CHAPTER SIXTEEN

Tahimik na nakikinig si Caitlin sa mga direksyon ni Sir Juno habang pasimpleng kinakabisado ang pasikot-sikot sa loob ng kastilyo. Kasalukuyan silang naglalakad patungo sa direksyon ng ballroom kung saan gaganapin ang pagtitipon. Samantalang, hindi naman napapagod si Carina sa lantarang pagmamasid nito sa bawat lugar na binibisita nila. Kulang na lamang ay maging lastiko ang leeg nito sa ginagawa nitong pagmamasid habang hindi mapalis ang pagkamangha na namamayani sa ekspresyon ng mukha nito. Hindi tuloy malaman ni Caitlin kung uma-arte lamang ba ito o sadya talagang napukaw ang interes ni Carina dahil sa kakaiba at eleganteng disenyo ng kastilyo.

Matapos nilang bagtasin ang mahabang pasilyo, tumigil sila sa harap ng isang higanteng pintuan. Naagaw ang atensiyon niya ng disenyo na nakaukit doon. The double doors showcase an intricate sculpted ivy design, its flowers snaking its way towards the thick handle of the doors. Biglang nag-flashback sa kanya ang naging pag-uusap ni Lorelei at Raphael, nang tanungin nito ang dalaga kung saan sila nabibilang. If Caitlin's not mistaken, Lorelei said something along the line that they're from the House of Black Ivy. Iyon ba ang simbolo ng angkan na pinagsisilbihan ng pamilya ni Lorelei?

"This will be the main room for the party" malumanay ngunit salat sa emosyon na imporma ni Sir Juno. Walang kahirap-hirap na binuksan nito ang malahiganteng pintuan at sumalubong sa paningin ni Caitlin ang malawak na espasyo ng ballroom. The room was painted with a combination of gold and silver that Caitlin was dazzled by its vibrancy. A complete opposite of what she's expecting. Ang inaakala ni Caitlin ay magiging madilim at gloomy ang aura ng lugar dahil sa uri ng mga bisita na darating sa pagtitipon na iyon. Caitlin thought that vampires' hobbies and interest doesn't actually fall far from a normal human's mindset.

The interior of the room is extravagant but without losing its air of elegance and preserved antiquity. The ceilings were dotted with huge-ass chandeliers that sparkle like a diamond in its own right. And there were some red-velvety comfy looking couches on the side. Caitlin watches as the girl who's wearing the same uniform like her walks towards the front holding a vase full of ivy. She places it at the side of throne situated in the center and innermost part of the room.

A throne huh?! Caitlin almost instinctively made a face but stopped short when she felt Sir Juno's intense stare that bores right through her.

Mayamaya lamang ay lumipat ang atensyon nito kay Carina. "You will be assigned in this area. I expect you to observe proper decorum while assisting our visitors. I will assign someone teach you"

Tumango naman si Carina at ginawaran si Juno ng isang malawak na ngiti. "I will do my best not to disappoint you Sir" confident na turan ni nito. Caitlin can't help but think that he's totally enjoying his role right now.

Bumalik naman ang atensyon ni Juno kay Caitlin. "You will be assigned on the second floor. There are bedchambers that needs to be cleaned"

Tinawag ni Juno ang babae na kanina lamang ay may hawak ng vase na puno ng bulaklak. "Aileen will assist you" Huminto ito sa harapan nila at marahang ngumiti. Sa malapitan, hindi maipagkakaila ang litaw nitong ganda. Her skin is too white that it almost looks transparent. Caitlin could almost see the veins underneath her cheeks down to her neck up to the bluish-purple stain blooms in her neck with a distinctive—natigilan si Caitlin sa nakita. It took all her willpower not to show any emotion on her face ngunit hindi nakaligtas kay Aileen ang subtle na pagbabago sa tingin niya kaya't bahagya itong yumuko para itago ang leeg nito.

"Su—sumunod ka sa akin. Itu-turo ko sayo kung anong dapat gawin" bahagyang nanginig ang boses na saad ni Aileen. Tumango si Caitlin at sinundan ang malalaking yabag nito palabas ng ballroom ngunit bago iyon ay saglit siyang lumingon kay Carina. Ngumiti ito ng malawak at determinado ang mg mata na tumitig sa kanya. She smiled faintly. Caitlin thinks that's enough of an encouragement already.

LIFE SUCKS AND THEN YOU DIE.

