บทที่ 19 ฉลามสายฟ้า

ณ เมืองขั้นที่หนึ่งไร้นาม

ฮันน่า มาเรีย กำลังเดินอยู่บนถนน เธอมองซ้ายมองขวาหลายครั้งเหมือนกำลังระวังอะไรบางอย่างอยู่

"เอาปลาคีโน่ไม้หนึ่งค่ะ" ฮันน่ากล่าวกับเจ้าของร้าน เธอชื่นชอบปลาคีโน่มากๆ มันเป็นอาหารโปรดของเธอเลยก็ว่าได้

ปลาคีโน่สามารถหาได้ง่ายมาก เพียงแค่ออกไปข้างนอกบริเวณใกล้ๆเมืองก็สามารถหามันเจอได้อย่างง่ายดาย ชื่อของมันถูกตั้งขึ้นตามชื่อผู้ค้นพบปลาชนิดนี้คนแรก

มันมีลักษณะตัวเล็ก มีนิสัยขี้กลัว ถ้ามันเห็นผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตอื่นเข้าใกล้มันมักวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว มันจะไม่ไว้ใจสิ่งมีชีวิตอื่นโดยง่าย เป็นเพราะแบบนี้การจับปลาคีโน่จึงทำได้ค่อนข้างลำบาก

"นี่ครับ" เจ้าของร้านย่างปลาคีโน่เสียบไม้เสร็จแล้ว

ฮันน่าจ่ายเงินด้วยเหรียญทองแดงสามเหรียญ เธอรับปลาคีโน่เสียบไม้มาจากเจ้าของร้านและกินมันระหว่างเดินไปตามถนน

ฮันน่าเดินเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง ภายในนั้นเธอเห็นผู้ชายผมสีน้ำตาลกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะมุมห้อง ฮันน่าเดินเข้าไปที่โต๊ะนั้นก่อนนั่งลงที่นั่งตรงกันข้ามกับชายผมนํ้าตาล

"ฮันน่าเธอมาแล้วเหรอ?" ชายผมน้ำตาลเห็นฮันน่า เขากล่าวอย่างมีความสุข

"โลเวลขอโทษนะที่มาสาย ช่วงนี้พ่อจับตาดูฉันตลอดเลยไม่มีเวลาออกมาพบนาย" ฮันน่าพูดขึ้น เธอมองไปยังชายผมนํ้าตาลหรือก็คือโลเวลด้วยสายตาขอโทษ

"ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันรู้ดีว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้างกว่าจะสามารถออกมาได้ ที่จริงครั้งนี้ฉันคิดว่าเธอจะไม่สามารถออกมาหาฉันได้แล้วซะอีก"

"ก็พ่อฉันน่ะสิไม่ยอมรับนายซักที" ฮันน่าบ่น พ่อของเธอเป็นเจ้าของเมืองแห่งนี้ เธอมีฐานะเป็นลูกสาวเจ้าเมือง ภายในเมืองนี้ไม่ว่าใครก็ต้องเคารพเธอซึ่งเธอไม่ชอบเอาซะเลย

อยู่มาวันหนึ่งฮันน่า มาเรีย ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง เขามีผมสีน้ำตาลดวงตาสีฟ้าสดใส แม้เขาจะไม่หล่อมากทว่าเขาดูสะอาดสะอ้าน ดูไปดูมาก็สบายตาดีเหมือนกัน

ผู้ชายคนนี้ชื่อโลเวล เป็นลูกชายของนักรบ เขาเป็นคนที่จริงใจและซื่อสัตย์ หลังรู้จักกันไม่นานทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกัน แต่พ่อของฮันน่าไม่ยอมรับ เขาให้เหตุผลว่าโลเวลมีฐานะตํ่าต้อยไม่สมควรเป็นเพื่อนกับฮันน่า

"จริงสิ วันนี้เธอบอกว่าจะไปไหนนะฉันจำไม่ได้?" โลเวลถาม

"วันนี้ฉันจะไปแถวๆภูเขาน่ะ ฉันต้องการหินท้องทะเลจำนวนมากเพื่อทำให้ฉันกลายเป็นนักรบแห่งท้องทะเลเร็วขึ้น" ฮันน่าบอกโลเวล

