หุ่นมือฉันดันเลเวพอัพได้เฉยเลย ตอนที่ 2

...จริงสิ ที่โลกเดิมตัวเราก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนนี่นา นี่มันอาจจะไม่ได้แย่กว่าเดิมก็ได้..

แมรีถามทางชาวเมืองพร้อมกับเรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ ของโลกนี้ไปด้วย เธอรู้ว่าเมืองนี้มีปัญหาเกี่ยวกับมอนสเตอร์หลายชนิดเข้ามารบกวนเรือกสวนไร่นา และทางการมีรางวัลให้สำหรับทุกตัวที่ถูกจัดการได้

"ถ้าเราล่าพวกมันได้ ก็จะหมดปัญหาเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ" ชิโลสรุปให้อีกครั้ง

"ถ้าทำได้นะ" แมรียังไม่เชื่อตัวเองนัก เธอคิดว่าเธอแข็งแรงกว่าตอนที่อยู่ในโลกเดิม แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคือการคิดไปเองหรือไม่

"ไม่ต้องคิดเยอะแล้ว ลองเดินสำรวจรอบ ๆ เมืองกัน ถ้าเจอมอนสเตอร์ก็จัดการมันซะ"

"เลือกอะไรที่มันไม่น่ากลัวก็ดีนะ เช่นกระต่ายตัวเล็ก ๆ"

"ได้เลย" ชิโลตอบอย่างมั่นใจ ทั้งที่เขาก็ไม่รู้หรอกว่ามอนสเตอร์ที่ว่ามันมีตัวอะไรบ้าง

แมรีแทบล้มทั้งยืนเมื่อเธอได้พบกับมอนสเตอร์ของจริง มันต่างจากที่เธอจินตนาการเอาไว้มาก เธอนึกว่ามอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้เมืองจะเป็นแค่สัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่สร้างความน่ารำคาญมากกว่าอันตราย แต่พวกที่ตรงหน้าของเธอมันไม่ต่างอะไรกับหมาตัวใหญ่สักนิด

เท้ากำลังจะก้าวไปข้างหลังแต่ มือกลับถูกดึงไปข้างหน้า เจ้าหุ่นมือชิโลกำลังลากเธอไปข้างหน้า ทำได้ยังไงนะ เท้าของมันไม่มีติดพื้นด้วยซ้ำ

แมรีกรีดร้องเสียงหลง น้ำตาไหลพรากเป็นทาง ลมตีใส่หน้าจนใบหน้าเหยเก แต่ชิโลไม่หยุด มันลากเธอไปทางนั้นที ทางนี้ที เรี่ยวแรงที่สามารถลากผู้หญิงคนหนึ่งจนปลิวได้ทำให้แมรีสงสัยว่าใครคือหุ่นและใครคือผู้ควบคุมกันแน่

[ค่าประสบการณ์ถึงถึงเกณฑ์ บานิชิโล (ชิโล)เลเวลอัพ!] (ดูรายละเอียดเพิ่มเติม)

"เดี๋ยวสิยะ ทำไมนายถึงได้ค่าประสบการณ์ด้วย แถมยังเลเวลอัพก่อนฉันอีก"

"เรื่องแบบนั้น ถามข้าไปก็ไม่รู้หรอก" ชิโลกอดอกภูมิใจราวกับเข้าใจผิดว่าได้รับคำชม

แมรีสังเกตว่าที่หน้าต่างรายงานผลมีปุ่มดูรายละเอียดเพิ่ม เธอลังเลเพียงครู่เดียวก่อนที่จะกดมัน แล้วสิ่งที่เป็นหน้าต่างอีกอันก็ปรากฏขึ้น ข้อมูลของบานิชิโล...

