บทที่ 124-4 โอวซือหลันหย่า

บทที่ 124-4 โอวซือหลันหย่า

สมองของชิงเซี่ยวิ่งหมุนไปด้วยความรวดเร็ว ฉับพลันเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างก็เชื่อมต่อกันเป็นเชือกเส้นเดียว มุมปากโค้งขึ้นเกิดเป็นรอยยิ้มเย็นบนใบหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ "ประหลาดใจอย่างน่ายินดีนั้นยังไม่ใช่ ประหลาดใจอย่างน่าระทึกกล่าวเช่นนี้จะเหมาะยิ่งกว่า เหตุใดข้าถึงคิดไม่ถึงว่าท่านยังมีชีวิตอยู่"

น้ำเสียงของชิงเซี่ยที่เอ่ยออกมานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ท่าทีแสดงออกถึงความเป็นศัตรูอย่างเด่นชัด ทว่าซีหลินอวี้ยังคงเยือกเย็น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แค้นใหญ่ยังไม่ได้ชำระ อวี้จะกล้าตายได้อย่างไร ได้แต่ใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ล่องลอยไปเรื่อย รอคอยโอกาสล้างแค้นที่จะมาถึง โชคยังดีที่สวรรค์ไม่ทรยศคนมุมานะ* วันเวลาที่ว่านี้รออีกไม่นานแล้ว เมื่อครานั้นที่ค่ายอุดร เพื่อที่จะช่วยเหลือสกุลซีหลินจากการแตกหักกับเจ้าโจรชั่วฉู่ แม่นางจึงได้ตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับฉู่หลี อวี้รู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก หลังจากผ่านวันนี้ไป คิดว่าแม่นางเองก็จะต้องยินดีกับความสำเร็จผู้น้อยอย่างแน่นอน"