Chapter 4: The Treasure

Adiya's POV

"Adiya", tawag nang isang tinig. Hindi ko alam kung nasan ako. Ang dilim ng paligid, wala akong makita. Parang binabalot ako ng kadiliman.

"Adiya", muling tawag nang isang tinig. Sinubukan kong hanapin kung san nanggagaling ang boses na iyon. Hindi ko rin mawari kung himig ba ito ng babae o lalake.

"Adiya, gising!" muli nitong sabi pero ngayon tila ba ang lapit niya sakin. Hindi ko alam kung nasang lupalop ba ako ng mundo, wala akong maaninag. Masyadong madilim, nababalot nang kadiliman ang kapaligiran. Hindi ko mawari kung ako ba'y nakapikit o hindi.

"Adiya!---" bigla akong napabalikwas sa aking pagkakahiga. Panaginip? Anong klaseng panaginip iyon? May ipinahihiwatig ba ang panaginip na yon?

"Ouch!" bigla akong napahawak sa aking ulo. Ang sakit, parang hinahati ito sa dalawa. Anong nangyare at nasan ako? Napatingin ako sa paligid. Wala akong makita maliban nalang sa dalawang babaeng nag uusap sa may pintuan ng kwartong kinalalagyan ko. Ang isa ay si mama and the other one is I think the doctor. Nasa isang malawak na kwarto ako. I think I am in the school's infirmary. Hindi napansin nila mama na gising na ako kaya patuloy parin sila sa pag uusap.

"She'll be alright. Marami lang talagang nawalang enerhiya sakanya. Nabuhos niya lahat ng kapangyarihan niya in one shot. She'll be fine, she just needs to rest," narinig kong sabi nang doctor.

"How about her friends Doc? Are they alright?" mom asks. Friends? Ano bang nangyare? Wala akong maalala at bakit ba ako narito?

"Mabuti nalang at nadala sila rito agad at naagapan agad ang kanilang mga sugat. Nagpatulong rin kami sa mga healers. They're safe" nakita kong lumiwanang ang mukha ni mom na para bang nabunutan ng tinik. Ano ba kasi talagang nagyari at bakit ako nandito sa infirmary?

"Thank you so much" mom said to the doctor. Umubo ako kunwari para kunin ang kanilang atensyon at mukhang umubra naman ito dahil sabay silang napalingon sakin. Nilapitan ako agad ni mama.

"Are you okay sweetheart?" nag aalalang tanong ni mama.

"What happened?" I asked her immediately. Kanina pa kasi ako nagtataka at wala talaga akong maalala. Napakunot noo si mama at biglang tumingin kay doc. Mukha namang naintindihan ng doctor ang mga tinging iyon ni mama.

"She's fine. Every memory will eventually come back. She's been asleep for like 5 days so it's normal that her memory is still hazy" sagot ng doctor. Memory? What memory? Now it's my turn to creased my forehead.

"Mom, what happened? Anong ibig mong sabihin kanina? Where's Zephy?" I ask her.

"Your friends are fine sweetheart. You don't need to worry. You have to take care of yourself first, alright?" mom said.

"Friends? What friends? Zephyrine is my only friend" sagot ko kay mama.

"Aren't you friends with Ms. Parker and Ms. Lacy?" nagtatakang sagot nung doctor. Napakunot noo ako sa ikalawang pagkakataon. I tried to remember what happened the past few days pero mas lalo lang sumakit ang ulo ko.

"Just rest for now sweetheart. Makakasama sayo pag pinilit mong alalahanin ang lahat" sabi ni mama. Mababakas mo sakanyang mga mata na parang wala pa siyang tulog. Ano ba kasing nagyari? I have to remember what happened and I need to see Zephy. I want to ask her what happened and I want to know if they are okay.

*

Pagdaan ng ilang araw nararamdaman kong unti unti nang bumabalik ang lakas ko ngunit sa mga araw na iyon nagtataka ako kung bakit hindi man lang ako binisita o kinamusta ni Zephy o magawang puntahan lamang. Kailangan ko siyang makausap ngayon din. Tinanggal ko ang kung ano mang nakakabit sa akin at lumabas ng kwarto. Hindi pa kasi ako pinapayagang makalabas ng ospital, mabuti nalang at hindi ako pinabantayan nila mommy dahil kung hindi, hindi ako makakalabas ngayon. Kailangan kong mahanap ang kaybigan ko at ang katotohanan kung ano mang nagyari nung araw na yun.

"Ah nurse, may I asked if my friend is still in here?" tanong ko sa isang nurse sa information desk.

"Ano pong pangalan ma'am?" sagot naman nung nurse.

"Zephyrine. Zephyrine Westwind" sagot ko at nakita ko naman siyang nagtype sa computer.

"Yes ma'am. She was admitted here." sabi naman niya.

