43rd Chapter

Eloisa's Point of View

I was so exhausted when woke up. Pagod na pagod akong gumising sa aking kwarto dito sa mansyon. I decided to just stay here for a while. Gusto ko ring mabantayan at mamonitor ang kalagayan ni Mama. She's still ill.

Bumangon ako at naghanap na ng pupwedeng isuot para sa pagpasok ko, it's Monday. Hindi pedeng hindi ako pumasok dahil nagsaya ako noong tatlong araw ng Craeven Academy, as a student. Kailangan dahil bilang pasasalamat na rin.

I ended up wearing a white t-shirt and a pants. Tinatapos ko na lang ang pagpoponytail ng aking buhok at baba na ako.

I didn't imagine my life happening like this. My mother and father seperating. I have a weird feeling about that person, Almira Lyen Lopez. Nasa isip na ako para hindi malaman ang ganoong bagay. What if? I shook my head.

Be positive, Eloi.

Bumaba ako at bumungad sa akin si ate at kuya na nasa hapag kainan. They're eating.

"Hi, ate, kuya," bati ko sa kanila at upo.

"Papasok ka?" kuya Ericson asked. Ang expresyon ng kaniyang mukha ay tila nag-aalala. Busy sa pagkain si Ate Cass.

I nodded. "I need to, kuya." sagot ko sa kaniya.

"Kagagaling mo lang sakit, 'wag mong pilitin ang sarili mo." aniya pa niya. He isn't looking at me neither ate. They're creeping me out.

Ibinaba ko ang hawak-hawak kong kutsara at tinidor.

"Kuya, about papa. Hindi niyo ba talaga alam kung nasaan siya?" tanong ko. They both stopped eating and look at me.

Tumango si kuya. "We still... do not know where he is." he's weird.

"Almira Lyen Lopez, who is she?" I saw something strange on how ate and kuya looked at me. "I saw dad yesterday, sa ospital. I'm sure that's him."

"Baka namalikmata ka lang, Eloi. Bakit naman pupunta si dad doon para dalawin ang iba."

"Yes! Kuya Ericson is right, Eloisa." sambit ni ate.

"Baka nga." nagpatuloy na ako sa pagkain ko ng breakfast.

Nang natapos ko ang pagkain ko ay nagpaalam na ako sa kanila. Ihahatid sana ako ni kuya but I refused. Gusto kong mapag-isa upang makapag-isop ng malalim.

I remembered Paolo.

Pinat ko ang palad ko sa aking noo habang nakatigil sa sidewalk.

I forgot to tell him wala na ako sa ospital. Tinry kong tawagan ang kaniyang numero ngunit cannot be reach ito. Asan siya? I'm so stupid to forgot it.

Pumara ako ng taxi at sumakay doon.

Nang makarating ako sa CraeAc ay bumaba agad ako at nagmadaling maglakad papasok.

Everyone's looling at me. Sanay na ako sa tingin ng mga tao. Hindi ko na lamang sila pinansin.

Pumasok ako sa klaseng wala siya. It ended pero wala pa rin siya, hanggang sa magkita ko si Julian na busy'ng busy.

"He called Andy kanina sa phone. May inasikaso daw siya? Hindi ako sure." nagkibit balikat siya. "OMG! Kamusta ka na pala?" tanong niya.

Nakangiti kong sinabing okay lang ako.

He raised his eyebrow and crossed his arm. "Okay!" he laughed. "By the way, kasama ka ba sa Boracay sa Friday?"

I nodded.

"Great! Hays, swerte nga namin at nakasama pa kami sa top 3! Nagdala sa club namin ay si Bench." nangingisay niyang sabi.

Tumawa ako. "Hindi ka naman kinikilig?" tanong ko.

"Grabe! Hindi! 'Di ko type si Bench." umirap siya. "May Eros na ako, duh." humalakhak ako sa sinabi niyang iyon.