โลเวลพยักหน้าเข้าใจ "พ่อของเธอไม่ต้องการให้เธอเป็นนักรบแห่งท้องทะเลเลยไม่ยอมซื้อหินท้องทะเลให้สินะ ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของท่านนะ ถึงอย่างไรท่านเจ้าเมืองก็มีลูกสาวเพียงคนเดียว ท่านคงไม่อยากเสียเธอไป"

ฮันน่าไม่พอใจ "ถึงเขาจะไม่ต้องการเสียฉันไป เขาก็ไม่ควรบังคับให้ฉันทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ฉันอยากทำตามใจตัวเองบ้าง ไม่ต้องการให้เขามาคอยดูแลตลอดหรอก"

"เอาน่าเธออย่าโกรธท่านเจ้าเมืองไปเลย" โลเวลรีบพูด

ฮันน่าแกล้งมองโลเวลด้วยสายตาเคืองๆ ในใจเธอรู้สึกมีความสุขที่เขาไม่โกรธพ่อตนแม้จะโดนดูถูก "ทั้งๆที่นายโดนพ่อฉันดูถูกซะขนาดนั้น นายไม่โกรธเลยรึไง?"

โลเวลส่ายหัว พูดว่า "ไม่โกรธหรอก ฉันไม่มีสิทธิ์ไปโกรธท่านเจ้าเมือง ถ้าเป็นฉันอยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงทำไม่ต่างจากท่าน"

"หึ นายก็เป็นแบบนี้ตลอด" ฮันน่าส่งเสียง

โลเวลทานอาหารอีกหลายนาทีก่อนอาหารจะหมด เขาอิ่มมาก ส่วนฮันน่าเธอก็กินปลาคีโน่เสียบไม้ที่พึ่งซื้อมาจนหมด เธอไม่ได้รู้สึกไม่อิ่มเพราะเธอกินอาหารก่อนออกจากบ้านมาแล้ว

จ่ายเงินค่าอาหารจากนั้นทั้งคู่ก็ออกมาจากร้านอาหาร ฮันน่าระวังตัวมากกลัวพ่อตนจะมาเห็นเวลานี้ เธอเช่าม้าคุณภาพดีมาสองตัว ตัวหนึ่งสำหรับตน อีกตัวสำหรับเพื่อน

พวกเขาใช้ม้าในการเดินทางไปยังภูเขา ระหว่างทางฮันน่าก็มองทิวทัศน์รอบข้าง เธอแทบไม่ได้ออกนอกเมืองจึงไม่แปลกที่จะมีความอยากรู้อยากเห็นเต็มเปี่ยมในใจ

ฮันน่าเห็นสิ่งมีชีวิตจำนวนมากกำลังแหวกว่ายกลับหัวอยู่ในทะเลบนท้องฟ้า เธอสังเกตเจออาหารโปรดของเธอด้วย ปลาคีโน่กำลังว่ายนํ้าหนีฉลามสายฟ้าอยู่ แต่น่าเสียดายความเร็วของมันด้อยกว่าฉลามสายฟ้ามากทำให้ในท้ายที่สุดชีวิตของมันก็ต้องจบลง

ปลาฉลามสายฟ้าอันตรายและน่ากลัวมาก อย่าว่าแต่ปลาคีโน่เลยต่อให้เป็นนักรบแห่งท้องทะเลก็ยังต้องจบชีวิตลงเพราะมัน สรุปก็คือมันมีความแข็งแกร่งมากกว่านักรบแห่งท้องทะเลเสียอีก!

ถ้าเป็นไปได้ผู้คนที่มีพลังอยู่ระดับนักรบแห่งท้องทะเลหรือตํ่ากว่านั้นมักหลีกเลี่ยงฉลามสายฟ้า

ฉลามสายฟ้าที่พึ่งจะกินปลาคีโน่ไปรู้สึกไม่อิ่ม มันหันมองซ้ายขวาหาเหยื่ออาหารตัวต่อไป ไม่นานมันก็เจอเข้ากับฝูงปลาคีโน่ ฉลามสายฟ้ารีบแหวกว่ายพุ่งเข้าหาฝูงปลาคีโน่

ฝูงปลาคีโน่เห็นฉลามสายฟ้าพุ่งเข้ามา พวกมันรีบหนีด้วยความหวาดกลัวทันที ฉลามสายฟ้ามันฉลาด พวกปลาคีโน่วิ่งหนีไปทั่วทุกทิศทางหากมันไล่กินทีละตัวคงนานกว่าจะกินหมด วินาทีนั้นฉลามสายฟ้าตัดสินใจใช้ทักษะที่มีมาตั้งแต่เกิดของมัน