[ชื่อ: บานิชิโล]

[เผ่าพันธ์: หุ่นมือ] [อาชีพ: นักรบ Lv. 2]

[สกิล: กำลัง Lv. 4, ความเร็ว Lv. 4, ทนทาน Lv. 3, สติปัญญา Lv. 2, ทักษะดาบ Lv. 2, ทักษะโล่ Lv.1]

"เดี๋ยวสิวะคะ ทำไมหุ่นดันเก่งกว่าตัวฉันเยอะเลยละ"

"ยอดเลยใช่ไหมล่ะ"

"ยอดบ้าอะไรล่ะ! สกิลสูงกว่าเกือบทุกอย่าง มีสกิลดาบกับโล่ด้วย แล้วของฉันมันอะไรกัน งานฝีมือ Lv.1? จะเอามาทำอะไรกันค้าาา"

"อ๊ะ พวกหมาป่าดรอปของไว้ด้วย ดีแฮะ ไม่ต้องมาแยกส่วนหาไอเท็มเอง" ชิโลไม่ได้สนใจเสียงบ่นของแมรี เขาชี้ไปทางของที่กลิ้งหล่นอยู่บนพื้น

อันหนึ่งคือเนื้อหมูที่ถูกห่อด้วยใบไม้และมัดซ้ำอีกครั้งด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ที่รู้ว่าเป็นเนื้อหมูเพราะชิโลเปิดดูสเตตัสของมันเพื่อยืนยันเรียบร้อย ส่วนของชิ้นที่สองที่ตกคือของคล้ายกับปลอกคอ ในรายละเอียดของไอเท็มบอกว่ามันคือของสำหรับให้นักผจญภัยนำไปขายที่เมืองเพื่อยืนยันว่าการจัดการมอนสเตอร์สำเร็จ

"ทำไมจัดการหมาป่าแล้วถึงได้เนื้อหมู" แมรีตั้งข้อสังเกต

"ข้าว่าที่ปลอกคอมันโผล่ออกมาน่าตกใจกว่าอีก เจ้านี่เดิมไม่ได้ใส่อะไรด้วยซ้ำ"

"เอาเป็นว่ามันเป็นเรื่องลึกลับก็แล้วกัน" แมรีพยักหน้าให้ตัวเอง โลกนี้เหมือนเกม นั่นคือข้อสรุปที่ง่ายที่สุด"

นอกจากไอเท็มที่ดรอปจากมอนสเตอร์ แมรียังพบเรื่องน่าสนใจอีกเรื่อง เธอมีกล่องเก็บของที่สามารถเปิดมันขึ้นมาได้ตลอดเวลา นอกจากนั้นเธอพบว่าทุกครั้งที่จัดการมอนสเตอร์ได้ในกล่องนั้นจะมีเงินเพิ่มขึ้นด้วย

"เพราะเป็นมอนสเตอร์ระดับล่างเลยได้เงินน้อยสินะ" แมรีพึมพำ

"จัดการเพิ่มอีกนิดก็ได้เยอะเองแหละ"

"เอาไว้เจออีกค่อยว่ากัน" แมรีพูดไปอย่างนั้นเอง เธอยังตกใจจากเมื่อครู่ไม่หาย ไอ้เรื่องการล่ามอนสเตอร์นี่ไม่ใช่แนวของเธอเลยแม้แต่น้อย

"อ๊ะ ตรงนั้นไง"

"ดะ เดี๋ยวก่อน" แมรีห้ามปรามไม่ทัน ชิโลจับสัมผัสของมอนสเตอร์ได้เพิ่ม เขาพุ่งไปตามทิศทางนั้นโดยไม่ได้สนใจว่าแมรีจะถูกลากไปด้วย "เดี๋ยวก่อนนนน"

แมรีแหกปากกรีดร้องลั่นป่า เธอถูกลากไปตรงนั้นทีตรงนี้ที ชิโลเก่งกว่าที่เธอคาดไว้มาก เขาเล่นงานมอนสเตอร์ขนาดเล็กและลูกหมาป่าบอมบอมไปได้อีกหลายตัว

[ค่าประสบการณ์ถึงถึงเกณฑ์ บานิชิโลเลเวลอัพ!]

[ค่าประสบการณ์ถึงถึงเกณฑ์ แมรี ลิตเติลฟิลด์เลเวลอัพ!]

[ค่าประสบการณ์ถึงถึงเกณฑ์ บานิชิโลเลเวลอัพ!]

