0170 นกหวีดทองแดง

ราชันย์เร้นลับ 170 : นกหวีดทองแดง

ขณะไคลน์เดินผ่านห้องทำงานหัวหน้า มันชำเลืองเข้าไปและพบว่าดันน์·สมิทกำลังเอนหลังพิงเก้าอี้พลางสูบไปป์อันโปรดอย่างสบายใจ

ดันน์ชำเลืองมองตอบก่อนจะเปลี่ยนท่านั่ง

“…สีหน้าดีมาก ไม่เหมือนคนเพิ่งดื่มโอสถ”

“อาจเป็นข้อได้เปรียบของการย่อยโอสถจนหมดจดก่อนดื่มขวดใหม่ครับ”

ไคลน์ปิดประตูด้านหลังพร้อมกับเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามดันน์

ตนและหัวหน้าต่างตระหนักถึงเทคนิคสวมบทบาทแล้ว ดังนั้นคำสาบานต่อหน้าสมบัติเทพธิดาจึงอนุญาตให้สนทนากันได้ พวกเขาสามารถแลกเปลี่ยนทัศนคติและข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวได้อย่างอิสระ

แต่ก็ไม่มีใครต้องการพูดถึง เนื่องจากทั้งคู่ล้วนเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว สายตาชายหนุ่มเพียงประสานสายตากับดันน์อย่างเงียบงัน

จนกระทั่งไคลน์ตัดสินใจถาม

“เจ้าคุณท่านไปแล้วหรือ?”

“ในฐานะอาวุโสใหญ่ ท่านมีงานอื่นอีกมากให้ต้องเร่งสะสาง”

ดันน์เว้นวรรคเล็กน้อย

“…แล้วก็ท่านนำคู่ดวงตาคริสตัลสีแดงจากซากศพลุงนีลล์ติดตัวไปด้วย”

“ทำไมกัน?”

ดันน์หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ ก่อนจะมอบคำตอบหลังจากนั่งเงียบงันสักพัก