0204 ลักพาตัวคน

บทที่ 204 ลักพาตัวคน

“องุ่นขนาดเท่าศีรษะ? ในตัวเจ้ามีของกินไม่น้อยเลย” เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ

“โชคดี บังเอิญได้มา” จินเฟยเหยายิ้ม ค้นองุ่นสีแดงม่วงเม็ดหนึ่งยื่นส่งให้ คิดจะให้เขาลองชิมความหวานก่อน จากนั้นค่อยควักศิลาวิญญาณซื้อไปเยอะๆ

น่าเสียดายที่หลังจากเด็กหนุ่มกินองุ่น ก็เอ่ยอย่างเสียใจ “รสชาติไม่เลว แต่น้ำเยอะและลูกใหญ่เกินไป ทำให้ข้าเปียกไปหมดทั้งตัว เสื้อผ้าสกปรกหมดแล้ว”

จินเฟยเหยามองเขาอย่างหมดวาจา แขนเสื้อและทรวงอกล้วนมีน้ำองุ่นสีม่วงแถบใหญ่ ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีกินอาหารไม่ระวังจนเปื้อนไปหมดทั้งตัว

“ยายหนูอย่างเจ้าน่าสนใจ ชื่ออะไร อยู่สำนักใด?” เด็กหนุ่มมีสีหน้าอยากลักพาตัว เช็ดน้ำองุ่นในมือลงบนพรมบิน

“ยายหนู...” ถึงจะเข้าใจว่าคนผู้นี้มีเพียงรูปลักษณ์ภายนอกเป็นเด็กหนุ่ม ที่จริงอย่างน้อยสุดต้องอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว แต่พอถูกเขาเรียกว่ายายหนู ยังทำให้จินเฟยเหยารู้สึกไม่ชิน