เสียงจากระบบดังขึ้นอีกหลายครั้ง ส่วนใหญ่คือเสียงเลเวลอัพของบานิชิโล ส่วนแมรีเองเธอได้ยินเสียงเลเวลตัวเองขึ้นน้อยครั้งกว่ามาก

แมรีสลบไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ครั้งล่าสุดที่เธอรู้ตัวคือมันเป็นช่วงเวลาพลบค่ำแต่ตอนนี้มันกลายเป็นตอนเช้าไปแล้ว ชิโลยังคงลากเธอไปมา นี่เขาสู้โดยไม่หลับไม่นอนเลยหรือไงกัน

"หยุดได้แล้ว พา ฉันกลับเข้าเมืองเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"เดี๋ยวสิ อีกนิดก็จะเลเวลอัพอีกเลเวลแล้ว"

"จะบ้าเหรอ ฉันไม่เหมือนนายนะ ฉันต้องกิน ต้องนอน แล้วก็ต้องอาบน้ำด้วยนะ"

"เมื่อกี้ก็นอนไปแล้วไม่ใช่เหรอ" ชิโลบ่นอุบอิบแต่เขาก็ยอมหยุด "ก็ได้ กลับเมืองให้เธอได้พักก่อนก็ได้"

"นายเองก็ต้องพักด้วย โชคดีนะที่สกิลงานฝีมือของฉันเพิ่มขึ้นมาเยอะเลย มาฉันจะซ่อมให้เอง" แมรีเพิ่งสังเกตเห็นสภาพของชิโลว่าโทรมแค่ไหน เขาอาจจะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเหมือนมนุษย์ แต่ร่างกายของเขาไม่ได้ไร้เทียมทาน มันเต็มไปด้วยความเสียหายที่เกิดจากความพยายามรับการโจมตีทั้งหมดเอาไว้โดยพยายามไม่ให้แมรีต้องได้รับบาดเจ็บไปด้วย

แค่ชั่วข้ามคืน แมรีเลเวลเพิ่มขึ้นจนถึงเลเวลหก ส่วนบานิชิโลได้เลเวลอาชีพนักรบไปแล้วถึงเก้า แมรีไม่ได้ใส่ใจตัวเลขที่เพิ่มมากขึ้นเพราะเธอยังเชื่อว่าอาชีพพัพเพ็ตเทียร์ของเธอคือความผิดพลาด เธอจะหาวิธีการเปลี่ยนอาชีพในภายหลัง ที่แมรีให้ความสนใจที่สุดในตอนนี้คือเงินและข้าวของที่เกือบจะล้นคลัง

"ได้มาขนาดนี้เชียว…" แมรีพึมพำ เธอนับจำนวนปลอกคอลูกหมาบอมบอมและพบว่ามันมีมากกว่าสองร้อยตัว

"หา… สองร้อยชิ้น" เจ้าของร้านรับซื้ออุปกรณ์จากมอนสเตอร์ร้องลั่น แมรีเพิ่งรู้ว่ามันมีราคาสูงกว่าที่คาดไว้ สูงขนาดที่เธอสามารถอยู่ได้อย่างสบาย ๆ ไปสองสามปีโดยไม่ต้องทำงานอีก

"ไงล่ะ ข้าเก่งใช่ม้า" บานิชิโลทำท่ายืดอก "บอกแล้วว่าให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของข้าเอง เจ้าน่ะอยู่เฉย ๆ ไปก็พอแล้ว"

"ปากดีนักนะ แต่เอาเถอะ นายก็ทำได้ดีจริง ๆ นั่นแหละ"

"ดังนั้น… เรื่องเปลี่ยนอาชีพก็ตัดใจซะเถอ…"

"นี่ถ้าฉันเป็นอาชีพนักรบเองจะเก่งแบบนี้ไหมนะ"

"เฮ้ยย… อย่าเลย ไม่ดีหรอก"

"ทำไม กลัวว่าฉันเปลี่ยนแล้วนายจะหายไปเหรอ"

"กะ กลัวที่ไหน ฉันคือส่วนหนึ่งของเธอนั่นแหละ ต่อให้ไม่อยู่ในร่างนี้ก็ไม่ได้หายไปซะหน่อย"

"ดีเลย พูดแบบนี้ฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดตอนเปลี่ยนอาชีพ" แมรีฉีกยิ้มละไมแต่น่ากลัวอยู่ในที

แมรีไม่ได้พูดเล่น หลังจากได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มที่โรงแรม เธอได้สอบถามกับคนที่นั่นจนรู้เกี่ยวกับวิธีการเปลี่ยนอาชีพ

"มันมีอยู่นะครับ คนที่โบสถ์สามารถจัดการเรื่องนี้ให้ได้ แต่ว่ามันมีค่าใช้จ่ายอยู่พอสมควร"

