12

CHAPTER TWELVE

"Ve-lu-ri-ya.."

"Veluriya!"

"Verulia!"

Isang malakas na pagtawa ang narinig ko, tinig iyon ng aking lola. Tinuturuan akong banggitin ang bagong pangalan na ibinigay niya sa akin.

"Kahit anong pangalan pa ang ibigay ko sayo, iisa lang naman ang ibig sabihin nito. Ito ay ang pangalan mo."

"Ang gulo mo naman po lola.."

"Ang apo ko talaga, kahit na anong pangalan pa ang itawag sayo. Iisa parin ang pangalan mo. Balang araw maiintindihan mo ito, mahal na mahal kita apo."

"Mas mahal kita lola.."

"WHAT THE HELL IS SHE DREAMING?" tinig iyon ng isang lalaki. Nawala ang kanina lamang na tinig ni lola, napalitan ito ng tinig ng isang lalaki.

"She's crying, what the hell is happening to her? Did you put the right medicine to her Nathalia?"

"Of course I did! Huwag ka ngang over acting diyan, nananaginip lang siya okay! Ginamot ko siya ng maayos!" Mukhang ang babaeng iyon ay si Nathalia.

"Bakit ka ba namomroblema Prinsipe ha? Wala ka namang pakialam sa ganitong bagay ah!"

"Whatever you say Coreen!"

"Importante na ba siya sayo ngayon? Ha?"

"Are you insane? Of course not, but we need her! She's our sense now!" ma awtoridad ang baritonong tinig na iyon. Walang sinuman ang muling nagsalita.

Sinubukan kong galawin ang mga kamay ko upang siguruhin kung buhay ba ako.

I did! I moved my hands! I'm alive! Ang huling ala-ala ko'y hawak hawak ko ang puso ng ahas na iyon! Wait, are these all real? Hindi ba talaga ako nananaginip? Totoo ba ang lahat ng ito?

"She's, she's moving." Tinig iyon ni Coreen. "She's awake!"

Iginalaw ko ang ulo ko, ang sakit parin ng ulo ko. Naramdaman ko ang tuluyang pagpatak ng luha ko, siguro nga ay naiyak ako sa ala ala ng lola ko kanina.

I miss her so bad.

Ngunit kailangan kong harapin ang katotohanang naririto ako, isang bilanggo sa Palasyo.

"She's alive!"

"Bobo ka ba Greyson? Kita mong gising na na nga!"

Dahan dahan kong binuksan ang mga mata ko, sa una'y malabo pa ang lahat. Wala akong maaninag kundi puro puti lamang lahat. Hanggang sa tuluyan ko nang makita ang paligid.

There are five of them, at may pumasok na dalawa pa sa silid na kinaroroonan ko.

"She's fucking awake!"

Sinundan ko ng tingin ang lalaking papunta sa akin. Namuo ang takot sa akin, nanginig ako. Paano ba naman kasi seryosong seryoso ang kanyang mukha habang papalapit sa akin.

No.. hindi ako makapagsalita.

"Hey!"

Hinawakan niya ang hiwa ng braso ko. Ang sakit! Tanginang buhay to!

"Prince Zavan, No!"

Pagkasabi noon nang isang babae ay muling dumilim ang panginin ko.

Everything went black as I felt an excruciating pain.

Hinimatay ba ulit ako?

I really did. I passed out.