Ang maikling pangungusap na iyon ang paulit-ulit na nag-replay sa utak ni Caitlin habang higit ang hininga at pilit na sinisiksik ang kanyang katawan sa may pinakasulok na parte ng higanteng closet na pinagtataguan niya ng mga sandaling iyon. Dahan-dahan niyang inilapit sa kanyang direksyon ang iilang mga boxes na nakalagay sa loob para para magsilbing harang niya. Ipinagdadasal na lamang ni Caitlin na hindi siya mahuli ng kung sino man ang nagbukas ng pinto ng kwartong iyon. Mabuti na lamang at nakapag-tago siya kaagad.

Ilang oras pa lamang ang nakakalipas simula ng maghiwalay sila ni Carina para gawin ang kanya-kanyang trabahao na iniatas sa kanila ngunit nasa ganitong klaseng sitwasyon na agad siya. After all that talk, that she will take care of herself and not to worry about her. Gusto na lamang ni Caitlin na ibaon ang sarili sa kung saan dahil sa nararamdamang umaapaw na frustration sa kanyang sarili. Siguradong magagalit sa kanya si Carina kapag nalaman nito kung nasaan siya ng mga sandaling iyon.

Caitlin managed to finish her task as Aileen instructed. Though, she couldn't keep her promise not to enter the only gigantic room with a distinct paint of gold and silver on its door located at the farthest part of the second floor. Mariin ang bilin sa kanya ni Aileen na hindi siya maaaring pumasok sa kwartong iyon. At sa paraan ng pagkakasabi niyon ng dalaga, hindi niya maintindihan if she's just baiting her or if she is really just scared of that room but it doesn't matter either way. Sa kabila ng habilin nito sa kanya bago siya nito iwan sa kanyang trabaho, Caitlin decided to sneak a peek inside dahil sa kasalukuyan ito na lang ang nag-iisang kwarto na hindi niya naiinspeksiyon. Kung sakaling hindi pa din siya makahanap ng clue kung saan niya makikita si Luce wala siyang ibang mapag-pipilian kung hindi ang tumakas kay Aileen para magkaroon siya ng kalayaan na libutin ang kabuuan ng kastilyo.

Nang pumasok kanina si Caitlin sa loob ng kwarto ang sumalubong sa kanya ay ang malawak na espayso ng kwarto na nadi-disenyuhan ng iilang mga furnitures at ang natatanging amoy ng libro. Napapalibutan ang loob ng kwarto ng mga bookshelves na nakadikit sa may bawat sulok ng dingding. Ang bawat bookshelves na nasa loob ay tigib ng iba't ibang klase ng libro. The books look old that it sparks her curiosity. In normal circumstances, siguaradong hindi mapipigilan ni Caitlin ang sarili na hindi buklatin ang mga iyon at hayaan na lunurin ang kanyang sarili sa pagbabasa, without minding the time at all. There is even a fluffy looking couches positioned in front of the balcony, over looking the night sky and the rose garden below. It's a perfect spot to spend the time reading. Napahugot siya ng isang malalim na buntong hininga. Caitlin couldn't see anything suspicious or scary inside the room that would make Aileen scared at all. In contrary the place is a perfect haven for her.

Caitlin would have loved to browse the books, but she doesn't have time to do that. Nang mapansin niyang medyo nagtagal na sya sa loob ay nagmamadali siyang tumungo palabas ng kwarto, only to stop short ng makadinig siya ng yabag ng mga paa. In a place that is too quiet, even a faint sound can be heard at nakakasiguro siya na papalapit ng papalapit iyon sa direksiyon ng kwartong iyon.

Natataranta na naghanap si Caitlin ng mapagtataguan at ng makakita siya ng isa pang pinto sa may bandang sulok ng kwarto ay nagmamadali siyang pumunta doon at binuksan iyon, only to find out that it's a huge closet not a separate room. Without having much of a choice and because of the growing sense of danger she could feel at the pit of her stomach, she decided to hide inside. If only, she could have been more careful. Caitlin mentally smacks herself awake. Hindi ito ang oras para lunurin niya ang sarili sa mga what-ifs niya.

Higit ang hininga na na itinutok na lamang ni Caitlin ang kanyang buong konsentrasyon sa pakikiramdam sa kanyang paligid. Nakapagtataka lamang na ilang minuto na ang nakakalipas ay namamayani pa din ang nakakabinging katahimikan. Wala na ulit siyang nadinig na yabag ng mga paa o kahit anumang kaluskos na nagpapahiwatig na may pumasok talaga sa loob ng kwarto. Nagtatakang sumilip si Caitlin sa pagitan ng maliit na awang ng closet na pinagtataguan niya ng biglang marahas at dumagundong sa lakas na bumukas ng main door ng kwarto. Napabalikwas sa gulat si Caitlin at bahagyang natamaan ang mga kahon na nakapatong sa may bandang gilid niya. Naglikha iyon ng ingay na lalong nakapag-pakabog sa dibdib niya.