"Wow! Himala, hindi mo pa siya pinpaltan?" singit ni Japs. "Hi, Eloi! Okay ka na?" tanong niya.

"Oo." nakangiti kong sambit. Nadaan ang mata ko sa aking relo. "Kailangan ko na palang pumasok sa next subject ko."

"Okay! Let's bond na lang later."

~*~

Nang makapasok ako sa Physics wala akong naintindihan sa sinasabi ni Professor Auravel. Naglalagbay ang utak ko sa kung saan. At the same time, its thinking where is Paolo? Ano iyong inaasikaso siya?

"Ms. Ramos." nagulat ko ng tinawag ako si Mrs. Auravel.

"Po?"

"Nakikinig ka ba?" tanong niya.

"Hi--" I cutted off.

May kumatok. Rason para ang atensyon ng lahat sa akin kanina ay maalis. Napunta na iyon sa lalaki.

"Who are you, mister?" tanong nito. "Anong kailangan mo? Gaano kaimportante iyon para gambalain mo ang aking pagdidiscuss."

He smirked. Wait. "First of all. You're not discussing when I knocked. Second, it's important. And third, I am Trevor Eron O'neil." I can't see him, but based on the voice, on the name of course. Si Trevor iyon.

Anong ginagawa niya dito? Ibinaba ko ang tingin ko sa aking desk.

Mrs. Auravel sighed.

"May I excuse Eloisa Ramos now?" tanong nito na nagpaangat ulit ng aking tingin.

Naggesture si Mrs. Auravel na pumasok si Trevor, nagtilian ang mga babae kong kaklase. Mas lalo pang umingong tilian ng hawakan ni Trevor ang aking kamay upang itayo ako papalabas.

"Where are we going?" tanong ko. I'm very curious what is happening in this world.

"It's urgent," napakunot ako sa sinabi niyang iyon.

I removed his hands on mine. Iginala ko ang aking mata. Everyone's looking at us, and might be thinking stupid things.

"I can't come with you, ayaw mong sabihin kung saan mo ako dadalhin. How can I trust you?" I am giving him a chance. But not this kind of chance. This is too much. Dadalhin niya ako sa lugar na hindi ko alam? No. I can't go with him.

He smiled. Iyong ngiting pilit. Ngiting hindi totoo. "Don't worry, hindi ako tulad ng iniisip mo... well yes ganon ako. Pero sayo, hindi. You're my cousins precious belonging. Hindi kita pedeng angkinin at kung angkinin man kita hinding-hindi ka mapapasaakin." ngumiti ulit siya. "This is about Paolo and his Mom." aniya.

"Mom? His mom?" tanong ko. Paolo never mentioned his parents to me. Pero baka nakalimutan ko lang?

"She want to talk to you."

Why? Bakit gusto niyang makipag-usap sa akin?

I sighed. "Okay, let's go."

I frowned when we go on the hospital I was confined yesterday. Nagpark si Trevor.

Pinagbuksan niya ako ng pintuan. Agad naman akong bumaba. He lead the way, nagtungo kami sa garden.

Nang mapansin kong papapunta kami sa isang babaeng nakawheel

chair na tinitingnan ang isang batang naglalaro sa damuhan ng kotse. There's a thought came to my mind. She's sick.

Tiningnan ko si Trevor.

"Cancer, Leukemia. Gusto niyang makausap at makapagsorry kay Paolo but she can't. The more she push herself on his son. Mas lalo itong lumalayo palayo. Kahit alam na niyang may sakit ito."

Napabuntong hininga ako. "He's heartless."

He just looked at me.

"Tita," ani Trevor sa mama ni Paolo.

Nang lingunin niya ito ay iniharap niya ang kaniyang wheelchair sa amin.

She smiled... she's familiar for no reason.

Pinat niya ang kaniyang kamay sa bench.

She's beautiful, kahit na maputla siya, nakabonet at nakaupo lamang sa wheelchair na iyon.

But there's a weird feeling. I think I saw her before.