"Was?" naguguluhang tanong ko.

"Yes po. Nadischarge na po siya nung isang araw pa"

"Salamat po" sagot ko nalang sa nurse. Naglakad ako papuntang room ko at napagdesisyonang umalis na ng ospital. Magaling na ako kaya hindi ko na kailangan pang tumagal dito at kailangan ko ring mahanap si Zephy. Bakit? Bakit hindi man lang niya ako binisita? Bakit hindi man lang niya ako nagawang kamustahin?

Nagpalit ako ng damit at umalis ng ospital. Tatawagan ko nalang sila mama mamaya para naman hindi sila mag alala. Sumakay ako ng taxi at nagpahatid sa academy. Ilang minuto pa ay nakarating na ako. Pumasok ako sa school para hanapin si Zephy, napagdesisyonan kong una ko siyang hahanapin sa pad namin baka sakaling nandun siya. Napansin kong habang naglalakad ako papunta room ay nakikita kong nagbubulung bulungan ang mga estudyante sabay tingin sakin. "Ano bang problema ng mga to?" tanong ko nalang sa sarili ko.

Nang makarating ako sa room namin ni Zephy, wala akong nadatnan doon.

"Asan kaya yun?" tanong ko. Naglakad ako palabas at ng makita kong may isang estudyanteng naglalakad palabas ng pad ay sinubukan ko siyang habulin.

"Wait" habol ko sa lalaki. Hindi ko makita ang mukha niya dahil siya ay nakatalikod sa akin. Saktong malapit na ako sakanya ay siya namang paglingon niya. Napahinto ako sa paglapit ng makita ko siya. Si Pyrrhos.

"Pwede bang magtanong?" tanong ko sakanya.

"Nagtatanong ka na di ba?" sagot naman niya. As usual. Pyrrhos and his touches of sarcasm.

"Nakita mo ba si Zephy?" tanong ko nalang sakanya. Alam kong wala siyang kwentang kausap kaya wala akong mapapala kung magpapaligoy ligoy pa ako.

"Hindi ko alam. Hindi ako hanapan ng nawawalang tao" sagot niya saka siya naglakad palayo. Tignan mo yung taong yun, kinakausap ng matino tapos ganun siya sumagot.

Binaliwala ko nalang ang pagsusungit ni Pyrrhos at hinanap si Zephy. Nagpunta akong canteen at nagbabaka sakaling mahanap ko siya dun at hindi nga ako nagkamali andun nga siya at kasama niya sina Aella at Flame. Napakunot noo nalang ako sa nakita ko, nagtataka kung bakit niya kasama si Flame. Kelan pa sila naging close? At higit sa lahat, I felt betrayed.Why is she having a meal with my arch nemesis? Alam naman niya kung anong ginawa sakin ni Aella pero bakit ganito ang nangyayari? Naglakad ako palapit sa kung saan sila nakaupo.

"Zephy can we talk?" diretsahang tanong ko sakanya ng makalapit na ako. Nagulat ako sa expresyon niya ng makita niya ako, parang may takot at pangamba sakanyang mukha.

"Adiya" tanging sambit niya.

"Can I talk to you for a second?" tanong kong muli sakanya. Napansin ko namang tumayo si Aella.

"And look who's here? The girl who almost got us all and her bestfriend killed?" she said stealing and making a scene. Napakunoot noo ako sa sinabi niya. Ano bang pinagsasabi ng babaeng to?

"You know what Aella, I don't have time for your nonsense. I just need to talk to her, not you" I said dismissing all her pathetic nonsense but of course, Aella is Aella and she wouldn't be herself if she doesn't put up a fight.

"Nonsense? What nonsense? Oh is the fact that you almost got us all killed a nonsense?" sansala niya. Now, all eyes are on us. Ayokong makipag away sakanya dahil ayokong sakanya pa maubos ang lakas ko kaya pinili ko nalang manahimik. Hinawakan ko si Zephy sa braso para sana makaalis na sa canteen kaya lang ayaw talaga akong tantanan ni Aella kaya hinawakan rin niya ang kabilang braso ni Zephy.

"Ano ba talagang problema mo sakin hah?" inis kong tanong sakanya.

"Problema? Ikaw ang problema Adiya. Muntik mo na kaming mapatay lahat. Hindi nararapat sayo ang kapangyarihang yan Adiya. You don't deserve to have that kind of power" galit niyang saad.

"Alam mo Aella, wala akong panahon sayo kaya pwede ba? I don't know what you're talking about so shut up" galit ko ring sagot sakanya.

"Playing innocent huh? Well that's what you're good at. Playing all innocent so no one can put the blame on you. Well not this time Adiya. Everyone is putting all the blame on you because it is all your fault" naguguluhan akong napatingin sakanilang lahat at iisa lang ang kanilang mga ekspresyon. They are all looking at me like a criminal even Zephyrine but I will defend myself and I won't let anyone step down on me.