"What do you think you're doing?" Hindi ba pwedeng pumasok ka ng hindi gumagawa ng eksena?" iritableng saad ng boses ng isang bababe na pamilyar sa pandinig niya.

"Where's the fun in that?" pabungisngis namang turan ng isang baritonong boses. Cailtin could almost picture out the glare of the woman outside.

"Anyway, sa tingin mo ba darating siya ngayong gabi?" mayamaya ay seryosong tanong ng lalaking kausap nito.

"Pwede ba? Will you stop obsessing over that girl?! You can't have her"

"But you said I can. The ritual is over and the best thing about it was that she survived"

"Gusto mo bang humiwalay ang ulo sa mo sa katawan mo? Master Cain is quite taken with her. He will kill you if you touch even a strand of her hair" seryosong tugon nito.

"Kaya nga gusto mo din siyang mawala hindi ba? Come on! We can both have what we want. It will be our secret"

"Devon" nagbabantang saad ng tinig ng babae.

"Stop being so uptight" natatawang sagad ni Devon sa pasensiya ng kausap nito.

Animo'y tinadyakan si Caitlin dahil sa nadinig. Lalong dumagundong ng malakas ang tibok ng puso niya. Mahigpit na napakapit ang dalaga sa kuwintas na ibinigay ni Carina. Sana lang maitago ng kwintas na iyon ang lakas ng tibok ng puso niya na parang sasabog na sa pandinig niya.

No wonder their voices sound familiar. Biglang nag-flashback sa isip niya ng huling engkwentro nila ni Devon. She could almost see his devilish smile that sent shivers down her spine. At kung hindi siya nagkakamali, si Minerva ang kausap nito ngayon. Ang dalawang taong naging parte ng ritwal na isinagawa sa kanilang magkakaibigan ilang araw na ang nakakalipas.

"Anong plano mong gawin sa kaibigan niya?" matalas ang boses na tanong ni Minerva kay Devon.

"To use as bait. I need to lure her out at sino pa bang makakatulong sa aking gawin iyon kung hindi ang kaibigan niya"

"You took all the trouble of turning her without Cain's permission. You really have no fear"

"At nandito ka ngayon, scheming with me in getting rid of her for good. You're brave"

"I need to get rid of pest like her. She will just be a hindrance" malamig na turan ni Minerva sa mga turan ni Devon. Caitlin could almost feel Minerva's cold and sharp voice against her skin.

"And I will be willing to take responsibility for that hindrance"

"Nababaliw ka na talaga" hindi makapaniwalang bulalas ni Minerva. Devon only chuckled in response. Caitlin doesn't even need to confirm it. They are talking about her and Luce. Caitlin didn't know what to do. She's frozen in place. Anxiety and cold fear starts creeping inside her and million of thoughts starts running inside her head. Paulit-ulit na dina-digest ng utak niya ang ibig sabihin ng usapan sa pagitan nina Minerva at Devon pero nanatili pa din siyang nalilito.

Mayamaya lamang ay mayroong panibagong malakas na pagkatok sa pinto na bahagyang sumampal sa kanya pabalik sa tamang pag-iisip. Kasunod niyon ay ang malamig na tono ng isang pamilyar na boses na kakapasok lamang sa loob. Caitlin's heart drop and it feels like its being constantly stomp on.

"Mayroon tayong problema. Her condition is getting worse. Any moment, she will die. If—"

"Lorelei, natatandaan mo ba ang pangako mo sa akin?" nagbabantang tanong ni Minerva sa dalaga. Hindi sumagot si Lorelei bagkus namayani ang panandaliang katahimikan bago iyon muling binasag ni Minerva.

"Nangako ka sa akin na ititigil mo na ang pakikipag-kaibigan mo sa kanila. Offering them as a tribute means cutting them off your life. That's why you shouldn't concern yourself whether that girl lives or die"

"Pero Auntie--"

"Enough! Itigil na natin ang pag-uusap na ito. Go back to your room and get ready for the banquet. At ikaw naman Devon, do something about that nuisance. We wouldn't want her to cause trouble in this time of celeration" mariing utos ni Minerva bago ito umalis at iniwan ang dalawa na kasalukuyang nababalutan ng tensyon.

It took all Caitlin's willpower to stop herself from confronting Lorelei right there and then. She can't make trouble for Carina. Lalo na't nandoon pa si Devon sa loob ng kwarto at matiim na pinagmamasdan si Lorelei. Bahagyang lumapit si Caitlin sa may bungad ng pinto ng cabinet para mas malinaw niyang makita ang kaibigan sa pagitan ng maliit na siwang. Nang mga sandaling iyon, hindi maiwasan ni Caitlin ang mapahanga kay Lorelei habang walang takot at matalim na binalik nito ang tingin na ipinupukol ni Devon sa kanya.