รอบๆตัวฉลามสายฟ้าพลันเกิดสายฟ้าสีเหลืองทองที่ดูอันตรายและน่าหวาดกลัว สายฟ้ารอบตัวมันทำให้ความเร็วของมันเพิ่มขึ้นหลายเท่า เพิ่มความเร็วยังไม่พอฉลามสายฟ้าปล่อยกระแสไฟฟ้าเป็นวงกว้าง

เพราะกระแสไฟฟ้าที่มันปล่อยออกมา ปลาและสิ่งมีชีวิตอื่นบริเวณนั้นพลันถูกช็อต สิ่งมีชีวิตบางตัวที่มีระดับพลังตํ่าตายลงทันทีโดยไม่มีเวลาให้รู้สึกตัว พวกเก่งๆหน่อยก็จะได้รับบาดเจ็บสาหัส

"ช่างแข็งแกร่งจริงๆ" ฮันน่าชื่นชม เธอทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน ตื่นเต้นที่ได้เห็นฉากที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต หวาดกลัวว่าฉลามสายฟ้ามันจะกระโดดขึ้นจากน้ำมากัดตนรึเปล่า

เมื่อเห็นว่าเหยื่อของมันหลายตัวตายแล้วหลายตัวบาดเจ็บสาหัส ฉลามสายฟ้าก็ว่ายอย่างรวดเร็วเข้าไปกินสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น มันเริ่มกินจากสิ่งมีชีวิตระดับตํ่าก่อน หลังกินพวกระดับตํ่าเสร็จฉลามสายฟ้าก็ไปกินพวกที่ระดับสูงกว่าเดิม

ปลาและเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ได้รับบาดเจ็บต่างถูกฉลามสายฟ้าพุ่งเข้าโจมตีจากนั้นก็โดนกิน

ไม่ไกลจากบริเวณที่ฉลามสายฟ้าอยู่มากนัก ปลาจูปีก้ากำลังจับตามองฉลามสายฟ้าอยู่อย่างโกรธแค้น ฉลามสายฟ้าแย่งเหยื่อของมันหมดเลย มันรู้สึกโกรธมาก

"ปลาจูปีก้า?!" ฮันน่าตกใจ เธอเคยได้ยินมาว่าแถวๆเมืองขั้นที่หนึ่งมีฉลามสายฟ้ากับปลาจูปีก้าน้อยมาก น้อยจนแทบจะไม่พบเห็น แต่ตอนนี้เธอกลับได้เจอพวกมันทั้งคู่ในเวลาเดียวกัน!

ฉลามสายฟ้าและปลาจูปีก้ามีระดับพลังที่ไม่ต่างกันมาก พวกมันทั้งคู่ต่างเป็นศัตรูกัน ปลาจูปีก้ามีพลังคล้ายๆฉลามสายฟ้า มันเองก็มีทักษะสายฟ้าตั้งแต่เกิดมา

"หรือว่าพวกมันกำลังจะสู้กัน?!" ฮันน่าเผลอพูดอย่างตื่นเต้น ตลอดทั้งชีวิตเธอไม่เคยเห็นสัตว์นํ้าสู้กันมาก่อน เป็นขณะนี้ที่เธอกำลังจะได้เห็นมันเป็นครั้งแรก แถมยังเป็นศึกอันน่าตื่นตะลึงอีกด้วย

"น่าจะใช่นะ" โลเวลซึ่งขี่ม้าอยู่ข้างๆหยุดม้าตามฮันน่า เขามองไปที่ทะเลบนท้องฟ้าและกล่าวออกมาอย่างไม่แน่ใจนัก

วินาทีต่อมารอบๆตัวปลาจูปีก้าก็เกิดกระแสไฟฟ้า มันใช้พลังของมันช่วยให้ความเร็วเพิ่มขึ้น ปลาจูปีก้าพุ่งด้วยความเร็วสูงไปตรงหน้าฉลามสายฟ้า จากนั้นจึงสะบัดหางตบใส่หน้าศัตรูของมัน เสียงดัง ปัง! ร่างกายฉลามกระเด็นไปไกล

จบบทที่ 19 ฉลามสายฟ้า