"I am not playing innocent and could you please stop playing puzzle with me because I don't have a goddamn clue about your games" inis na sabi ko sakanya. Punong puno nako sa babaeng to. Magsasalita pa sana ako ng biglang tinanggal ni Zephy ang pagkakahawak ko sakanyang braso at nagsalita. Parang may kung anong kumirot sa puso ko sa ginawa niyang yun.

"Adiya stop. I'll go with you, just don't make a scene" nadagdagan ang kirot ng puso ko nang sabihin niya yun na parang kasalanan ko ang lahat.

"No Zephyrine. Wag kang sumama sakanya baka tuluyan ka niyang mapatay" parang umusok ang tenga ko sa galit dahil sa sinabing yun ni Adiya. Umaapaw na talaga ang galit ko sa babaeng to. Susugurin ko na sana siya ng biglang hinawakan ni Zephy ang braso ko. I look at her and she only shook her head saying "don't". Pinakalma ko muna ang sarili ko bago ko kinaladkad si Zephy palabas ng canteen.

Nakarating na kami sa pad at lahat lahat ngunit hindi parin ako kinakausap ng kaybigan ko.

"Why?" tanong ko sakanya. Ako na ang nagpasyang unang magsalita dahil mauubos lang ang oras namin sa pagtahimik niya. Hindi siya sumagot bagkus tinignan niya lang ako ng may pagtataka sa kanyang mukha.

"Why didn't you even visit me once nung nasa ospital pa tayo o kahit nung nakalabas ka na?" may pagtatampong tanong ko sakanya.

"Tapos makikita kitang masayang nakikipag usap sa babaeng yun?" I added.

"Hindi mo na ba maalala kung anong ginawa sakin ng babaeng yun? She almost got me killed Zephy" Naghintay ako ng ilang segundo ngunit mukhang wala ata talaga siyang balak magsalita.

"Answer me" galit kong sabi sakanya. Nagulat ata siya sa pagtataas ko ng boses ngunit hindi ko inaasahan ang mga salitang lumabas sakanyang mga labi.

"You almost got us all killed also Adiya" napakunot nanaman ako ng noo dahil sa sinabi niya.

"W-What are you talking about?" pati rin ba siya? Maniniwala rin ba siya sa babaeng yun?

"At the arena" sagot niya.

"Arena? What arena" nagtatakang tanong ko ulit.

"Wala ka bang naaalala? Hindi mo ba alam kung bakit nasa ospital ka?" sagot niya.

"I-i can't remember anything" sabi ko sakanya. Ano ba kasing nangyari? May nagawa nanaman ba akong mali?

"Last week a battle was announced for the selection of players for the Salvos Quest. Our mission is to catch the phoenix in the arena" pag uumpisa niya.

"Magkakagrupo tayo nila Aella at Flame. Mananalo na sana tayo dahil tayo ang nakahanap sa phoenix ngunit dumating ang grupo nila Pyrrhos. Wala tayong laban dahil malalakas ang grupo nila lalo na si Pyrrhos dahil narin sa kapangyarihan niyang apoy at ang itim na usok. Pinatamaan niya si Aella nang apoy Adiya, muntik na siyang mamatay at dahil isa itong laban gagawin niya ang lahat makuha lang ang phoenix" kwento niya.

"Pero paparusahan siya ng council kung sakaling napatay niya si Aella" sabi ko sakanya.

"Tingin mo may pakialam siya dun? He doesn't care Adiya. He just wants to win and for all I know the council will let him be because he's strong and he's one of the candidate for the quest. He made a deal with us" deal?

"Deal? What deal?" nagtatakang tanong ko.

"He made us choose between the phoenix or our safety pero hindi pumayag si Aella kaya pinatamaan rin niya kaming dalawa ni Flame ng apoy. Hindi kami nakalaban dahil sa bilis ng pangyayari, sugatan na kaming tatlo noon at alam kong gagawin mo ang lahat para maligtas kami, para maligtas ako but instead of fighting, your rage took over. Nabigla nalang kami ng nakontrol mo lahat. You're the treasure Adiya but inspite of that your pain is unbearable seeing us lying on the ground kaya nangibabaw ang itim mong kapangyarihan, we are all affected with your pain hanggang sa nawalan ka ng malay"pagtatapos niya sa kwento.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Halo halong emosyon. Hindi ko alam kung dapat ba akong maging masaya dahil ako ang tinatawag nilang treasure o dapat ko bang sisihin ang sarili ko dahil sa isa ko pang kapangyarihan? Muntik ko na silang mapatay. Muntik nang mapahamak ang kaybigan ko dahil sakin. Hindi ko magawang magsaya, knowing I am a threat to their happiness, to their safety, their lives. Maybe I am really the curse.

End of flashback