"What do you want?" mayamaya lamang ay nakahalukipkip na tanong ni Lorelei kay Devon.

"I'm just checking whether you regret turning your back from your friends pero katulad ng dati hindi kita mabasa. Minerva has thought you well"

"Just shut up and look after Lucia. You're not going to get anything if your precious hostage is dead"

"I know. Hindi mo na kinakailangang pagdiinan. I'am looking forward to the day I get to have Caitlin in my hands. You will help me right?"

Caitlin didn't hear Lorelei's reply. She couldn't even think much of anything. It feels like that she blanks out for awhile. Kaya't hindi na din namalayan ng dalaga na lumabas na pala mula sa kwarto si Devon at naiwan si Lorelei na nakatitig sa may direksyon ng pinagtataguan niya hanggang sa tawagin siya ng kaibigan.

"You can come out now" mahina ngunit malinaw na turan ni Lorelei.Caitlin internally screams. How the heck did she know I'm here?! Though despite wanting to scream at the top of her lungs, Caitlin remained silent as she slowly opens the door and move away from her hiding place.

"Paano mo nalaman na nandito ako?" nakakatitig na tanong ni Caitlin sa kaibigan. Hindi iniwas ni Lorelei ang tingin nito bagkus ay mas lalo itong tumitig sa kanyang mga mata.

"I saw you earlier. Ang akala ko nagkakamali lang ako pero nandito ka talaga ngayon sa harapan ko. What were you thinking?"

"I could ask the same with you. What were you thinking? Kung mayroon ka mang problema na pinagdadaanan paano ka namin matutulungan kung hindi mo sasabihin sa amin?" hindi na napigilang bulalas ni Caitlin kay Lorelei. She knows that this isn't the right time to be doing this, but she just couldn't stop herself.

"Are you really lecturing me, right now?"manghang bulalas nito.

"Is that how it sounds? Edi sige! I'am lecturing you"

"Umuwi ka na Caitlin. I will handle the thing with Luce. Masyadong delikado para sa iyo kapag nanatili ka pa dito, especially with how obsess Devon is with you"

"Delikado? You should have thought of that when you lured us to go with you in that party! It's too late now. Ako na ang bahala kay Luce. For now, just do do your thing"

Sa maikling segundo ay hindi nakalligtas sa paningin ni Caitlin ang bumalatay na sakit sa ekspresyon ng mukha nito Napahugot na lamang ng isang malalim na buntong hininga si Caitlin bago seryosong tinitigan ang kaibigan

"Pero hindi ibig sabihin niyon na tapos na ang pag-uusap na ito. We need to have a long talk"

Bago pa man ito makasagot ay tinalikuran niya ang kaibigan at nasimulang humakbang palabas ng kwarto si Caitlin ng biglang magsalita si Lorelei.

"Alam mo ba kung saan siya pupuntahan?"

"I don't" walang paligoy-ligoy na saad ni Caitlin dito. "Are you going to help me?"

Sinubukan ni Caitlin na gawing neutral ang tono ng boses niya ngunit naging iba ang datinh nito sa pandinig niya. She sounded too hopeful.

It was Lorelei's turn to sigh. "Just this once. We don't have much time left anyway"

Hindi na niya napigilan ang pagguhit ng ngiti sa kanyang mga labi. There's still hope after all. Medyo magaan ang pakiramdam na pinihit ni Caitlin ang doorknob ng pinto at tuluyan iyong binuksan ng bigla siyang bumunggo sa isang matigas na bagay. Due to the impact she almost fell flat on the floor when a cold hard arm snake its way to her waist and embraces her. Then, Caitlin's face fall smack into his chest.

Hindi nakaligtas sa pandinig niya ang malakas na pagsinghap ni Lorelei sa kanyang likod at awtomatikong nanlamig ang kanyang buong katawan. Nagsimula muling magkaroon ng riot sa kanyang dibdib na mas lalong tumindi ng dahan dahan niyang iniangat ang kanyang ulo para lingunin ang nagmamay-ari ng katawan na kasalukuyan siyang bihag.

Caitlin's gaze is met with blood red eyes and a familiar face that haunted her dreams and waking life. In that moment, it feels like she stops breathing. It's as if her fate is not just contented in turning her world upside down but decided to finally tear it down and rip it apart to tiny million pieces until there's nothing left for her.

Hindi alam ni Caitlin kung saan niya pa nakuha ang lakas na tawagin ito, but a tiny almost suffocated sound came out of her lips.

"Pa--Papa?"

In that moment, when recognition dawns on him, it made her heart break even more and realization slams her hard like train wreck.

"Ahhhh, I've been lied to, life really sucks huh!"