เรื่องเงินทองไม่ใช่ปัญหาในตอนนี้ แมรีตรงดิ่งไปที่โบสถ์โดยไมใส่ใจชิโลที่พยายามดึงเธอไปสนใจเรื่องอื่นแทน

"ว่าไงนะ เปลี่ยนไม่ได้เหรอคะ"

"ใช่แล้วล่ะลูก พ่อก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงทำไม่ได้" หลวงพ่อตอบอย่างจนใจ ท่านพยายามลองดูหลาย ๆ วิธีแล้วแต่มันไม่ตอบสนองกับแมรี ถ้าเป็นคนปกติมันควรจะมีหน้าต่างรายชื่ออาชีพที่สามารถเลือกได้ขึ้นมาแแล้ว

"บอกแล้วไงว่าไม่มีประโยชน์ จริงสิไปล่ามอนสเตอร์กันต่อไหม เธอน่าจะมีของที่อยากซื้ออีกเยอะเลย" ชิโลพยายามชักจูงออกนอกเรื่อง แต่แมรีไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

"มันต้องมีวิธีสิคะ คุณพ่อช่วยดูให้อีกทีเถอะ หนูไม่อยากอยู่กับหุ่นแบบนี้ไปตลอดนะคะ" แมรีว่าพร้อมกับยื่นชิโลเข้าไปใกล้

ตอนนั้นเองที่บาทหลวงเผลอสัมผัสชิโลด้วยพลังในการเปลี่ยนอาชีพ สิ่งน่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นหน้าต่างรายการอาชีพปรากฏขึ้นกลางอากาศทั้งที่ก่อนหน้านี้มันไม่เคยได้ผล

แมรีมองหน้าต่างด้วยใบหน้าเหมือนแมวถูกเหยียบหาง ต่างจากบาทหลวงที่กำลังยินดีเพราะเข้าใจว่าทำได้สำเร็จ แมรีเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน เธอแน่ใจว่าหน้าต่างรายชื่ออาชีพไม่ใช่เป็นของบานิชิโล

"เป็นไปได้ยังไง ตุ๊กตาหุ่นมือ ทำไมเปลี่ยนอาชีพได้ ไม่สิ ทำไมมันถึงมีสเตตัสตั้งแต่แรกกัน"

"ว่าแล้วเชียว! นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแม้แต่ในโลกนี้สินะคะ"

"เท่าที่พ่อลองตรวจสอบดู หุ่นตัวนี้น่าสนใจทีเดียวนะ"

"ใช่ไหมล่ะ" ชิโลหัวเราะลั่น

"คงเพราะมีเลเวลจำกัดกว่ามนุษย์ หุ่นตัวนี้จึงเลเวลอัพได้เร็วกว่า ดังนั้นเขาจึงเก่งเร็วกว่าคนทั่วไปในช่วงเริ่มต้น แต่ขณะเดียวกันก็จะเจอทางตันเร็วกว่าเช่นกัน"

"ง่าาา" แมรีและชิโลตามไม่ทัน บาทหลวงจึงต้องอธิบายใหม่อย่างช้า ๆ พร้อมยกตัวอย่างประกอบอีกที เขายกตัวอย่างของ ลูกหมาป่าบอมบอมที่ใช้เวลาไม่นานก็กลายเป็นตัวเต็มวัย ในวัยเด็กมันอาจจะเก่งกว่าเด็กชาวมนุษย์ที่อายุเท่ากัน และกลายเป็นผู้ใหญ่ในขณะที่มนุษย์ยังมีอายุได้ไม่ถึงสี่ปีดี แต่สุดท้ายหมาป่าบอมบอมก็ยังเทียบชั้นกับมนุษย์ผู้ใหญ่ที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีไม่ได้

"สรุปคือยิ่งนานวัน เจ้าชิโลนี่ก็จะใช้การไม่ได้สินะคะ" แมรีมองชิโลด้วยสายตาที่สื่อได้ว่า 'ฉันว่าแล้วไง'

"เอ๋!" ชิโลร้องเสียงหลง

"ดังนั้น ลูกคิดถูกแล้วที่อยากเปลี่ยนอาชีพ" พูดจบบาทหลวงก็ถอนหายใจอีกเพราะมันวนกลับมาเรื่องเดิมที่ติดอยู่ เขาหาวิธีเปลี่ยนอาชีพให้แมรีไม่ได้