Finding Stealer 18

"Lasing ka na. Sa bahay ka na muna matulog." Bulong ni Gian sa akin.

Medyo hilo na nga ako pero alam ko pa ang ginagawa ko at alam kong kaya ko pa.

"Hindi a-ako lasing. Baka ikaw 'yon." Sabi ko kahit na umiikot na ang paningin ko.

Hindi ko na rin ma-recognise kung sino-sino na lang ang kasama naming nag iinuman dito.

Gusto ko pang uminom at magpakalasing. Ganito pala talaga nagagawa ng alak, nakakawala ng mabigat na dalahin, nakaka-relax. Alam kong pansamantala lang ito pero nagugustuhan ko ito. Hindi naman ako gagawa ng problema kapag lasing na lasing na talaga ako.

"I have something to tell you." He looked at me straight to my eye.

I'm as red as tomato right now, not only because of the alcohol that flowing in my whole body but also to the warmth that Gian's gives.

"What about it? Share your thoughts." I said.

Kahit na nakainom ako ay aware pa rin ako sa nangyayari sa paligid. Baka bukas ay hindi ko na ito lahat matandaan.

Lumagok ako ng isa pang baso ng alak. Ahhhh. It gives me so much warmth.

Nakita ko rin siyang uminom ng alak.

"You gave me back the smile that I once lost. Will you give me a chance to prove that there is someone here who will make you feel that you are the one for him." He gulped.

Maingay ang buong paligid ngunit dinig na dinig ko pa rin ang pagtibok ng puso ko. Hindi tama ito, may boyfriend na ako. I am also owned.

"Someone who will you dely and defend on. Someone who will make you feel better even the hardest time of your life. If only you will give me a chance, i will take that opportunity and grasp it in my hand." He continued.

"I appreciate all those good things that you did. Thank you for showing concern everytime I needed one. You are a good friend that anybody will wish to had but there were no special feelings for now at all. I'm Sorry." I said.

Sana ay hindi ko ito pagsisihan. Napapikit ako dahil sa hilo, kailangan ko na atang humiga at matulog.

"Yeah i know, but let me show you how much you are important to me, no matter what happens I always stay by your side. I promises." He said in a low voice that I can't able to hear.

Hindi na rin akong nag-abala pang pakinggan ito dahil nirerelax ko na ang sarili ko.

Ilang minuto ata akong nakapikit sa upuan ko bago ko napagdesisyunang tumayo at pumasok sa bahay nila. Napatayo na rin si Gian para alalayan at inihatid ako sa loob.

Wala na akong pake kung tignan man nila ako dahil pare-pareho naman kaming hilo na.

Hinawakan niya ang kamay ko na ikinahinto ko.

"Stop."

"Why?" He look at me with such a disappointment.

"I love Paul. I love my boyfriend." Buong lakas kong saad.

"I love him so much." Mahina akong tumawa at ngumiwi. Sana lang ay gano'n din siya sa akin. Sana lang ay naiisip niya rin ako sa mga oras na ito.

"You are hurting me.. and you know what's painful? That you are unaware of it." Hindi na nag poproseso sa isip ko ang mga sinasabi niya.

"Lasing ka lang." I commented. Hindi ko na kasi alam kung anong sasabihin o isasagot ko sa kanya.

"Oppss. Dito lang ako sa couch." Sabi ko at humiga.

"May kwarto kami Ange, kaya do'n ka matulog." He insisted.

Hindi ko siya pinakinggan at ipinikit na ang mga mata ko. Ramdam kong nakatingin siya sa akin kaya hindi ako makatulog agad kahit na lasing ako.

"Fine. Babantayan kita rito."

Hindi ko na siya sinagot pa. Hilong-hilo na ako at alam kong kahit anong oras ay basta na lang ako makakatulog dito gustuhin ko man o hindi.

At alam ko ring wala na akong maaalala bukas.

"When I told you I'll be here for you, I meant it. With my arms stretched wide like a door that's always open for you and all you have to do is to come in and close what's opened." He chuckles.

Tahimik ko lang siyang pinapakinggan.

"Alam mo ba bago ka dumating ay kasalukuyan na akong nalulunod. Pero no'ng makita ko ang mga mata mo, para akong mas nalunod, parang mas lumalim. Gusto kong hawakan ang kamay mo at sabay tayong umahon sa madilim at malalim na dagat papunta sa liwanag. Gusto kitang iligtas sa pagkakalunod pero hindi ko kaya kasi pareho tayong nalulunod at hindi makaahon." Hinagod niya ang buhok ko upang makita ang kabuuan ng mukha ko.

Hinayaan ko lang siyang gawin 'yon. Hinayaan ko siyang titigan ako ng mas malapit.

"Gabi-gabi kitang binabantayan. Lagi akong nakabantay sa labas ng bahay niyo. Hindi ako mapakali kapag sumasagi ka sa isip ko, pakiramdam ko kailangan mo ako at kailangan kitang iligtas." Aniya.

Hindi ko man siya maintindihan ay pinakinggan ko pa rin siya.

"Can you trust me when I said that Paul will harm you. Paul will hurt you?" He asked me.

"No." I muttered.

He chukles. "I won't harm you but Paul will. Layuan mo siya."

Hindi ako naniniwala. He will never hurt me. Baka sinasabi lang ni Gian lahat 'to upang mapalapit ako sa kanya. Sorry but I have trust issues.

"I know you won't believe me. But when you needed me, I will be there, I will come kahit na ikapahamak ko." His words gives me assurance. Pero alam kong Paul will always here with me. Nagkaroon lang kami ng hindi pagkakaunawaan pero alam kong maayos din namin 'yon.

Himdi ko na siya sinagot pa.

"You are so beautiful." He said.

Kung ano-anong salita ang sinasabi niya sa akin habang nakapikit ako. Hindi niya naman siguradong pinapakinggan ko 'yon pero bakit niya pa rin ito sinasabi? I already rejected him yet he's here with me.

Gusto ko siyang kausapin para sabihing at ipaliwanag sa kanyang ni-reject ko siya ngunit wala na akong natitirang lakas upang magpaliwanag pa.

Gusto na munang magpahinga ng mga mata ko, ng puso ko, ng isip ko at ng katawan ko.

Bago pa man ako tuluyang mawalan ng ulirat ay muling nagsalita si Gian.

"Life has taught me that never expect anything from anyone."