหมดไม่มีแท่งไหนเลยที่ทำเปอร์เซ็นต์สำเร็จสูงเพียงพอ เวลานับถอยหลังกระทั่งเหลือแค่ 15 วินาทีตอนที่แท่งไม้เล็ก ๆ แท่งสุดท้ายสลายเป็นฝุ่น แจ็คพยายามค้นหาของที่พอมาใช้แทนกันได้ทว่าก็ไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง เขาถึงกับลองแหย่เล็บตัวเองเข้าไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนส่วนหนึ่งของร่างกายตัวเองจะไม่เข้าเงื่อนไขการใช้สกิลอัตโนมัตินี้

งั้นเสื้อผ้าล่ะ ...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเขาพับชายเสื้อเสียบลงในรูกุญแจ

"โอเค อย่าเพิ่งสติแตกไป" แจ็คบอกตัวเอง บางทีสกิลนี้อาจต้องการวัตถุลักษณะเป็นของแข็ง ถ้าไม่ใช่ไม้จิ้มฟัน ที่นี่เขายังเหลืออะไรอีก

เจ็ดวินาที...

เลื่อย! ไม่แน่ว่าเขาอาจถอดใบเลื่อยออกมา... แจ็คล้มหงายหลัง เอี้ยวตัวกลับไปคว้าเลื่อย ตั้งใจจะถอดใบลักษณะเป็นแผ่นแบนยาวซึ่งน่าจะแหย่ส่วนปลายเข้าไปแตะแท่งกลไกในรูกุญแจมือได้

หกวินาที...

กลับกลายเป็นว่าเขาไม่สามารถถอดใบเลื่อยออกจากเหล็กยึดได้อย่างน้อยก็ภายในไม่กี่วินาทีข้างหน้า

ห้าวินาที...

เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะวาย แม้จะตั้งใจไม่สนใจเวลาเพื่อคงสติเอาไว้ กระนั้นราวกับตัวเลขนับถอยหลังที่ก่อนหน้านี้เงียบกริบจู่ ๆ ก็ส่งเสียงดัง 'ตึง' ทุกครั้งที่เลขหลักสุดท้ายเกิดการเปลี่ยนแปลง

"บ้าชะมัด!" เขาร้อง สิ้นหวังจนมือไม้สั่นไม่หยุด วูบหนึ่งที่ความโกรธทำให้เขาหยุดพยายามในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แจ็คร้องลั่น ทุบด้ามเลื่อยกับกุญแจมือสุดแรง ครั้งแรกนั้นเกิดตัวเลข 10% ขึ้นทว่าเขาไม่สนใจ แต่แล้วครั้งต่อมา เลข 26% สีเขียวก็กระพริบพร้อมกุญแจมือที่ข้อเท้าปลดตัวมันเองออก

อย่างนี้ก็ได้ด้วยเรอะ

กระนั้นแจ็คก็ไม่เหลือเวลาไม่ว่าจะสำหรับความประหลาดใจ ดีใจหรือโล่งอก นาฬิกานับถอยหลังมาถึง 2 วินาที เขากระโจนลงจากเตียงพุ่งไปยังประตูโดยหวังว่าคงไม่ต้องใช้สกิลมินิแฮกเกอร์อีก ซึ่งก็โชคดีที่เขาสามารถจับลูกบิดกระชากเปิดได้เลย แจ็คปิดประตูโครมวินาทีเดียวกับที่เวลาหมดลงพอดิบพอดีก่อนจะเสียหลักล้มใส่ผนังคอนกรีตสกปรก

แจ็คพบว่าตัวเองมาอยู่บนทางแคบ ๆ มีหน้าต่างเรียงเป็นตับตลอดแนวกำแพงด้านหนึ่ง พื้นกระเบื้องยางลายตารางหมากรุกสีเขียวซีดกับดำปกคลุมด้วยเศษปูน ก้อนหิน ขยะจำพวกขวดแก้ว กล่องโฟมบรรจุอาหารแล้วก็เข็มฉีดยาใช้แล้ว เศษกระจกกระจายเกลื่อนจากหน้าต่างซึ่งไม่มีบานใดอยู่ในสภาพดีเลย ฝ้าเพดานทะลุหายไปบ้าง เผยท่อขึ้นสนิมไม่น้อยกว่า 10 สายทอดเรียงแผ่เป็นแพ ถ้าให้บรรยายละก็ ทางเดินนี้เหมือนกับเส้นทางในอาคารร้างตามหนังสยองขวัญจำพวกโรงพยาบาลไม่ก็อพาร์ทเม้นท์ราคาถูกยังไงยังงั้น ดีที่ตอนนี้เป็นเวลากลางวันเลยไม่ค่อยชวนสะพรึงเท่าไหร่

ไม่มีทางหนีอื่นนอกจากตรงไปข้างหน้าเท่านั้น สุดทางด้านหนึ่งเป็นประตูบานใหญ่คล้องโซ่เส้นหนา หน้าต่างแต่ละบานติดเหล็กดัดที่แม้จะเก่าแต่ก็ยังดูแข็งแรง แจ็คก้มลงหยิบท่อนเหล็กซึ่งเคยเป็นขาเก้าอี้มาก่อนมาถือให้อุ่นใจ รอยสีน้ำตาลแห้งติดพื้นเป็นทางราวกับเคยมีใครลากบางสิ่งเปียกชุ่มผ่านทางเดินนี้ไปนับครั้งไม่ถ้วนดูเป็นลางร้ายชอบกล

แจ็คนึกถึงสกิลสารพัดอาวุธของตน และหวังว่ามันจะมากพอช่วยให้สามารถใช้ท่อนเหล็กต่างอาวุธได้จริง ๆ เพราะหากจะให้พูดละก็ ตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้น เขาไม่เคยมีเรื่องกับใครเลยสักครั้ง ต่อให้ย้อนกลับไปสมัยเรียนไฮสคูลที่รอบตัวมีแต่พวกเด็กเดนเหลือขอก็เถอะ

แจ็คค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้ายังประตูสุดทางตรงข้ามกับบานที่ถูกปิดตาย เส้นทางบังคับให้ต้องเลี้ยวและมุ่งตรงไปเรื่อย ๆ จากนั้นไม่นานนัก เขาก็มาจนถึงห้องกว้างขวางสว่างไสวจากแสงแดด ที่ซึ่งมีใครบางคนกำลังรอเขาอยู่